01-09-2012, 01:15 PM
حالا با همه اینا هیش کی هیچی به ذهنش نمیاد؟
وسیله ذهن من این:
اول یه لیزر ساخته بشه مثل همین لیزرهایی که بچه ها باهاش بازی میکنن و نور رو تا فاصله دور میزنه. اما لیزر کهکشان پیمای ما باید بزرگتر باشه و قدرت تابش نورش خیلی بیشتر باشه. ما میگیم اگه یه توپ رو باقدرت زیاد پرت کنیم اگه این توپ تا میدان گرانشی زمین سرعتش رو حفظ کنه بعد از خارج شدن از میدان گرانشی زمین همونطوری و با همان سرعت تو فضا به راه خودش ادامه میده و پیش میره. نور که دیگه جای خود دارد. شما ممکنه بگید سرعت گریز از دام جاذبه زمین 12 کیلومتر در ثانیست نور که تو یک هزارم ثانیه از میدان جاذبه زمین خارج میشه و بعد از خروج از منظومه شمسی دیگه نیروی گرانشی ای وجود نداره (البته همه میدونیم که فط سیاهچاله ها قدرت به تسخیر درآوردن نور رو دارن) و ستاره ها و سیاره ها جاذبشون هرگز به این حد نمی رسه که در راه نور اختلال ایجاد کنن یا سرعتش رو کند کنن. نگین که یه همچین لیزری نمی تونه ساخته بشه. پس چطوره که تلسکوپی ساخته میشه که کهکشان ها رو میبینه! پس یه همچین لیزری هم میتونه خیلی راحت ساخته بشه. حالا لیزر ما ساخته شد و سر اونو به سمت خورشید گرفتیم و روشنش کردیم. این نور در 8 دقیقه و یا 500 ثانیه به خورشید خواهد رسید (اینو همه میدونن). حالا سکوی پرتاب ما درست شده و آمادست.
بخش دوم کار:
حالا ما باید یه دستگاهی بسازم و در پشت این دستگاه صفحه ای وجود داشته باشه که نور لیزر مستقیما به اون بتابه. این صفحه حساس انرژی رو از نور لیزر میگیره و همراه با نور تابشی لیزر به پیش میره.
تمام شد...
حالا میخواهیم سفینه و یا احتمالا انسانی را در عرض ده پونزده دقیقه به پلوتو ببریم.
همه چیز آمادست.
سفینه رو به دستگاه میچسبونیم.
لیزر را روشن می کنیم.
کمی بعد صفحه پشت دستگاه در تماس با نور لیزر تحت تاثیر قرار میگیره و در عرض یک هزارم ثانیه از دید همه پنهان میشه و تا مردم بیان ببینن دستگاه کجا رفت سفینه ما با سرعت نور از کره زمین جدا شده و به مقصد پلوتو داره به پیش میره. دستگاه سفینه رو در محور نور و با سرعت نور داره به سمت هدف میبره. حالا از زمان پرتاب تا به اکنون که من دارم مینویسم سفینه ما از کنار مریخ گذشته و چند دقیقه دیگه سفینه در مدار پلوتو قرار میگیره و تحقیقات سفینه ما و عکسبرداری و ارسال آن به زمین انجام میشه.
این خلاصه ای از دستگاه ما بود.
من به یقین میگم برای رفتن به فواصل خیلی دور در زمان اندک تنها و تنها نور است که چاره سازه. هر چیزی که ساخته بشه باید عامل اصلی اون خود نور باشه. هیچ چی به اندازه خود نور نمی تونه دستگاه با سرعت نور رو پیش ببره.
انسان اومده بی سیم ساخته. موبایل ساخته. رادیو ساخته... همه این ها با نیروی غیر مرئی کار میکنن. دستگاه کیهان پیمای من هم با نیروی غیر مرئی کار میکنه.
من یقین دارم ساختن همچین دستگاهی ممکنه. نمی گم خیلی بلکه اصلا دور از انتظار نیست که یه همچین چیزی وجود داشته باشه.
برای ساخت این دستگاه همین کسایی که دانش فنی ساخت بی سیم و ماشین های اسباب بازی کنترل از راه دور رو دارن کافیه که بشینن دور هم و اونو بسازن و اونو تحویل انجمن های فضا نوردی مثل مثلا (ناسا) بدن.
بالاخره ما هم یه نظریه ای دادیم. یه زمانی میشه میگن فلان دستگاه رو مثلا " تونی جیمز" اختراع کرد آخر متن هم با خط کوچیک مینویسن "البته ایده طرح این دستگاه قرن ها پیش در اوایل قرن 21 توسط فلان جامعه شناس (من دانشجوی جامعه شناسی) ایرانی داده شده بود".
من اسم دستگاهم رو GLM (Galaxy Left Machine دستگاه کهکشان پیما میذارم.
وسیله ذهن من این:
اول یه لیزر ساخته بشه مثل همین لیزرهایی که بچه ها باهاش بازی میکنن و نور رو تا فاصله دور میزنه. اما لیزر کهکشان پیمای ما باید بزرگتر باشه و قدرت تابش نورش خیلی بیشتر باشه. ما میگیم اگه یه توپ رو باقدرت زیاد پرت کنیم اگه این توپ تا میدان گرانشی زمین سرعتش رو حفظ کنه بعد از خارج شدن از میدان گرانشی زمین همونطوری و با همان سرعت تو فضا به راه خودش ادامه میده و پیش میره. نور که دیگه جای خود دارد. شما ممکنه بگید سرعت گریز از دام جاذبه زمین 12 کیلومتر در ثانیست نور که تو یک هزارم ثانیه از میدان جاذبه زمین خارج میشه و بعد از خروج از منظومه شمسی دیگه نیروی گرانشی ای وجود نداره (البته همه میدونیم که فط سیاهچاله ها قدرت به تسخیر درآوردن نور رو دارن) و ستاره ها و سیاره ها جاذبشون هرگز به این حد نمی رسه که در راه نور اختلال ایجاد کنن یا سرعتش رو کند کنن. نگین که یه همچین لیزری نمی تونه ساخته بشه. پس چطوره که تلسکوپی ساخته میشه که کهکشان ها رو میبینه! پس یه همچین لیزری هم میتونه خیلی راحت ساخته بشه. حالا لیزر ما ساخته شد و سر اونو به سمت خورشید گرفتیم و روشنش کردیم. این نور در 8 دقیقه و یا 500 ثانیه به خورشید خواهد رسید (اینو همه میدونن). حالا سکوی پرتاب ما درست شده و آمادست.
بخش دوم کار:
حالا ما باید یه دستگاهی بسازم و در پشت این دستگاه صفحه ای وجود داشته باشه که نور لیزر مستقیما به اون بتابه. این صفحه حساس انرژی رو از نور لیزر میگیره و همراه با نور تابشی لیزر به پیش میره.
تمام شد...
حالا میخواهیم سفینه و یا احتمالا انسانی را در عرض ده پونزده دقیقه به پلوتو ببریم.
همه چیز آمادست.
سفینه رو به دستگاه میچسبونیم.
لیزر را روشن می کنیم.
کمی بعد صفحه پشت دستگاه در تماس با نور لیزر تحت تاثیر قرار میگیره و در عرض یک هزارم ثانیه از دید همه پنهان میشه و تا مردم بیان ببینن دستگاه کجا رفت سفینه ما با سرعت نور از کره زمین جدا شده و به مقصد پلوتو داره به پیش میره. دستگاه سفینه رو در محور نور و با سرعت نور داره به سمت هدف میبره. حالا از زمان پرتاب تا به اکنون که من دارم مینویسم سفینه ما از کنار مریخ گذشته و چند دقیقه دیگه سفینه در مدار پلوتو قرار میگیره و تحقیقات سفینه ما و عکسبرداری و ارسال آن به زمین انجام میشه.
این خلاصه ای از دستگاه ما بود.
من به یقین میگم برای رفتن به فواصل خیلی دور در زمان اندک تنها و تنها نور است که چاره سازه. هر چیزی که ساخته بشه باید عامل اصلی اون خود نور باشه. هیچ چی به اندازه خود نور نمی تونه دستگاه با سرعت نور رو پیش ببره.
انسان اومده بی سیم ساخته. موبایل ساخته. رادیو ساخته... همه این ها با نیروی غیر مرئی کار میکنن. دستگاه کیهان پیمای من هم با نیروی غیر مرئی کار میکنه.
من یقین دارم ساختن همچین دستگاهی ممکنه. نمی گم خیلی بلکه اصلا دور از انتظار نیست که یه همچین چیزی وجود داشته باشه.
برای ساخت این دستگاه همین کسایی که دانش فنی ساخت بی سیم و ماشین های اسباب بازی کنترل از راه دور رو دارن کافیه که بشینن دور هم و اونو بسازن و اونو تحویل انجمن های فضا نوردی مثل مثلا (ناسا) بدن.
بالاخره ما هم یه نظریه ای دادیم. یه زمانی میشه میگن فلان دستگاه رو مثلا " تونی جیمز" اختراع کرد آخر متن هم با خط کوچیک مینویسن "البته ایده طرح این دستگاه قرن ها پیش در اوایل قرن 21 توسط فلان جامعه شناس (من دانشجوی جامعه شناسی) ایرانی داده شده بود".
من اسم دستگاهم رو GLM (Galaxy Left Machine دستگاه کهکشان پیما میذارم.