ممنونم از کمکتون
از امشب این کارها رو انجام میدم
راستی اگه میشه اسم چندتا کتاب رو برام بنویسید

سلام بچه ها :wink:
من تازه وارد تالار آسمونیتون شدم لطفا راهنماییم کنید که از کجا شروع کنم؟
راستی ممنون میشم اگه درمورد شروع خودتون هم کمی واسم بگین

این آدرس وبلاگ جدیده من هست خوشحال میشم سر بزنید
نظر یادتون نننننننننننننننننره :o :o :o
starrynight-2010.blogfa.com

حامد سليماني عضو استروتاك


گنبد سلطانيه


جعفري زاده مدير استروتاك (مرد هميشه خندان!)


امين تفرشي در حال استفاده از سيستم صوتي سيار


....


تونچ تزل عضو توان


5 نفر از اعضاي توان.

سلام دوستان...
خواستم ازتون كمك بگيرم و ازتون سوال كنم كه اگه يك مستند ستاره شناسي در ايران بخواد ساخته بشه، به نظرتون بهتره راجبه چي ساخته بشه...
مثلا راجبه وضعيت ابزار هاي نجومي ايران مثه رصدخونه ها...
يا رصد گاه هاي واقعا تاريكه ايران كه به نوعي باعث افزايش گردش گردي بشه...
رصد هاي تخصصي مثله بارش هاي شهابي...
و هر چيزه ديگه اي مثله اينا...
خواهش مي كنم كمك كنيد...
ممنون...

سلام. من همیشه دوست دارم راجع به چیزهای ناشناخته مطالعه کنم و بدونم. اما تنبلی امان نمیده. سرم درد میگیره!!! :lol:
به هر حال....

عده ای بر این باورند که در سال 2012 سیاره ای به نام نیبیرو با سیاره زمین برخورد خواهد کرد. آیا چنین سیاره ای وجود داره؟ همون عده میگن که بله این سیاره وجود داره. اما دولتها نمیخوان چیزی راجع بهش بگن و اطلاعات سری در این باره پیش دولتهای قدرتمند محفوظ هست!

از استادان می خوام من رو راهنمایی کنن و توضیحاتی بدن.

سلام
امروز این پوستر رو دیدم که البته از زمان اجرای اون گذشته بود. فکر کنم برای دوستانی که در اصفهان هستند و علاقه‌مند به پرداش تصاویر نجومی، حضور در این کارگاه‌ها امکان پذیر و مفید باشه.

متشکر/.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

سال گذشته هنگامیکه IBEX (کاوشگر مرز بین ستاره ای) ناسا روبانی بزرگ در لبه ی منظومه شمسی کشف کرد، تمامی محققان را بهت زده کرد. آنها کشف را تکان دهنده خواندند و در مورد منشا آن متحیر بودند. اکنون شاید این معما حل شده باشد.

یاکوب هیریکوآیزن فیزیکدان خورشید از دانشگاه آلاباما میگوید: ((ما معتقدیم که این روبان یک بازتاب است. این روبان در محلی قرار گرفته است که ذرات بادهای خورشیدی که وارد فضای بین ستاره ای می شوند توسط میدان مغناطیسی کهکشان به درون منظومه شمسی منعکس میشوند.))
این یک کشف مهم است. فضای بین ستاره ای که درست در آن سوی لبه ی منظومه ی شمسی واقع شده مکانی است که کمتر مورد کاوش قرار گرفته است. اکنون ما میدانیم که در آنجا ممکن است میدان مغناطیسی قدرتمندی وجود داشته باشد که در مقابل ما قرار گرفته است.

اطلاعات IBEX به خوبی با نتایج اخیر کاوشگر ویجر مطابقت میکند. ویجر 1 و 2 که در نزدیکی لبه ی منظومه ی شمسی واقع شده اند هم وجود مغناطیس قدرتمندی را احساس کرده اند. با این وجود اندازه گیری های ویجر به محلی که در آن واقع شده اند محدود میشود. این در حالیست که IBEX تصویر جامعی تهیه کرده است. روبانی که IBEX مشاهده کرده است گسترده میباشد و تقریبا در تمام طول آسمان کشیده شده است و به این نکته اشاره دارد که میدان مغناطیسی پشت آن باید به همین اندازه گسترده باشد.

همانطور که در نقشه ها مشاهده میکنید، به نظر می آید که این روبان بدنه ای درخشان دارد اما در واقع نوری از خود ساتع نمیکند. در عوض، این روبان خودش را توسط ذراتی که اتم های خنثی پرانرژی نامیده میشوند به ما شناسانده است که بیشترشان شامل اتمهای هیدروژن با فراوانی کم هستند. این روبان چنین ذراتی را منتشر میکند که توسط IBEX در مدار زمین جمع آوری میشوند.
فرآیند بازتابی که هیریکوآیزن و همکارانش فرض کرده است، کمی پیچیده است چرا که در آن اتم های هیدروژن و پروتون ها باید در چندین واکنش تبادل بار شرکت کنند. با این وجود نتیجه کار ساده است. ذرات بادهای خورشیدی که موفق به خروج از منظومه ی شمسی شده اند در فاصله ی حدود 100 واحد نجومی (15 میلیارد کیلومتری) میدان مغناطیسی بین ستاره ای را ملاقات میکنند. نیروهای مغناطیسی در آنجا جلوی آنها را گرفته و آنها را به جایی که از آن آمده اند پرتاب میکنند.

چنانچه این مکانیزم صحیح باشد، که البته برخی با آن موافق نیستند، در آن صورت شکل این روبان مطالب زیادی در مورد جهت میدان مغناطیسی در گوشه ای از کهکشان راه شیری که منظومه ی شمسی در آن واقع شده است توضیح میدهد.

و شاید آینده وابسته به شناخت این موضوع باشد.
منظومه ی شمسی در حال عبور از بخشی از کهکشان راه شیری است که مملو از پرتوهای کیهانی و ابرهای بین ستاره ای است. میدان مغناطیسی خورشید توسط بادهای خورشیدی حبابی تشکیل میدهد که خورسپهر نامیده میشود و در اصل ما را از چنین چیزهایی مصون میدارد. با این وجود این حباب در برابر میدان های خارجی آسیب پذیر است. یک میدان مغناطیسی قوی در نزدیکی منظومه شمسی میتواند خورسپهر را تحت فشار قرار داده و از طریق راه های ناشناخته به فعل و انفعال با آن بپردازد. آیا این باعث قدرتمندتر شدن حفاظ طبیعی ما خواهد شد یا آن را ضعیف خواهد کرد؟ هیچ کس نمیتواند به این سوال پاسخ دهد.

آریک پازنر یکی از دانشمندان پروژه میگوید: (( IBEX در طی ماه ها و سال های آتی این روبان را به دقت زیر نظر خواهد گرفت. ما قادر خواهیم بود تغییر شکل این روبان را مشاهده کنیم و این میتواند چگونگی فعل و انفعالات ما را با کهکشان نشان دهد.))

به نظر می آید که با نگاه به این آینه ما میتوانیم چیزهای زیادی یاد بگیریم.



منبع: ناسا
رامین احمدی

برجسته ترین رصدخانه ی دهه ی آینده، تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا، در سال 2014 و در جستجوی شکار بزرگش یعنی اولین ستارگان و کهکشان هایی که تابه حال در عالم تشکیل شده اند به فضا پرتاب خواهد شد. اما شکارهای کوچک این تلسکوپ فضایی هم میتوانند به همان اندازه جالب باشند. اخترشناسان تقریبا میدانند که بزرگترین تلسکوپ فروسرخ جهان میتواند به شکارچی زیرک سیاراتی که به دور ستارگان دوردست میچرخند تبدیل شود.

مارک کلمپین از مرکز فضایی گدارد ناسا میگوید: ((وب در اصل به منظور جستجوی اولین کهکشان ها و پاسخ به سوالات بزرگ کیهان شناسی مربوط به آنها ساخته شده است، اما ما اکنون میدانیم که این تلسکوپ میتواند با قدرت در شکار سیارات فراخورشیدی هم مشارکت کند. سیارات فراخورشیدی بسیار شگفت انگیز هستند. این مبحث به طور روزانه در حال تغییر است. من یک روز در مورد سیارات فراخورشیدی سخنرانی میکنم و در مدت زمان بین نگارش متن سخنرانی تا هنگام ارائه ی آن اخترشناسان خبر از کشف 30 سیاره فراخورشیدی جدید میدهند!))

تلسکوپ فضایی جیمز وب ابزاری جهت انجام مطالعات پر تفصیل و بسیار دقیق بر روی فراخورشیدی هایی است که به تازگی توسط سایر تلسکوپ ها و رصدخانه ها کشف شده اند. و این سیارات به نوعی آب زیر کاه هستند! چرا که در پشت درخشش زیاد خورشیدهایشان مخفی شده اند.

یافتن سیارات فراخورشیدی همچون تلاش برای یافتن یک کرم شب تاب در زیر نور فانوس دریایی است. اما حتی برای انجام این کار هم روش هایی وجود دارد!

یکی از این راه ها که به ((علم گذر)) مشهور است،که با مطالعه نور ستاره هنگام عبور سیاره از مقابل آن انجام میگیرد.

وب ابتدا تمام نوری را که ستاره ساتع میکند اندازه گیری کرده و سپس میزان نور ستاره هنگام عبور سیاره از مقابلش را اندازه خواهد گرفت. این تلسکوپ حتی میتواند تغییرات روشنایی را که هنگام عبور سیاره از پشت ستاره اتفاق می افتد نمایان سازد. با برخی اندازه گیری های دوپلری انجام گرفته توسط مشاهدات زمینی، تمامی این اطلاعات به ما در شناخت جرم و شعاع سیاره کمک کرده و پس از آن اخترشناسان میتوانند به فکر ترکیبات سازنده ی سیاره باشند.

اندازه یک مزیت کلیدی در شکار سیارات است، و جیمز وب در واقع یک تلسکوپ غول پیکر است. در سمت چپ تصویر شما میتوانید مقایسه ای بین اندازه ی آینه ی تلسکوپ فضایی هابل و جیمز وب داشته باشید. در سمت راست گروهی از کارکنان پروژه ی ساخت تلسکوپ جیمز وب در کنار مدلی در ابعاد واقعی از این تلسکوپ در محوطه ی مرکز فضایی گدارد در مریلند ایستاده اند.

جاناتان گاردنر قائم مقام ارشد علمی پروژه میگوید: ((در طی این گذر ما حتی میتوانیم طیف نمایی انجام دهیم. ما طیف نور ستاره را پیش از گذر اندازه گیری کرده و بار دیگر این کار را هنگامی که در طی گذر نور ستاره از جو سیاره عبور میکند انجام میدهیم.))

نور ستاره در حین عبور از جو سیاره دچار تغییر میشود.

کیمپین میگوید: ((با مقایسه ی طیف نور ستاره پیش و در حین گذر، ما میتوانیم طیف سیاره را استخراج کرده و در مورد جو آن اطلاعاتی کسب نماییم. ما باید نور فروسرخ زیادی جمع آوری کنیم. بیش از یک میلیارد فوتون یا بیشتر برای طیف هر عنصر تا بتوانیم ویژگی های آن را مجزا نماییم. جیمز وب برای انجام چنین مطالعاتی عالی است.))

مساحت 25 متر مربعی آینه ی جیمز وب، میتواند این میزان فوتون مورد نیاز را گردآوری نماید. و از آنجا که جیمز وب توسط سایبان های بزرگش در دمای بسیار پایین و در نقطه ی لاگرانژی L2 قرار خواهد گرفت؛ هیچ گونه منبع گرمای خارجی بر روی نشانه های دریافت شده از کیهان اثر نخواهد گذاشت.

روش گذر که توسط جیمز وب به کار برده خواهد شد، علاوه بر کشف سیارات منجر به ترسیم لکه های ستاره ای هم خواهد شد.

ما از نتایج تلسکوپ فضایی هابل شگفت زده شده ایم، اما نیاز به زمینه ی دمایی کم جهت رویت اجرام فروسرخ کم نوری که میخواهیم ببینیم داریم. و هابل شروع به مشاهده ی اثرات گرمایی خودش در نقطه ی زمانی خاص میکند چرا که این تلسکوپ خیلی خنک نیست.

وب به ما نشان خواهد داد که باغ وحش سیاره ای چگونه به نظر میرسد. این تلسکوپ در مشاهده و طیف نگاری غول های گازی و همچنین تهیه ی اطلاعات طیفی در مورد برخی سیارات کوچکتر در حد و اندازه های نپتون بسیار مفید خواهد بود. این تلسکوپ همچنین بر روی ابر زمین های تازه کشف شده مطالعاتی انجام خواهد. ابر زمین ها سیاراتی بزرگتر از زمین و کوچکتر از نپتون هستند.

وب همچنین خودش قادر به یافتن سیارات خواهد بود. تلسکوپ فضایی جیمز وب با استفاده از تکنیکی به نام تاج نگاری به دنبال غول های گازی خواهد گشت. نور ستاره به قدری درخشان است که نور هر سیاره ی نزدیکش را از یک میلیون به یک میلیارد در یک تبدیل میکند. اما درون سه دوربین از چهار دوربین وب نقاط سیاهی وجود دارد که جلوی نور را میگیرد. ما ستاره را پشت نقطه ی سیاه قرار داده و بدین ترتیب خواهیم توانست سیاره ی نزدیکش را مشاهده کنیم. این وضعیت مشابه هنگامی است که یک اتومبیل در شب با نور بالا به سمت شما می آید، و شما دستتان را مقابل نور گرفته و در نتیجه میتوانید جاده را مشاهده کنید.

گاردنر میگوید: ((هدف احتمالی ما جستجوی شواهد شیمیایی حیات بر روی برخی از این سیارات جدید است. اما تاکنون نمیدانیم که با چه کیفیتی میتوانیم این کار را انجام دهیم.))

آیا جیمز وب قادر به یافتن نشانه هایی از حیات بر روی سیاره ای همچون زمین خواهد بود؟ جواب این سوال احتمالا منفی است. سیاره ای به اندازه ی زمین برای ساتع کردن پرتوی فرو سرخ کافی از اتمسفرش جهت شناسایی توسط جیمز وب بسیار کوچک است.

با این وجود، هر وقت دانشمندان چنین اظهارنظرهایی میکنند، فردی به آنها ثابت میکند که در اشتباه هستند. علم گذر به سرعت در حال تغییر است. بسیار سخت است که دقیقا بگوییم شکارهای جیمز وب چه شگفتی هایی را نمایان خواهد ساخت.



منبع: ناسا
رامین احمدی

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
           

در واقع جو زمين مانع عظيمي در زندگي يک ستاره شناس محسوب مي شود! زيرا يکي از ويژگي هاي رنجش آورش اين است که نور را خميده مي کند؛ پديده‌اي که به نام شکست نور بارها با آن روبرو شده ايم. در حقيقت نور با گذر از محيطي به محيط ديگر- براي مثال از آب به هوا يا عکس آن دچار شکست مي شود. حتماً تا به حال متوجه شکل خميده ي قاشق چايخوري هنگامي که آن را وارد ليوان چاي مي کنيد شده ايد و اگر تا به حال براي ماهيگيري رفته باشيد احتمالاً دريافته ايد که اگر شکست نور را در نظر نگيريد با توري خالي از شام شب تان به خانه باز خواهيد گشت!

هنگامي که نور ستاره از ميان اين جو و به طور مشخص سلول هاي هوايي مي گذرد، هر کدام از اين سلول ها پرتو مورد نظر را اندکي در جهتي تصادفي خم مي کند و البته در هر ثانيه صدها سلول هوايي در مسير اين نور قرار مي گيرند که موجب مي شوند نور ستاره کمي به اطراف بپرد. بنابراين تصوير ستاره در نظر ناظر زميني مدام جهش خواهد داشت و در نتيجه ستاره سوسو خواهد زد!

درباره ي جو زمين نيز همين طور است، نور با گذر از لايه هاي جو که داراي چگالي متفاوتي هستند مي شکند. براي مثال هواي گرم چگالي کمتري نسبت به هواي سرد دارد. لايه اي از هوا که درست بالاي آسفالت سياه رنگ خيابان قرار دارد از لايه هاي بالاتر از خود گرم تر است. نور با گذر از اين لايه ها مي شکند و اين همان چيزي است که موجب مي شود آسفالت روبروي شما در يک روز تابستاني مواج به نظر برسد، که به آن سراب مي گوييم.. لايه هاي هوا پرتوهاي نور را مي شکنند و موجب مي شوند آسفالت خيابان مايع به نظر برسد و حتي گاهي مي توانيد تصوير بازتابيده خودرو را در اين لايه ببينيد.


نزديک سطح زمين لايه هاي هوا تقريباً پايدار و يکنواخت هستند. اما فقط چند کيلومتر بالاتر دنياي ديگري حاکم است! در اين دنيا جريان هوا به طور مدام به اطراف تازيانه مي زند. بسته هاي کوچک هوا که سلول ناميده مي شوند و قطر تقريبي چند ده سانتي متري دارند، دانم به اطراف ميوزند و نور با گذر از اين سلول ها خميده مي شود. در حقيقت نور ستاره ها تمام سال هاي نوري ميان زمين ما و ستاره ي مادرشان را يکنواخت طي مي کند و اگر با جو زمين روبه رو نمي شدند کاملا مستقيم به چشم ما مي رسيدند اما چه کنيم که زمين ما جوي گرد خود دارد. هنگامي که نور ستاره از ميان اين جو و به طور مشخص سلول هاي هوايي مي گذرد، هر کدام از اين سلول ها پرتو مورد نظر را اندکي در جهتي تصادفي خم مي کند و البته در هر ثانيه صدها سلول هوايي در مسير اين نور قرار مي گيرند که موجب مي شوند نور ستاره کمي به اطراف بپرد. از طرف ديگر از روي زمين اندازه ي ظاهري يک ستاره بسيار کمتر از اندازه ي يک سلول هوايي است، بنابراين تصوير ستاره در نظر ناظر زميني مدام جهش خواهد داشت و در نتيجه ستاره سوسو خواهد زد!

هنگامي که نور ستاره از ميان اين جو و به طور مشخص سلول هاي هوايي مي گذرد، هر کدام از اين سلول ها پرتو مورد نظر را اندکي در جهتي تصادفي خم مي کند و البته در هر ثانيه صدها سلول هوايي در مسير اين نور قرار مي گيرند که موجب مي شوند نور ستاره کمي به اطراف بپرد. بنابراين تصوير ستاره در نظر ناظر زميني مدام جهش خواهد داشت و در نتيجه ستاره سوسو خواهد زد!


در يک شب رصدي، ستاره شناس با اندازه گيري قطر ظاهري ستاره مشخص مي کند که ميدان ديد رصدي اش تا چه حد بد است! در حقيقت تصوير ستاره با چنان سرعت بالايي به اطراف پراکنده مي شود که چشمان ما آن را به صورت قرص مه آلودي از نور مي بيند. هر چه ميدان ديد بدتر باشد اين قرص بزرگ تر خواهد بود. در يک شب معمولي، هرچه ميدان ديد بدتر باشد اين قرص بزرگ تر خواهد بود. در يک شب معمولي، ميدان ديد در حد چند ثانيه قوسي است (براي اين که تصويري به اين اندازه در ذهن تان داشته باشيد به خاطر بسپاريد که قطر ماه در حدود 2000 ثانيه ي قوسي است و چشم انسان فقط توانايي تشخيص جرمي را با حداقل قطر 100 ثانيه ي قوسي دارد). از روي زمين، بهترين ميدان ديد ممکن معمولاً در حدود نيم ثانيه قوسي است. که کاملا بستگي به ميزان آشفتگي جو دارد. البته ميدان ديد با زمان نيز تغيير مي کند. گاهي ممکن است براي چند ثانيه جو ناگهان بسيار آرام شود، در اين هنگام صفحه ي ستاره انقباض چشمگيري خواهد کرد و از آنجايي که نور ستاره در ناحيه ي کوچک تري متمرکز مي شود ممکن است ستاره هاي کم نورتري را که پيش از اين نمي ديديد در محدوده ي رصدي خود بيابيد! تصور کنيد که پشت چشمي تلسکوبي نشسته ايد و چند دقيقه اي است که به دنبال ستاره ي کم نور مرکزي يک سحابي جستجو مي کنيد و اين ستاره درست در مرز ميدان ديد تلسکوپ شما قرار دارد، براي لحظه اي ناگهان بهتر ديده مي شود و ستاره ي روح مانند با رنگ پريده ي آبي اش در محدوده ي ديد شما نمايان و فقط ثانيه اي بعد با افت افق ديد ناپديد مي گردد.

منبع