Regulus نوشته: دیشب دو دقیقه اول برنامه رو از دست دادم ولی خدارو شکر دیدمش.خیلی چیزا نظرمو جلب کرد که بعضیاشو می نویسم.
برنامه تقریبا از اصول مستندسازی پیروی می کرد.میشد برنامه ریزی دقیق رو توش دید. موسیقی عالی بود. فیلم بردار با شکار لحظه های ناب مثل حرکت کردن افتاب پرست تو جاده لحظات خبی رو بوجود اورده بودن. کادربندی هم در اکثر موارد خوب بود. اما با این حال مشکلاتی هم توش دیده می شد.
مهمترین مشکل این بود که کارگردان خیلی از موضوع اصلی دور شده بود و خیلی به معرفی جغرافیا و طبیعت و بومیان منطقه پرداخته بود که باعث کسل شدن بیننده ای می شد که منتظر دیدن کسوف بود.
درسته پرداختن به این مسائل یه کار معمول توی مستندسازیه ولی نه به قیمت دور شدن از موضوع اصلی.
فیلم برداری خیلی چنگی به دل نمی زد و دوربین ثابت احساس همراه بودن با فرد جلو دوربین در سفر رو از بیننده می گرفت. مجری نقش بسیار کمرنگی تو مستند داره و هر از گاهی داخل کادر میشه و با خجالت دو سه خط دیالوگ میگه که این هم باعث دوری بیننده و مجری میشه. مجری تو چنین مستند هایی نقش اصلی رو داره و باید با پر حرفی در حین فیلم برداری بیننده رو سرگرم کنه کاری که متاسفانه در جویندگان کسوف انجام نشد و اقای میرفخرایی بعدا با صداگذاری روی فیلم این کارو انجام دادن.
مشکل بعدی که یکم تو ذوق میزد خارج شدن ناگهانی فیلم از طبیعت به یه اتاق تاریکه که اقای تفرشی اونجا نشستن و درباره خاطرات سفر میگن. این بخش هم باعث خارج شدن برنامه از ریتم میشه و در کل حس خوبی رو القا نمیکنه.

در اخر هم نقشه که یکی از بخش هایی بود که برام جالب بود. چون کارگردان از قصد با نشون ندادن مرز های کشور ها به طور دقیق به طور غیر مستقیم می خواست بی ارزش بودن این خطوط قراردادی که باعث دوری انسان ها از هم شدن رو نشون بده. خود نقشه یه مشکل داشت که معلوم نبودن اب ها تو این نقشه بود که بهتر بود دیده می شدن.
در کل اقای صفاریان پور به عنوان یه کارگردان تازه کار (10 سال پیش) مستند خوبی ساختن. امیدوارم در طول سال های تهیه این مستند اقای صفاریان پور با تجاربی که اموختن قسمت های بعدی رو بهتر ساخته باشن. و همینطور امیدوارم در اینده بازم مستند سازی رو ادامه بدن.

Regulus نوشته: دیشب دو دقیقه اول برنامه رو از دست دادم ولی خدارو شکر دیدمش.خیلی چیزا نظرمو جلب کرد که بعضیاشو می نویسم.
برنامه تقریبا از اصول مستندسازی پیروی می کرد.میشد برنامه ریزی دقیق رو توش دید. موسیقی عالی بود. فیلم بردار با شکار لحظه های ناب مثل حرکت کردن افتاب پرست تو جاده لحظات خبی رو بوجود اورده بودن. کادربندی هم در اکثر موارد خوب بود. اما با این حال مشکلاتی هم توش دیده می شد.
مهمترین مشکل این بود که کارگردان خیلی از موضوع اصلی دور شده بود و خیلی به معرفی جغرافیا و طبیعت و بومیان منطقه پرداخته بود که باعث کسل شدن بیننده ای می شد که منتظر دیدن کسوف بود.
درسته پرداختن به این مسائل یه کار معمول توی مستندسازیه ولی نه به قیمت دور شدن از موضوع اصلی.
فیلم برداری خیلی چنگی به دل نمی زد و دوربین ثابت احساس همراه بودن با فرد جلو دوربین در سفر رو از بیننده می گرفت. مجری نقش بسیار کمرنگی تو مستند داره و هر از گاهی داخل کادر میشه و با خجالت دو سه خط دیالوگ میگه که این هم باعث دوری بیننده و مجری میشه. مجری تو چنین مستند هایی نقش اصلی رو داره و باید با پر حرفی در حین فیلم برداری بیننده رو سرگرم کنه کاری که متاسفانه در جویندگان کسوف انجام نشد و اقای میرفخرایی بعدا با صداگذاری روی فیلم این کارو انجام دادن.
مشکل بعدی که یکم تو ذوق میزد خارج شدن ناگهانی فیلم از طبیعت به یه اتاق تاریکه که اقای تفرشی اونجا نشستن و درباره خاطرات سفر میگن. این بخش هم باعث خارج شدن برنامه از ریتم میشه و در کل حس خوبی رو القا نمیکنه.

در اخر هم نقشه که یکی از بخش هایی بود که برام جالب بود. چون کارگردان از قصد با نشون ندادن مرز های کشور ها به طور دقیق به طور غیر مستقیم می خواست بی ارزش بودن این خطوط قراردادی که باعث دوری انسان ها از هم شدن رو نشون بده. خود نقشه یه مشکل داشت که معلوم نبودن اب ها تو این نقشه بود که بهتر بود دیده می شدن.

در کل اقای صفاریان پور به عنوان یه کارگردان تازه کار (10 سال پیش) مستند خوبی ساختن. امیدوارم در طول سال های تهیه این مستند اقای صفاریان پور با تجاربی که اموختن قسمت های بعدی رو بهتر ساخته باشن. و همینطور امیدوارم در اینده بازم مستند سازی رو ادامه بدن.