08-08-2007, 12:55 AM
سلام
تاریخچه ای از دانش اخترشناسی قوم آریا :
دانش اخترشناسی و علوم ریاضی و ستاره شناسی ایران را می توان به سه دوره به شرح زیر تفسیر کرد :
دوره اول – ریاضی دانان قبل از اسلام
متاسفانه گنجینه ی گرانبهای آثار و کتب ریاضی دانان قبل از اسلام در میان جنگ های مختلف و در چپاول ، غارت و آتش سوزی ها و جزیه گرفتن ها از بین رفته و آن چه که از دستبرد زمانه باقی مانده بود در زمان حمله اعراب و مغول تاراج و نابود گردید . فقط اغلب در لا به لای کتاب های انگشت شمار و رسالات جسته و گریخته و سنگ نوشته ها آثاری عمیق و ارزنده که واقعا مایه تعجب و تفکر است مشاهده می شود . نخست لازم است اشاره ی مختصری به این نکته شود که آن چه ما از نژاد قدیم ایرانی می دانیم این است که اقوام آریایی شامل : ایلامی ها ، مینتیانی ها ، کاسپی ها ، که از آریایی های تیره ی " نوردیک " بودند از 4000 سال قبل از میلاد ساکن فلات ایران شدند .
در 3800 سال قبل از میلاد به علت هوش و ذکاوت و معلوماتی که داشتند شالوده ی شهرهای شوش و انزان را ریختند و 3700 سال قبل سازنده ی اولین سفال های ظریف نقش دار بودند . اونتاسکال به خاطر ساختن کاخ های با شکوهش صفحات زرین تاریخ را درست کرد .
پرستش الهه ی آفتاب در 3300 سال قبل و انهدام شهر بابل و همچنین تدوین قوانین همورابی نمونه ای از تمدن عهد قدیم و حکومت چهار قوم ایلامی ، مینتیانی ،کاسپایی و آریایی بود که تا اوایل پیدایش حضرت زردشت1 بین 600 تا 700 سال قبل از میلاد ادامه داشت . کتاب اوستا ، بندهشن ، گات ها ، دینکرد در 1570 سال پیش نوشته شده و سپس دین زردشت آیین مقدس ایرانیان زیر فرمانروایی فراتس مذهب رسمی ایرانیان گردید و شاهنشاهی عظیم ایران از 2500 سال قبل توسط کورش بنیاد گذاشته شد . قوم سکاهایی که آیین (مهرپرستی ) را داشته در حدود 2300 سال قبل ، از سیستان به اطراف رود سند عزیمت کردند و اطلا عات وسیعی از تقویم و ستاره شناسی داشتند و (شکاکادوباها ) نام تقویم سکاها بود .
بررسی کتاب اوستا در 21 فصل ، کتاب بندهشن ( آغاز خلقت ) و کتاب دینکرد که اولین دایره المعارف دینی دنیا است مورد توجه تهمورث شاه قرار گرفت و دستور داد نوشته ها و کتاب های دانش آن روز را بر پوست درخت توز بنویسند و در قلعه (جی) محفوظ نگه دارند .
از آن چه که در چند کتاب انگشت شمار که از تاخت و تاز ، انهدام و غارت تازیان باقی مانده ، در می یابیم ایرانیان قدیم ، دانش ریاضی ، ستاره شناسی و ستاره شناسی را به حد غیر قابل تصور می شناختند . ارتاخالیس یکی از دانشمندان محقق و مهندس برجسته ی ایران بود که در سال 480 قبل از میلاد برای عبور ناوگان خشایارشاه ، ساختن ترعه ای را در جزیره ی اتوس رهبری کرد . شناسایی و اطلاعات آنان از ستاره شناسی اساس و پایه ی علم ستاره شناسی گردید دانشمندان ایرانی دوره ی اسلام آن را به حد کمال رسانیده و تا آن جایی که احتیاج به وسایل و ابزار نبود ، تئوری این دانش را تکمیل کردند .
ایرانیان قدیم در ابتدا چهار فرمانروا برای آسمان به شرح زیر انتخاب کردند :
1- تیشتر- سپاهپت خراسان که امروز آن را ستاره ی( شعرای یمانی )یا کلب الجبار می گویند این ستاره سپهبد یا فرمانده نواحی آسمان خراسان بود .
2- ستوئس - سپاهپت خوروران ( الدبران ) در صورت فلکی ثور .
3- وننت – سپاهپت نیمروج – وگا در صورت فلکی نسر طایر .
4- هیپتوایرنگ – سپاهپت اباختر- دب اکبر .
ایرانیان مشخصات کامل برای یکایک آن ها داشتند و اطلاعاتی که از کتب و سنگ نوشته ها به دست می آید عبارت از مطالب و جملات پر ارزشی هستند که در تحقیق و بررسی یکایک کلمات و جملات آن ها نه تنها به دنیایی از دانش و علم اخترشناسی بلکه طب و امور اجتماعی و فلسفی روبرو می شویم که حیرت و تعجب زاید الوصفی را در وجود ما بر می انگیزد . مطالبی که تذکر آن در این جا ضروری به نظر می رسد این است که با توجه به تحقیقی که درباره ی کتاب " الموالید علی الوجود و المحدود " به عمل آمده ثابت شده که کتاب مذکور ترجمه ی عربی کتاب ( پارسیک ) است که در اصل به زبان پهلوی بوده و به دستور انوشیروان انجام گرفته . مطالب کتاب پارسیک از نوشته های مرد دانشمندی است که کلید دار رصدخانه ی ( آزی دهاک ) بوده و سرپرستی هفت منجمی را داشته که مسئولین پرستشگاه ( هفت گوهران آسمان بودند ) .
این حیرت ها و کنجکاوی ها بود که (هنینگ ) ، (ماکنزی ) ، (دارمستتر ) ، (بارتلومه ) ، (ویلیام جکسن ) ، (پوپ ) ، ( گیرشمن ) ، ( گدار ) ، ( تلینو ) ، ( وست ) ، ( هوسینگ ) ، (سن جانا ) ، ( اشپیگل ) ، ( ویتدیشمن ) ، ( گیگر ) ، (پلیو ) و (شاوانس ) و سایر محقیقین دانشمند جهان را بر انگیخت تا کتب و رسالات متعددی درباره ی زردشت ، اوستا و ایرانیان قدیم و اقوام آریایی و مادها و مذهب مانوی به رشته ی تحریر در آورند که نه تنها کتب آن ها امروز زینت بخش کتابخانه ها و موزه های بزرگ دنیا ست بلکه حاصل این کند و کاو و بصورت کلیدی برای تکاپوگری نسل های آینده به جای مانده است .
شکی نیست که علم ستاره شناسی از زمان بسیار قدیم مورد توجه ایرانیان بوده به ویژه آن که آسمان صاف و هوای خوش ایران که فروغ ستارگان را چندین برابر می کرده و جلای آسمان کویر و شهرهای نزدیک آن ، درخشش ستارگان آن جا که شهرتش در هر جا پراکنده است بهترین انگیزه و دلیل برای تشویق و تهییج افراد به بررسی و تحقیق درباره ی اختران در این سرزمین بوده است .
کتاب ( بندهشن ) که به معنی کتاب راز آفرینش است اثر پر ارزشی است که در آن از دانش ستاره شناسیی ایران سخن بسیار رفته ، مباحث این کتاب درباره ی آفرینش جهان از روز نخست است و توسط " گویت شاه رستم بندار " نویسنده ی دست نویس راتستان متعلق به کتابخانه ی پدر بهرام گور رونویسی شده است ، متاسفانه تاریخ دقیق نوشتن آن معلوم نیست و به احتمال قوی در زمان تهمورث شاه مجددا " آن را به زبان پهلوی نوشته اند و بنیاد فرهنگ ایران تحت شماره 4 زبان شناسی ایرانی آن را عینا " چاپ و منتشر کرده است . این کتاب از جمله مهم ترین و مفصل ترین آثار پهلوی است .
اگر بخش " هوس پارم یا نسک هفدهم " اوستا را مطالعه کنیم در می یابیم که شامل مسایل بسیاری درباره ی ستاره شناسی ایرانیان قدیم است .
در قسمتی از کتاب مقدس اوستا تفسیر و تالیف پور داود که از سلسله انتشارات انجمن زردشتیان ایرانی و انجمن ایران لیک است این طور نوشته است که : (تشتر) در اوستا ( تیشتریه ) آمده است و در زبان پهلوی تیشتر و تیشترین اسم بعضی از ستارگان است که در نزدیک تشتر می باشند و آن را همراهی می کنند و این ستاره ( شعری یمانی ) است و بیرونی می گوید که ستاره ای است بر دهان ( کلب الجبار ) و پلوتارک هم می نویسد که ایرانیان آن را از زمان بسیار قدیم می شناختند و می دانستند که تشتر ستاره ی شعری یمانی است و مورخ مذکور صریحا از ستوده بودن این ستاره نزد ایرانیان اشاره کرده و می گوید : هرمزد ، (سیریوس ) را که در نزد منجمین اسلام به نام شعری یمانی است – نگهبان و پاسبان سایر ستارگان قرار داد و این مطابق است با آن چه در خصوص ( تشتر ) در اوستا ذکر شده است و در فقره ی 44 از تشتریشت آمده است " ما ستاره ی (( تشتر )) درخشان و با شکوه را می ستاییم که اهورا مزدا او را سرور و نگهبان همه ی ستارگان برگزیده ( چنان چه زردشت را برای مردمان ) ."
در کتاب ( بندهشن ) و مجموعه مقالات و نوشته های
w.h.henning an astronomical chapter of bundhashan journal of the royal Asiatic society.
که در اکتبر 1942 منتشر شده صفحات 248 و 249 و همچنین با توجه به فصل دوم بندهشن که از یادداشت های
D.N.Mackenzie
Zorasterian astrology in bundhashan school of oriental and African student.
در بولتن مطالب بسیار ارزنده و جالبی درباره ی ستاره شناسی ایرانیان قدیم آمده است و در کتاب بندهشن مشخصات و نام ستارگان و نام ماه ها و صور فلکی و مسیر حرکت و تقارن و سایر مشخصاتی را برای آن ها ذکر شده است .
نکته جالبی که اخیرا کشف شده حاکی از آن است که مشخصات ستاره " شعرای یمانی " و ستاره ی " وگا " هر یک برابرند با 10000 درجه کلوین حرارت و با اسپکتروم 0A و دارای تشعشعات هیدروژنی و ستاره ی ملتهب درخشان و سفید از یک خانواده بنابراین با توجه به نکات فوق این خود مایه ی کمال تعجب است که ایرانیان در 2700 سال پیش چگونه و با چه وسایلی توانسته بودند این دو ستاره را در دو گوشه ی آسمان مورد توجه خاص قرار داده و هر یک را به عنوان فرمانده و صاحب اقتدار یک قسمت از آسمان بگمارند . اهمیت این مطلب موقعی عیان می شود که بدانیم در عصر حاضر دانشمندان با وسایل بسیار پیچیده ی علمی ، تازه دریافته اند که این دو ستاره که در دو نقطه ی آسمان قرار دارند از لحاظ مشخصات کاملا شبیه یکدیگرند و یک چنین تشابهی بین ستارگان دیگر بسیار نادر است و انتخاب آن دو بی مورد نبوده . در مورد ستاره ی وننت که در نسر طایر است این مطلب قابل توجه است ، که در ماه مارس 1964 بر اساس مقاله ای که در روزنامه ی معروف لنینگرد منتشر شد این مسئله مطرح گردید که موجوداتی هوشمند از برج دجاجه یکی از صور فلکی cygni که مورد توجه و تحت بررسی های فلکی است سعی دارند ، با زمین تماس بگیرند : صاحبان این نظریه دو دانشمند معروف « ژنریک التوف » و « والتینا شوراله وا » معتقدند که این حادثه پاسخ و عکس العمل موجودات آسمانی در برابر انفجارهای عظیم آتشفشانی ( کاراکاتون ) است که واقع در اقیانوس هند بود و در سال 1853 به وقوع پیوست . این آتشفشانی ، طوفانی از امواج رادیویی را به فضا فرستاده و موجودات هوشمند منظومه مذکور آن را نوعی پیام رسیده از سایر کرات تلقی کرده و در پاسخ از اشعه ی لیزر بسیار قوی استفاده کرده و به فضا پاسخ داده اند . چقدر مایه تعجب است که امروزه در می یابیم که محل مورد نظر دانشمندان ستاره شناسیی و رصدخانه ی مذکور همان محل ستاره ی وننت است که در کتاب بندهشن آن را مورد توجه قرار داده است .
آن چه در مورد ستاره شناسی در دوران قبل از اسلام قابل توجه است این است که برای حرکات ماه که در مدت 28 روز شکل های مختلفی به خود می گرفته ، منازل و جایگاه هایی در آسمان تعیین کرده بودند و هر یک از این مکان ها را به اسمی می خواندند . حالات و منازل ماه بعد ها در دوره ی اسلام در نزد عرب ها و مسلمانان و دانشمندان ستاره شناس و ریاضی دان اهمییت خاصی داشته و حتی در قرآن کریم به آن اشاره شده است :
« والقمر قدرناه منازل حتی عاد کالعرجون القدیم » ( یس /39 )
مطلبی که در این باب بسیار جالب و در خور تعمق و تحقیق بوده و به همین مناسبت مایه ی غرور و افتخار هر ایرانی است که ایرانیان قدیم و تیره ی آریایی یکایک این منازل را می شناختند و برای هریک از آن ها نام های جداگانه ای انتخاب کرده بودند و هر منزلی را به نام « ناک چترا » می گفتند ( چترا به معنی چهره ) .
بررسی کتاب بندهشن و اوستا و دیگر کتاب های مقدس زردشت این واقعیت را روشن می کند که پرتوی اولیه ی دانش اختر شناسی از مردم دانشمند ایران و تیره ی آریا ها بود که امروز به دیگر نقاط جهان پرتو افکنده است .
نام منازل ماه در دانش ستاره شناسی ایرانیان که آن را خورتک می گفتند از کتاب بندهشن استخراج شده و برای بررسی و تحقیق و توجه به این مطلب مهم ، همراه با نام های عربی آن نوشته می شود .
تاریخچه ای از دانش اخترشناسی قوم آریا :
دانش اخترشناسی و علوم ریاضی و ستاره شناسی ایران را می توان به سه دوره به شرح زیر تفسیر کرد :
دوره اول – ریاضی دانان قبل از اسلام
متاسفانه گنجینه ی گرانبهای آثار و کتب ریاضی دانان قبل از اسلام در میان جنگ های مختلف و در چپاول ، غارت و آتش سوزی ها و جزیه گرفتن ها از بین رفته و آن چه که از دستبرد زمانه باقی مانده بود در زمان حمله اعراب و مغول تاراج و نابود گردید . فقط اغلب در لا به لای کتاب های انگشت شمار و رسالات جسته و گریخته و سنگ نوشته ها آثاری عمیق و ارزنده که واقعا مایه تعجب و تفکر است مشاهده می شود . نخست لازم است اشاره ی مختصری به این نکته شود که آن چه ما از نژاد قدیم ایرانی می دانیم این است که اقوام آریایی شامل : ایلامی ها ، مینتیانی ها ، کاسپی ها ، که از آریایی های تیره ی " نوردیک " بودند از 4000 سال قبل از میلاد ساکن فلات ایران شدند .
در 3800 سال قبل از میلاد به علت هوش و ذکاوت و معلوماتی که داشتند شالوده ی شهرهای شوش و انزان را ریختند و 3700 سال قبل سازنده ی اولین سفال های ظریف نقش دار بودند . اونتاسکال به خاطر ساختن کاخ های با شکوهش صفحات زرین تاریخ را درست کرد .
پرستش الهه ی آفتاب در 3300 سال قبل و انهدام شهر بابل و همچنین تدوین قوانین همورابی نمونه ای از تمدن عهد قدیم و حکومت چهار قوم ایلامی ، مینتیانی ،کاسپایی و آریایی بود که تا اوایل پیدایش حضرت زردشت1 بین 600 تا 700 سال قبل از میلاد ادامه داشت . کتاب اوستا ، بندهشن ، گات ها ، دینکرد در 1570 سال پیش نوشته شده و سپس دین زردشت آیین مقدس ایرانیان زیر فرمانروایی فراتس مذهب رسمی ایرانیان گردید و شاهنشاهی عظیم ایران از 2500 سال قبل توسط کورش بنیاد گذاشته شد . قوم سکاهایی که آیین (مهرپرستی ) را داشته در حدود 2300 سال قبل ، از سیستان به اطراف رود سند عزیمت کردند و اطلا عات وسیعی از تقویم و ستاره شناسی داشتند و (شکاکادوباها ) نام تقویم سکاها بود .
بررسی کتاب اوستا در 21 فصل ، کتاب بندهشن ( آغاز خلقت ) و کتاب دینکرد که اولین دایره المعارف دینی دنیا است مورد توجه تهمورث شاه قرار گرفت و دستور داد نوشته ها و کتاب های دانش آن روز را بر پوست درخت توز بنویسند و در قلعه (جی) محفوظ نگه دارند .
از آن چه که در چند کتاب انگشت شمار که از تاخت و تاز ، انهدام و غارت تازیان باقی مانده ، در می یابیم ایرانیان قدیم ، دانش ریاضی ، ستاره شناسی و ستاره شناسی را به حد غیر قابل تصور می شناختند . ارتاخالیس یکی از دانشمندان محقق و مهندس برجسته ی ایران بود که در سال 480 قبل از میلاد برای عبور ناوگان خشایارشاه ، ساختن ترعه ای را در جزیره ی اتوس رهبری کرد . شناسایی و اطلاعات آنان از ستاره شناسی اساس و پایه ی علم ستاره شناسی گردید دانشمندان ایرانی دوره ی اسلام آن را به حد کمال رسانیده و تا آن جایی که احتیاج به وسایل و ابزار نبود ، تئوری این دانش را تکمیل کردند .
ایرانیان قدیم در ابتدا چهار فرمانروا برای آسمان به شرح زیر انتخاب کردند :
1- تیشتر- سپاهپت خراسان که امروز آن را ستاره ی( شعرای یمانی )یا کلب الجبار می گویند این ستاره سپهبد یا فرمانده نواحی آسمان خراسان بود .
2- ستوئس - سپاهپت خوروران ( الدبران ) در صورت فلکی ثور .
3- وننت – سپاهپت نیمروج – وگا در صورت فلکی نسر طایر .
4- هیپتوایرنگ – سپاهپت اباختر- دب اکبر .
ایرانیان مشخصات کامل برای یکایک آن ها داشتند و اطلاعاتی که از کتب و سنگ نوشته ها به دست می آید عبارت از مطالب و جملات پر ارزشی هستند که در تحقیق و بررسی یکایک کلمات و جملات آن ها نه تنها به دنیایی از دانش و علم اخترشناسی بلکه طب و امور اجتماعی و فلسفی روبرو می شویم که حیرت و تعجب زاید الوصفی را در وجود ما بر می انگیزد . مطالبی که تذکر آن در این جا ضروری به نظر می رسد این است که با توجه به تحقیقی که درباره ی کتاب " الموالید علی الوجود و المحدود " به عمل آمده ثابت شده که کتاب مذکور ترجمه ی عربی کتاب ( پارسیک ) است که در اصل به زبان پهلوی بوده و به دستور انوشیروان انجام گرفته . مطالب کتاب پارسیک از نوشته های مرد دانشمندی است که کلید دار رصدخانه ی ( آزی دهاک ) بوده و سرپرستی هفت منجمی را داشته که مسئولین پرستشگاه ( هفت گوهران آسمان بودند ) .
این حیرت ها و کنجکاوی ها بود که (هنینگ ) ، (ماکنزی ) ، (دارمستتر ) ، (بارتلومه ) ، (ویلیام جکسن ) ، (پوپ ) ، ( گیرشمن ) ، ( گدار ) ، ( تلینو ) ، ( وست ) ، ( هوسینگ ) ، (سن جانا ) ، ( اشپیگل ) ، ( ویتدیشمن ) ، ( گیگر ) ، (پلیو ) و (شاوانس ) و سایر محقیقین دانشمند جهان را بر انگیخت تا کتب و رسالات متعددی درباره ی زردشت ، اوستا و ایرانیان قدیم و اقوام آریایی و مادها و مذهب مانوی به رشته ی تحریر در آورند که نه تنها کتب آن ها امروز زینت بخش کتابخانه ها و موزه های بزرگ دنیا ست بلکه حاصل این کند و کاو و بصورت کلیدی برای تکاپوگری نسل های آینده به جای مانده است .
شکی نیست که علم ستاره شناسی از زمان بسیار قدیم مورد توجه ایرانیان بوده به ویژه آن که آسمان صاف و هوای خوش ایران که فروغ ستارگان را چندین برابر می کرده و جلای آسمان کویر و شهرهای نزدیک آن ، درخشش ستارگان آن جا که شهرتش در هر جا پراکنده است بهترین انگیزه و دلیل برای تشویق و تهییج افراد به بررسی و تحقیق درباره ی اختران در این سرزمین بوده است .
کتاب ( بندهشن ) که به معنی کتاب راز آفرینش است اثر پر ارزشی است که در آن از دانش ستاره شناسیی ایران سخن بسیار رفته ، مباحث این کتاب درباره ی آفرینش جهان از روز نخست است و توسط " گویت شاه رستم بندار " نویسنده ی دست نویس راتستان متعلق به کتابخانه ی پدر بهرام گور رونویسی شده است ، متاسفانه تاریخ دقیق نوشتن آن معلوم نیست و به احتمال قوی در زمان تهمورث شاه مجددا " آن را به زبان پهلوی نوشته اند و بنیاد فرهنگ ایران تحت شماره 4 زبان شناسی ایرانی آن را عینا " چاپ و منتشر کرده است . این کتاب از جمله مهم ترین و مفصل ترین آثار پهلوی است .
اگر بخش " هوس پارم یا نسک هفدهم " اوستا را مطالعه کنیم در می یابیم که شامل مسایل بسیاری درباره ی ستاره شناسی ایرانیان قدیم است .
در قسمتی از کتاب مقدس اوستا تفسیر و تالیف پور داود که از سلسله انتشارات انجمن زردشتیان ایرانی و انجمن ایران لیک است این طور نوشته است که : (تشتر) در اوستا ( تیشتریه ) آمده است و در زبان پهلوی تیشتر و تیشترین اسم بعضی از ستارگان است که در نزدیک تشتر می باشند و آن را همراهی می کنند و این ستاره ( شعری یمانی ) است و بیرونی می گوید که ستاره ای است بر دهان ( کلب الجبار ) و پلوتارک هم می نویسد که ایرانیان آن را از زمان بسیار قدیم می شناختند و می دانستند که تشتر ستاره ی شعری یمانی است و مورخ مذکور صریحا از ستوده بودن این ستاره نزد ایرانیان اشاره کرده و می گوید : هرمزد ، (سیریوس ) را که در نزد منجمین اسلام به نام شعری یمانی است – نگهبان و پاسبان سایر ستارگان قرار داد و این مطابق است با آن چه در خصوص ( تشتر ) در اوستا ذکر شده است و در فقره ی 44 از تشتریشت آمده است " ما ستاره ی (( تشتر )) درخشان و با شکوه را می ستاییم که اهورا مزدا او را سرور و نگهبان همه ی ستارگان برگزیده ( چنان چه زردشت را برای مردمان ) ."
در کتاب ( بندهشن ) و مجموعه مقالات و نوشته های
w.h.henning an astronomical chapter of bundhashan journal of the royal Asiatic society.
که در اکتبر 1942 منتشر شده صفحات 248 و 249 و همچنین با توجه به فصل دوم بندهشن که از یادداشت های
D.N.Mackenzie
Zorasterian astrology in bundhashan school of oriental and African student.
در بولتن مطالب بسیار ارزنده و جالبی درباره ی ستاره شناسی ایرانیان قدیم آمده است و در کتاب بندهشن مشخصات و نام ستارگان و نام ماه ها و صور فلکی و مسیر حرکت و تقارن و سایر مشخصاتی را برای آن ها ذکر شده است .
نکته جالبی که اخیرا کشف شده حاکی از آن است که مشخصات ستاره " شعرای یمانی " و ستاره ی " وگا " هر یک برابرند با 10000 درجه کلوین حرارت و با اسپکتروم 0A و دارای تشعشعات هیدروژنی و ستاره ی ملتهب درخشان و سفید از یک خانواده بنابراین با توجه به نکات فوق این خود مایه ی کمال تعجب است که ایرانیان در 2700 سال پیش چگونه و با چه وسایلی توانسته بودند این دو ستاره را در دو گوشه ی آسمان مورد توجه خاص قرار داده و هر یک را به عنوان فرمانده و صاحب اقتدار یک قسمت از آسمان بگمارند . اهمیت این مطلب موقعی عیان می شود که بدانیم در عصر حاضر دانشمندان با وسایل بسیار پیچیده ی علمی ، تازه دریافته اند که این دو ستاره که در دو نقطه ی آسمان قرار دارند از لحاظ مشخصات کاملا شبیه یکدیگرند و یک چنین تشابهی بین ستارگان دیگر بسیار نادر است و انتخاب آن دو بی مورد نبوده . در مورد ستاره ی وننت که در نسر طایر است این مطلب قابل توجه است ، که در ماه مارس 1964 بر اساس مقاله ای که در روزنامه ی معروف لنینگرد منتشر شد این مسئله مطرح گردید که موجوداتی هوشمند از برج دجاجه یکی از صور فلکی cygni که مورد توجه و تحت بررسی های فلکی است سعی دارند ، با زمین تماس بگیرند : صاحبان این نظریه دو دانشمند معروف « ژنریک التوف » و « والتینا شوراله وا » معتقدند که این حادثه پاسخ و عکس العمل موجودات آسمانی در برابر انفجارهای عظیم آتشفشانی ( کاراکاتون ) است که واقع در اقیانوس هند بود و در سال 1853 به وقوع پیوست . این آتشفشانی ، طوفانی از امواج رادیویی را به فضا فرستاده و موجودات هوشمند منظومه مذکور آن را نوعی پیام رسیده از سایر کرات تلقی کرده و در پاسخ از اشعه ی لیزر بسیار قوی استفاده کرده و به فضا پاسخ داده اند . چقدر مایه تعجب است که امروزه در می یابیم که محل مورد نظر دانشمندان ستاره شناسیی و رصدخانه ی مذکور همان محل ستاره ی وننت است که در کتاب بندهشن آن را مورد توجه قرار داده است .
آن چه در مورد ستاره شناسی در دوران قبل از اسلام قابل توجه است این است که برای حرکات ماه که در مدت 28 روز شکل های مختلفی به خود می گرفته ، منازل و جایگاه هایی در آسمان تعیین کرده بودند و هر یک از این مکان ها را به اسمی می خواندند . حالات و منازل ماه بعد ها در دوره ی اسلام در نزد عرب ها و مسلمانان و دانشمندان ستاره شناس و ریاضی دان اهمییت خاصی داشته و حتی در قرآن کریم به آن اشاره شده است :
« والقمر قدرناه منازل حتی عاد کالعرجون القدیم » ( یس /39 )
مطلبی که در این باب بسیار جالب و در خور تعمق و تحقیق بوده و به همین مناسبت مایه ی غرور و افتخار هر ایرانی است که ایرانیان قدیم و تیره ی آریایی یکایک این منازل را می شناختند و برای هریک از آن ها نام های جداگانه ای انتخاب کرده بودند و هر منزلی را به نام « ناک چترا » می گفتند ( چترا به معنی چهره ) .
بررسی کتاب بندهشن و اوستا و دیگر کتاب های مقدس زردشت این واقعیت را روشن می کند که پرتوی اولیه ی دانش اختر شناسی از مردم دانشمند ایران و تیره ی آریا ها بود که امروز به دیگر نقاط جهان پرتو افکنده است .
نام منازل ماه در دانش ستاره شناسی ایرانیان که آن را خورتک می گفتند از کتاب بندهشن استخراج شده و برای بررسی و تحقیق و توجه به این مطلب مهم ، همراه با نام های عربی آن نوشته می شود .