اختروش (به انگلیسی: Quasar) یا کوازار یک هستهٔ فعال به شدت نورانی و دوردست است که متعلق به یک کهکشان جوان می*باشد.
اختروش*ها پیشتر به عنوان منابع انرژی الکترومغناطیسی شامل امواج رادیویی و نور مرئی با انتقال به سرخ زیاد شناخته می*شدند که به ستارهها شبیه بودند باوجود بحث*های مختلف بر سر وجودیت این شئ آسمانی همگی دانشمندان به یک توافق علمی رسیدند که یک اختروش هاله متراکم شده ماده*است که ابر سیاهچاله یک کهکشان جوان را احاطه کرده*است]]
اختروشها دارای کاربردها زیادی هستند مثلاً در تعین سرعت چرخش زمین و تهیج*های آن کاربرد دارند. در مباحث ژئودزی از این امکان جهت اندازه گیری فواصل بسیار بلند با دقت میلیمتری و تعیین تهیج مدار چرخش زمین استفاده می*کنند.
منبع : wikipedia
بیش از ۲۰۰٬۰۰۰ اختروش شناخته شده*اند که اکثر آنها در «پیمایش آسمان دیجیتال sloan» مشاهده شده*اند همه طیف*های مشاهده شده اختروشها دارای انتقال سرخ بین ۰٫۰۶ تا ۶/۵ می*باشند. با کاربرد قانون هابل برای این انتقال سرخ، می*توان نشان داد که آنها بین ۷۸۰ میلیون تا ۲۸ میلیارد سال نوری از ما فاصله دارند. به علت فاصله زیاد با دورترین اختروشها و سرعت محدود نور، ما آنها و فضای اطراف آنها را در زمان برانگیختگی شدید کیهان تازه متولد شده مشاهده می*کنیم. اکثر اختروشها بیش از ۳ میلیارد سال نوری از ما فاصله دارند. اگرچه اختروشها در زمانی که از زمین مشاهده شوند، کمرنگ می*باشند این حقیقت که آنها از فاصله*های دور، قابل رؤیت هستند به این معناست که اختروشها درخشانترین اجسام در کیهان می*باشند. اختروشی که در آسمان، درخشان تر به نظر می*رسد.
۲۷۳ ۳C در صورت فلکی قو (دجاجه- virgo) می*باشد که دارای قدر ظاهری ۱۲/۸ می*باشد ولی دارای قدرمطلق ۲۶/۷- می*باشد. از فاصله حدود ۳۳ سال نوری این جسم در آسمان همانند خورشید ما می*درخشد. بنابراین درخشندگی این اختروش، حدود ۲ تریلیون برابر درخشندگی خورشید ما با حدود ۱۰۰ برابر درخشندگی نور میانگین کهکشان*های بزرگ مانند راه شیری می*باشد اگرچه این استنباط بر مبنای این فرض است که که اختروش انرژی را در تمام جهات ساطع می*کند. یک هسته کهکشانی فعال می*تواند مرتبط با جهش قوی انرژی و مواد باشد و نیاز به ساطع شدن در تمام جهات ندارد.
از آنجایی که اختروشها دارای ویژگی*های مشترک با همه کهکشان*های فعال می*باشند، انتشار امواج از اختروشها می*تواند به آسانی با انتشار امواج از اختروشهای کهکشان*های فعال کوچک که توسط سیاهچاله*های عظیم انرژی خود را می*گیرند، مقایسه شود. به منظور ایجاد درخشندگی w ۴۰ ۱۰ یا Joules در هر ثانیه، یک سیاهچاله عظیم باید ماده*ای معادل با ۱۰ ستاره در هر سال مصرف کند. درخشان*ترین اختروشها ۱۰۰۰ برابر جرم و ماده خورشیدی را در هر سال در خود فرو می*برند. بزرگترین آنها، موادی معادل با ۶۰۰ زمین در هر دقیقه مصرف می*کنند. اختروشها وابسته به محیط اطراف خود، روشن و خاموش می*شوند و از آن جایی که اختروشها نمی*توانند تغذیه در نرخ بالا را به مدت ۱۰ میلیارد سال ادامه دهند، پس از این که یک اختروش به هم پیوستگی گاز و غبار اطراف را به پایان می*رساند، تبدیل به یک کهکشان عادی می*شود.
[ATTACH=CONFIG]2040[/ATTACH]دایرةالبروج مسیر حرکت ظاهری سالانهٔ خورشید نسبت به زمین، بر روی کره سماوی است.
دایرةالبروج دایره*ای فرضی در آسمان است که ظاهراً (از دید ساکنان کرهٔ زمین) به نظر می*آید که خورشید در مدت یک سال آن دایره را طی می*کند.
این دایره در حقیقت مدار حرکت انتقالی زمین را به دور کرهٔ خورشید مشخص می*کند و در واقع طرح مدار زمین بر کرهٔ آسمان است یعنی دایره*ای است که از تلاقی سطح مدار حرکت انتقالی زمین با کرهٔ آسمان که آن را اصطلاحاً فلک ثوابت نامیده*اند پیدا می*شود.
دایرةالبروج نیز همراه با منطقةالبروج بوسیله بروج دوازدگانه تقسیم می شود.