تالار گفتگو ستاره‌شناسان

می خواستم بدونم کدوم یکی از شما وجود جهان های دیگه رو قبول داره؟ :?:

منظور از جهان های دیگر چیست؟ انسانها و یا هوش های فرا زمینی یا دنیای دیگری به بزرگی هیمن عالمی که دورن آن هستیم؟ عالم ما در حدود 14 میلیارد سال عمر دارد، حالا ممکن است جهان دیگری با همین بزرگی وجود داشته باشد؟

چرا نمیشه؟؟ hock:
ما تو یه جهانی هستیم که از سر و ته اون خبر نداریم .میدونیم هم که خالقش خداست و تو این هم هیچ شکی نداریم.
چرا نمیشه یک یا چند جهان دیگه باشه که خالق اون کس دیگه ای باشه ؟؟و یه موجودات دیگه تو اون ساکن باشن؟ :?: :?:
البته من میدونم که ثابت کردن این از راه علمی یه کم سخته ولی غیر ممکن نیست چون فقط" غیر ممکن "غیر ممکنه!!؟ :wink:

در این مورد واقعاً‌ نمیشه نظر داد. فیزیک نظری همچنان داره پیش میره ولی مدتهاست که این دست سؤالها رو در فیزیک نمیشه مطرح کرد. چراکه هر قدر فیزیک جلوتر میره پی می‌بریم که بیشتر نمی‌دونیم. گستردگی فیزیک عالم به‌قدریه که فعلاً‌ داریم پایه‌ها رو کشف می‌کنیم. اما در اصطلاح فلسفه‌ی علم به این نوع سؤالها و جوابهایی که داده میشه می‌گیم که هیچ وقت نظری راجع بهشون بدیم «ابطال ناپذیر» هستند! علمی‌ترین گزینه‌های علمی اونهایی هستند ابطال‌پذیرتر باشند. کمی به این اصطلاحی که گفتم فکر کن. بسیار در فلسفه‌ی علم جالبه. فعلاً موجودات فرازمینی یا سؤال بنیادی خالق و جهانهای دیگر و گونه‌های اونها ابطال ناپذیر هستند از نظر علم. یعنی نه می‌تونی تأیید کنی نه رد کنی. نظری نمی‌شه داد.

jahan haye digar nashi az voroode quantum be donyaye bozorgmeghyasha mibishad .

va an ham nashi az voroode bahse fazaye hilbert dar bahs haye keyhanshenasist .

من آخر نفهمیدم منظورتون از جهانهای دیگر چی هستش ؟ :?:

پیروز باشید

چند تا اصطلاح شد. طبیعیه...ورود کوانتم به ابعاد بزرگ و هیلبرت به کیهانشناسی رو توضیح بدی بهتره. تا Aloneastronomer متوجه منظورت بشه. خودم سؤال می‌کنم. اول راجع به فضای هیلبرت توضیح بده و بعد کوانتم در ابعاد بزرگ. البته من هم یک مجهول دیگه اضافه کنم!؟ گرانش در ابعاد کوچک!؟ الان در نظریه‌ی ریسمان و آزمایشگا‌ه‌های ذرات بنیادی و نه سرن که به همین منظور داره راه اندازی میشه، گرانش رو دارند وارد می‌کنند. پل ارتباطی ابعاد بزرگ و کوچک فعلاً نظریه ی ریسمانه. در آزمایشگاه نوترون فرانسه چند تیم تاثیر گرانش رو روی ذرات می‌بینن. هنوز خیلی راهه تا رسیدن به کوانتم گرانشی. ولی کار در این زمینه به سرعت پیش میره. و ابعاد اضافه از دل همین نظریه در کنار ریسمان در میاد. ابعادی در اندازه‌های کوانتمی و فشرده. به همین دلیل ما اونها رو در حالت عادی نمی‌بینیم.

فضای هیلبرت، نامیده شده به نام داوید هیلبرت، یک فضای برداری کامل است که نورم آن (معادل قدر مطلق) از طریق ضرب نرده‌ای تعریف می‌شود. در مکانیک کوانتومی فضای هیلبرت مختلط و اصولا بینهایت بعدی است ولی در شرایط خاصی هم بعدهایش می‌توانند متناهی باشند.

هزاران سال پیش فیلسوفان شناخته‌ی شده‌ی جهان٫ از یونان و پارس تا چین٫ به این باور مشترک رسیدند که جهان سرتاپا از چهار عنصر آب٫ باد٫ خاک و آتش تشکیل شده است. صده‌ها طول کشید تا بشر این مُدِ فهم را درنوردد. اکنون این احساس وجود دارد که ما ٫ نظریه‌پردازهای نوین فیزیک٫ می‌خواهیم یک توصیفِ تمام‌گرا از جهان بر اساس سه پارامتر ثابت پلانک٫ ثابت نیوتن و سرعت نور ارایه دهیم. اما نباید فراموش کرد که ساختار متنوع گیتی همیشه به نقاط کور و مثالهای نقضِ تزها کرنش می‌کند.

یک قرن٫ ما با پارادیمهای افلاطونی‌ی گوناگون افسون شدیم تا جهان از ابعاد بی‌نهایت بزرگ کهکشانی تا ساختارهای بس ریز بین اتمی را در استیلای قهرگون سه‌پارامتر درک کنیم. حتی امروز نیز تراژدی‌وار ٫تمام مدهای فهم را در برابر کعبه‌ی سنتی‌ی نظریه‌پردازی قربانی می‌کنیم تا قدرت خداگون این سه پارامترِ نوین را در برابر تمام مدهای درک بپرستیم.

فهمِ ما از طبیعت در ابعاد کوچک بر اساس نظریه کوانتم است و در ابعاد بزرگ بر اساس گرانش. ما هنوز هیچ آزمایشی برای دیدن کوانتم در ابعاد بزرگ انجام نداده‌ایم. هنوز هیچ شهود آزمایشی بر وجود یا چه‌گونه‌گی برهم‌کنش گرانشی‌ی ذرات بنیادی نداریم. آن چه که از آن سخن گفته می‌شود و از آن شعرپردازی می‌شود برون یابی شهودها بر اساس باورهای مشترک افلاطونی‌ ما به طبیعت می‌باشد. دلیلی وجود ندارد که طبیعت از باورهای ما پیروی کند

دوربرد ترین نیروی عالم که می‌تواند با نفوذ به ابعاد بالاتر، شواهد مورد نیاز فیزیک‌دانان را فراهم کندگرانش است سال‌های سال است فیزیک‌دانان به قانون عکس مجذور فاصله نیوتون مشکوکند و تلاش می‌کنند با انجام آزمایش‌های دقیق بفهمند آیا توان پارامتر فاصله در قانون گرانش عمومی نیوتون عدد صحیح 2 است یا مقادیر اعشاری هم وجود دارد. اگر مقدار اعشاری پیدا شود، قانون گرانش عمومی جدید می‌تواند بخشی از پدیده‌های مبهم اخترشناسی را مانند وجود ماده تاریک به‌سادگی توضیح دهد و احتمالا نشانه‌هایی از ابعاد بالاتر را آشکار کند. به‌تازگی، دو فیزیک‌دان هندی و اوکراینی پیشنهاد داده‌اند یک روش مناسب استفاده از گرانش، و بررسی حرکت اجرام یک منظومه سیاره‌ای کوچک در آزمایشگاهی فضایی است.
تجهیزات پیشرفته و ابزارهای بسیار حساس امروزی موجب شده است فیزیک‌دانان اسرار بیشتری از این عالم را کشف کنند و جالب این‌جا است که روند کشف این اسرار بسیار سریع‌تر از روند درک آنها است. بشر تاکنون توانسته فقط با 4درصد انرژی درون عالم آشنا شود. 96درصد دیگر را ماده تاریک (26درصد) و انرژی تاریک (70درصد) تشکیل می‌دهند که انرژی تاریک را هم تنها شش سال است که می شناسیم. یک پیشنهاد برای انرژی تاریک این است که این موجود اصلا چیز عجیبی نیست، بلکه همان گرانش است که در فواصل بسیار دور به شکل دیگری ظاهر شده است. شاید هم یک بعد بالاتر در این میان نقش دارد.
ایده رفتار متفاوت گرانش در فواصل دور ایده جدیدی نیست. در دهه 1980، اخترشناسان با بررسی داده‌های ارسالی فضاپیماهای پایونیر 10 و 11 متوجه شدند که این فضاپیماها دقیقا در محل پیش‌بینی شده نیستند. نیرویی بیشتر از گرانش خورشید حرکت آنها را کند کرده بود. متاسفانه پایونیرها در معرض نیروهای مختلفی بودند: بادهای خورشیدی آنها را به پیش می‌راندند، پرتوهای کیهانی به آنها ضربه می‌زدند و برخورد با اجرام درون منظومه آنها را به این طرف و آن طرف منحرف می‌کرد. چنین آزمایشگاه شلوغی برای شناسایی نشانه‌های ظریف ابعاد بالاتر مناسب نبود.
وارون صحنی، اخترفیزیک‌دان مرکز درون‌دانشگاهی نجوم و اخترفیزیک پونه، هند و یوری شتانف، عضو هیات‌علمی موسسه فیزیک نظری بگولیوبف در کیف، اوکراین در مقاله‌ای پیشنهاد کرده‌اند آزمایشگاهی ساخته شود تا نیروی گرانش بدون دخالت نیروهای خارجی آزمایش شود. آزمایشگاه پیشنهادی آنها آپسیس(APSIS) نام دارد که مخفف عبارت منظومه سیاره‌ای مصنوعی در فضا است.
آنها در واقع فضاپیمایی به شکل یک منظومه خورشیدی کوچک را پیشنهاد کرده‌اند که در نقطه دوم لاگرانژی زمین قرار خواهد گرفت، جایی روی خط واصل زمین و خورشید که 1.5 میلیون کیلومتر از زمین دورتر است. گرانش زمین و خورشید در نقطه دوم لاگرانژی به شکلی است که مدار بسیار پایداری با دوره تناوب یک سال ایجاد می‌کند. فضاپیمای WMAP هم‌اکنون در این ناحیه قرار دارد و تلسکوپ فضایی جیمزوب هم دد سال 2013 به این نقطه پرتاب خواهد شد. این منظومه مصنوعی را فضاپیمایی بزرگ احاطه خواهد کرد که آن را از پرتوهای کیهانی، غبار، بادهای خورشیدی و هر عامل موثر دیگری بر حرکت سیارات کوچک محافظت خواهد کرد. حتی مخزن سوخت فضاپیما که جرمش مرتب کاهش می‌یابد نیز باید در فاصله دوری از این منظومه قرار بگیرد تا آنها تغییرات گرانش مخزن سوخت را احساس نکنند.
وقتی فضاپیما در نقطه دوم لاگرانژی قرار گرفت، سیارات کوچک در مدارهای بیضوی درون پوشش محافظ رها خواهند شد. این سیارات در واقع گوی‌های استانداردی هستند که در فاصله 10 سانتی‌متری جسم مرکزی که کره‌ای 5 کیلوگرمی است، حرکت می‌کنند. فضاپیما هم‌چنین به لیزری مجهز خواهد بود تا اگر سیارات حرکت خود را به‌درستی آغاز نکردند و مدارشان شکل کاملی نداشت، با اعمال فشارهای تابشی پرتوهای لیزر مدارشان را تصحیح کند. ابزارهای بسیار حساس نصب‌شده در فضاپیما در طول چند سال، موقعیت اجرام را با دقت بسیار زیادی زیر نظر خواهد داشت؛ بدین ترتیب هر گونه انحرافی در مدار این سیارات، هرقدر اندک، می‌تواند به تایید یا رد دیگر مدل‌های گرانشی، وجود ابعاد بالاتر، خواص انرژی تاریک و ماده تاریک بیانجامد؛ به‌عنوان مثال اگر دقت اندازه‌گیری انتقال حضیض مدار سیارات به کسری از ثانیه‌قوس برسد، اندازه‌گیری‌ها می‌تواند وجود یا رد بعد پنجم را نشان دهند. اما این طرح تازه ارایه شده و ممکن است سالها طول بکشد تا به مرحله اجرا درآید.