09-27-2010, 12:09 PM
ايستگاه فضايي که هم اکنون از آن استفاده مي شود، ايستگاه فضايي بين المللي است که البته ساخت آن همچنان ادامه دارد. اين ايستگاه در فاصله 6/319 تا 9/346 کيلومتري از سطح زمين قرار دارد و در صورت مناسب بودن اوضاع جوي مي توان حتي با چشم غيرمسلح نيز آن را ديد. تاريخ طراحي و ساخت اين ايستگاه به سال 1984 برمي گردد.
امريکا در سال 1984 تصميم گرفت با همکاري ديگر کشورها يک ايستگاه فضايي مسکوني دائمي بسازد. امريکا تصميم داشت اين ايستگاه را با همکاري 14 کشور ديگر (کانادا، ژاپن، برزيل و سازمان فضايي اروپا شامل کشورهاي انگلستان، فرانسه، آلمان، بلژيک، ايتاليا، هلند، دانمارک، نروژ، اسپانيا، سوئيس و سوئد) بسازد. اما هنگام طراحي اين ايستگاه فضايي، اتحاد شوروي تجزيه شد. امريکا نيز در سال 1993 از روسيه دعوت کرد در برنامه ايستگاه فضايي بين المللي همکاري کند. با اين کار تعداد کشورهاي شرکت کننده در طرح به 16 کشور افزايش پيدا کرد. در سال 1998 نيز ساخت ايستگاه آغاز شد. ايستگاه بيش از يکصد بخش دارد که براي تکميل آن به 44 پرواز و دست کم سه نوع فضاپيما (شاتل فضايي، سايوز و موشک روسي پروگرس) نياز است. برآورد مي شود که براي اتمام ايستگاه بايد 160 پياده روي فضايي و در مجموع 1920 ساعت - نفر پياده روي انجام شود که دست کم تا سال 2010 طول مي کشد. امريکا در تلاش است تا پيش از سال 2010 ساخت ايستگاه فضايي را به پايان برساند زيرا در اين سال شاتل ها بازنشسته مي شوند، براي اتمام اين پروژه نيز بين 35 تا 37 ميليارد دلار بودجه صرف مي شود. ايستگاه فضايي پس از تکميل مي تواند هفت نفر را در خود جاي دهد و از بخش هاي زير تشکيل مي شود.
بخش هدايت (زاريا): شامل سامانه هاي پيش رانش (دو موتور موشک)، بخش فرماندهي و هدايت است.
بخش اتصال (سه مورد): بخش هاي اصلي ايستگاه را به هم وصل مي کند.
بخش خدمات (زوزدا): شامل بخش هاي سکونت و سامانه حفاظت حيات، بخش الحاق فضاپيماي پروگرس و موتورهاي موشک براي تنظيم ارتفاع است.
آزمايشگاه هاي علمي (شش واحد): داراي ابزارها و دستگاه هاي علمي و يک اهرم روباتي براي جابه جا کردن محموله در بيرون ايستگاه است.
بخش آزمايشگاه: داراي تجهيزاتي براي آزمايش در مورد گرانش، علوم زيستي، علوم زمين و علوم فضا است.
ابزار انتقال: يک کپسول سايوز و يک فضاپيماي بازگرداندن خدمه (X-33) که در مواقع اضطراري از آن استفاده مي شود.
سامانه انرژي الکتريکي: شامل صفحه هاي خورشيدي و تجهيزاتي براي توليد، ذخيره، مديريت و توزيع نيروي برق است.
در 31 اکتبر سال 2000 اولين گروه از خدمه ايستگاه از روسيه اعزام شدند. اين گروه سه نفره حدود پنج ماه در ايستگاه اقامت کردند و در اين مدت سامانه ها را فعال کردند و چندين آزمايش انجام دادند. اين گروه در 21 مارس 2001 به زمين برگشتند. از آن زمان تاکنون ايستگاه پيوسته داراي دو يا سه نفر ساکن بوده است. هم اکنون براي اقامت فضانوردان در ايستگاه، دوره هاي زماني سه ماهه يا هفت ماهه برنامه ريزي مي شود
امريکا در سال 1984 تصميم گرفت با همکاري ديگر کشورها يک ايستگاه فضايي مسکوني دائمي بسازد. امريکا تصميم داشت اين ايستگاه را با همکاري 14 کشور ديگر (کانادا، ژاپن، برزيل و سازمان فضايي اروپا شامل کشورهاي انگلستان، فرانسه، آلمان، بلژيک، ايتاليا، هلند، دانمارک، نروژ، اسپانيا، سوئيس و سوئد) بسازد. اما هنگام طراحي اين ايستگاه فضايي، اتحاد شوروي تجزيه شد. امريکا نيز در سال 1993 از روسيه دعوت کرد در برنامه ايستگاه فضايي بين المللي همکاري کند. با اين کار تعداد کشورهاي شرکت کننده در طرح به 16 کشور افزايش پيدا کرد. در سال 1998 نيز ساخت ايستگاه آغاز شد. ايستگاه بيش از يکصد بخش دارد که براي تکميل آن به 44 پرواز و دست کم سه نوع فضاپيما (شاتل فضايي، سايوز و موشک روسي پروگرس) نياز است. برآورد مي شود که براي اتمام ايستگاه بايد 160 پياده روي فضايي و در مجموع 1920 ساعت - نفر پياده روي انجام شود که دست کم تا سال 2010 طول مي کشد. امريکا در تلاش است تا پيش از سال 2010 ساخت ايستگاه فضايي را به پايان برساند زيرا در اين سال شاتل ها بازنشسته مي شوند، براي اتمام اين پروژه نيز بين 35 تا 37 ميليارد دلار بودجه صرف مي شود. ايستگاه فضايي پس از تکميل مي تواند هفت نفر را در خود جاي دهد و از بخش هاي زير تشکيل مي شود.
بخش هدايت (زاريا): شامل سامانه هاي پيش رانش (دو موتور موشک)، بخش فرماندهي و هدايت است.
بخش اتصال (سه مورد): بخش هاي اصلي ايستگاه را به هم وصل مي کند.
بخش خدمات (زوزدا): شامل بخش هاي سکونت و سامانه حفاظت حيات، بخش الحاق فضاپيماي پروگرس و موتورهاي موشک براي تنظيم ارتفاع است.
آزمايشگاه هاي علمي (شش واحد): داراي ابزارها و دستگاه هاي علمي و يک اهرم روباتي براي جابه جا کردن محموله در بيرون ايستگاه است.
بخش آزمايشگاه: داراي تجهيزاتي براي آزمايش در مورد گرانش، علوم زيستي، علوم زمين و علوم فضا است.
ابزار انتقال: يک کپسول سايوز و يک فضاپيماي بازگرداندن خدمه (X-33) که در مواقع اضطراري از آن استفاده مي شود.
سامانه انرژي الکتريکي: شامل صفحه هاي خورشيدي و تجهيزاتي براي توليد، ذخيره، مديريت و توزيع نيروي برق است.
در 31 اکتبر سال 2000 اولين گروه از خدمه ايستگاه از روسيه اعزام شدند. اين گروه سه نفره حدود پنج ماه در ايستگاه اقامت کردند و در اين مدت سامانه ها را فعال کردند و چندين آزمايش انجام دادند. اين گروه در 21 مارس 2001 به زمين برگشتند. از آن زمان تاکنون ايستگاه پيوسته داراي دو يا سه نفر ساکن بوده است. هم اکنون براي اقامت فضانوردان در ايستگاه، دوره هاي زماني سه ماهه يا هفت ماهه برنامه ريزي مي شود
دوشنبه , 18 مهر 1384.گاهی یه تاریخ آدمو پر انرژی تر میکنه.منو استروتاک