در دهه اول 1950 ستاره شناسان مشاهده آسمان را به کمک تلسکوپ های رادیویی آغاز نمودند و به زودی متوجه شدند که بعضی از کهکشانها منابع انرژی رادیویی غیر عادی هستند . تمام کهکشانها که شامل کهکشان راه شیری ما نیز می شوند مقداری انرژی رادیویی از هیدروژن خنثی ، ابرهای مولکولی ، تپ اختر و از این قبیل را فسیل می نمایند . اما بعضی از کهکشانها [color="#ff0000"]10 به توان 7 برابر[/color] انرژی رادیویی منتشر می کنند . به این کهکشانها کهکشان رادیویی گفته میشود .
مشاهدات بعدی نشان داد که بسیاری از کهکشانها طول موجهای فرو سرخ ، فرابنفش و پرتو [color="#ff0000"]x[/color] را نیز منتشر میکنند . بنابراین اصطلاح کهکشان رادیویی به تدریج با کهکشان فعال جایگزین شد . کهکشانهای رادیویی به کهکشان هایی می گویند که نسبت به کهکشان های معمولی انرزی فوق العاده بیشتری تولید میکنند . از آنجا که این انرژی همیشه در هسته اصلی کهکشانها تولید میشود ، این منابع انرژی به عنوان هسته کهکشانی فعال[color="#0000cd"] ( agn[/color] ) شناخته میشوند .
مشاهدات بعدی نشان داد که بسیاری از کهکشانها طول موجهای فرو سرخ ، فرابنفش و پرتو [color="#ff0000"]x[/color] را نیز منتشر میکنند . بنابراین اصطلاح کهکشان رادیویی به تدریج با کهکشان فعال جایگزین شد . کهکشانهای رادیویی به کهکشان هایی می گویند که نسبت به کهکشان های معمولی انرزی فوق العاده بیشتری تولید میکنند . از آنجا که این انرژی همیشه در هسته اصلی کهکشانها تولید میشود ، این منابع انرژی به عنوان هسته کهکشانی فعال[color="#0000cd"] ( agn[/color] ) شناخته میشوند .