سلام دوستان
چند روز پیش یه نفر (فقط به نجوم علاقه داره و بازاریه) یه سوال عجیب رو ازم پرسید که تقریبا تا الان هم فکرم به این سوال مشغوله؟؟
این سوالو ازم پرسید: "تو خودت در راه شیری هستی ولی فکر می کنی که تو کجای کیهان هستی"
من به صورت ناخوداگاه بهش گفتم وسط و رفتم و خیلی هم به ای سوال فکر می کنم.
حالا دوستان نظر شما چیه ؟؟ شما خودتونو کجا تصور می کنید؟؟
در تابستون كافيه زير آسمون شب بدون ماه رصد بري. بعد همين سؤال رو مرور كني با خودت. مي‌دوني مركز كهكشان رو مي توني نزديك افق ببيني در صورت فلكي قوس. كمي هم با اعداد و ارقام آشنايي داري. حقيقتش اولين بار كه من همين سؤال رو زير آسمون شب با اين شرايط از خودم پرسيدم! واقعاً هول كردم! انگار به جايي بند نيستي. حس واقعاً عجيبيه. البته شايد حرفم كمي نامفهموم باشه. ولي حسم رو با همين سؤال از خيلي قبل پيش گفتم و همين الان هم.
در مورد جواب عددي و واقعي ما در يكي از بازوهاي كهكشان دور از مركز تقريباً با سرعت 500 كيلومتر بر ثانيه داريم مي‌چرخيم خودمون خبر نداريم. يعني زمين! باور نكردنيه. ولي همينه. فاصله‌ها بقدري عظيم هستند كه كمي براي ما در نگاه اول نامأنوسند. شايد همون رصد راه شيري و دانشي كه از قبل داري خيلي راحت به حس غريبي درباره جايي كه هستيم به عنوان يك نقطه ناچيز بين اينهمه جرم فقط در راه شيري كافي باشه.
هر موقع تونستيم اول و آخرش رو به طور دقيق مشخص كنيم بعد ميتونيم بگيم كجاي اين كيهانه بي سرو ته ايستده ايم و به آن نگاه مي كنيم
اگر با سرعت نور از کره زمین به سمت فضا مستقیم حرکت کنیم و فکر کنیم که به ته کیهان می رسیم اشتباه کردیم ما بدون اینکه متوجه بشیم دوباره به کره زمین خودمون می رسیم درست مثل این میمونه که شما بخواهید از ایران مستقیم حرکت کنید بعد از اینکه یک دور کامل به دور کره زمین زدید دوباره به ایران می رسید !
جالبه ولی چرا اینتوریه؟؟؟
اگه باسرعت نور بریم زمان تقریبا ثابته نه مکان پس به زمین نمی رسیم(این استنتاج خودمه)