09-16-2009, 02:35 PM
کاهش نیکل باعث پیدایش حیات در روی زمین شد.
پژوهشگران از مدت ها فکر می کنند که چگونه در حدود 2.4 میلیارد سال قبل اکسیژن در اتموسفیر زمین رشد نموده است.
به گفته پاپینو از آزمایشگاه علوم زمین شناسی انستیتوت کارنیگی انتقال اکسیژن در " رویداد عظیم ترکیب اکسیژن" باعث " تغییر برگشت ناپذیر در شرایط سطح زمین گردید و در نهایت شکل گیری حیات هوشمند را ممکن ساخت". باید گفت یک تحقیق جدید که در مجله طبیعت به چاپ می رسد، نشانه های جدیدی از معمای این مسئله را در رسوبات سنگی آشکار خواهد ساخت.
تیم تحقیقاتی به رهبری کورت کونهاسور از دانشگاه آلبرتا در ادمونتون نشانه های ترکیب عناصر را در سنگ های رسوبی مشهور بنام ساختار های نواری یا BIF را در بیش از بیست نقطه جهان با عمری بین 3.800 تا 550 میلیون سال مورد آزمایش قرار دادند. شکل گیری آهن بصورت نوار (ردیف) بسیار خاص است و رسوبات زیر آب هم اکثرأ در سنگ های بسیار کهن قبل از شکل گیری اتموسفیر یا حتی زمانی که اقیانوس های اکسیژن فراوانی داشتند، پیدا می شود. همانگونه که از اسم اش پیداست این نوار های از مواد معدنی آهن و سیلیکون ساخته شده اند.
در ضمن مقدار کم نیکل و دیگر عناصر در آنها موجود است. پژوهشگران فکر می کنند گذشته نیکل می تواند راز هایی را در مورد حیات امروزی آشکار سازد.
امروزه در اقیانوس ها نیکل بسیار کم یافت می شود در حالیکه در اقیانوس های اولیه زمین 400 مرتبه میزان نیکل زیاد موجود بود. موجودات ریز (میکرو اورگانیزم هایی) که گاز متان تولید می کنند متان زی یاد می شوند و در چنان محیطی رشد می کنند. متان تولید شده توسط آنها که به اتموسفیر میرود، حتمأ مانع به جوش آمدن گاز اکسیژن می شود و این گاز در همجوشی با متان کاربن دای اکساید و آب را بوجود می آورد.
کاهش تراکم نیکل برای موجودات متان زی به "قطحی متان" مبدل می شود، زیرا بخاطر سوخت ساز حیاتی خود به انزایم های وابسته به نیکل ضرورت دارند. جلبک ها و دیگر موجوداتی که اکسیژن تولید می کنند در جریان عمل فوتو سنتز از انزایم های مختلف استفاده می کنند و در نتیجه به علت کمبود نیکل کمتر گرفتار مشکلات حیاتی می شوند. در نتیجه متان در اتموسفیر کاهش می یابد و شرایط برای بوجود آمدن اکسیژن ایجاد می شود.
پژوهشگران دریافتند که سطح نیکل در ساختار های نواری حدود 2.7 میلیارد سال قبل رو به تنزل شد و تا 2.5 میلیارد سال قبل حجم آن نصف شد.
به گفته پاپینو تنظیم زمان خیلی مناسب بود. کاهش نیکل شرایط را برای "رویداد عظیم ترکیب اکسیژن" در زمین فراهم ساخت و حالا چیزی را که در مورد متان زی های زنده می دانیم این است که سطح پائین متان حتمأ باع کاهش شدید تولید متان شده است".
در اوایل زمان شکل گیری زمین؛ یعنی وقتی هنوز پوسته آن داغ بود میزان نیکل در گدازه های آتشفشانی بسیار بالا بود. گدازه ها در اثر فوران به درون بحر ها می ریخت و نیکل در آب با سطح زیادی نگهداری می شد. وقتی پوسته بیرونی زمین سرد شد و ترکیب کیمیاوی گدازه ها هم تغییر کرد، میزان نیکل در فوران های آتشفشانی کاهش یافت و کمتر توانست به سوی آبها راه بیابند.
پاپیون می گوید کسی در گذشته به ارتباط نیکل در این مسئله کمتر توجه کرده بود و فقط به صورت نشانه هایی در در آب بحر ها وجود دارد، اما مطالعات ما نشان میدهد که میزان نیکل تأثیر مهمی بر شرایط محیطی و همچنان گذشته حیات بر روی زمین داشته است.
پژوهشگران از مدت ها فکر می کنند که چگونه در حدود 2.4 میلیارد سال قبل اکسیژن در اتموسفیر زمین رشد نموده است.
به گفته پاپینو از آزمایشگاه علوم زمین شناسی انستیتوت کارنیگی انتقال اکسیژن در " رویداد عظیم ترکیب اکسیژن" باعث " تغییر برگشت ناپذیر در شرایط سطح زمین گردید و در نهایت شکل گیری حیات هوشمند را ممکن ساخت". باید گفت یک تحقیق جدید که در مجله طبیعت به چاپ می رسد، نشانه های جدیدی از معمای این مسئله را در رسوبات سنگی آشکار خواهد ساخت.
تیم تحقیقاتی به رهبری کورت کونهاسور از دانشگاه آلبرتا در ادمونتون نشانه های ترکیب عناصر را در سنگ های رسوبی مشهور بنام ساختار های نواری یا BIF را در بیش از بیست نقطه جهان با عمری بین 3.800 تا 550 میلیون سال مورد آزمایش قرار دادند. شکل گیری آهن بصورت نوار (ردیف) بسیار خاص است و رسوبات زیر آب هم اکثرأ در سنگ های بسیار کهن قبل از شکل گیری اتموسفیر یا حتی زمانی که اقیانوس های اکسیژن فراوانی داشتند، پیدا می شود. همانگونه که از اسم اش پیداست این نوار های از مواد معدنی آهن و سیلیکون ساخته شده اند.
در ضمن مقدار کم نیکل و دیگر عناصر در آنها موجود است. پژوهشگران فکر می کنند گذشته نیکل می تواند راز هایی را در مورد حیات امروزی آشکار سازد.
امروزه در اقیانوس ها نیکل بسیار کم یافت می شود در حالیکه در اقیانوس های اولیه زمین 400 مرتبه میزان نیکل زیاد موجود بود. موجودات ریز (میکرو اورگانیزم هایی) که گاز متان تولید می کنند متان زی یاد می شوند و در چنان محیطی رشد می کنند. متان تولید شده توسط آنها که به اتموسفیر میرود، حتمأ مانع به جوش آمدن گاز اکسیژن می شود و این گاز در همجوشی با متان کاربن دای اکساید و آب را بوجود می آورد.
کاهش تراکم نیکل برای موجودات متان زی به "قطحی متان" مبدل می شود، زیرا بخاطر سوخت ساز حیاتی خود به انزایم های وابسته به نیکل ضرورت دارند. جلبک ها و دیگر موجوداتی که اکسیژن تولید می کنند در جریان عمل فوتو سنتز از انزایم های مختلف استفاده می کنند و در نتیجه به علت کمبود نیکل کمتر گرفتار مشکلات حیاتی می شوند. در نتیجه متان در اتموسفیر کاهش می یابد و شرایط برای بوجود آمدن اکسیژن ایجاد می شود.
پژوهشگران دریافتند که سطح نیکل در ساختار های نواری حدود 2.7 میلیارد سال قبل رو به تنزل شد و تا 2.5 میلیارد سال قبل حجم آن نصف شد.
به گفته پاپینو تنظیم زمان خیلی مناسب بود. کاهش نیکل شرایط را برای "رویداد عظیم ترکیب اکسیژن" در زمین فراهم ساخت و حالا چیزی را که در مورد متان زی های زنده می دانیم این است که سطح پائین متان حتمأ باع کاهش شدید تولید متان شده است".
در اوایل زمان شکل گیری زمین؛ یعنی وقتی هنوز پوسته آن داغ بود میزان نیکل در گدازه های آتشفشانی بسیار بالا بود. گدازه ها در اثر فوران به درون بحر ها می ریخت و نیکل در آب با سطح زیادی نگهداری می شد. وقتی پوسته بیرونی زمین سرد شد و ترکیب کیمیاوی گدازه ها هم تغییر کرد، میزان نیکل در فوران های آتشفشانی کاهش یافت و کمتر توانست به سوی آبها راه بیابند.
پاپیون می گوید کسی در گذشته به ارتباط نیکل در این مسئله کمتر توجه کرده بود و فقط به صورت نشانه هایی در در آب بحر ها وجود دارد، اما مطالعات ما نشان میدهد که میزان نیکل تأثیر مهمی بر شرایط محیطی و همچنان گذشته حیات بر روی زمین داشته است.
هرکجا هستم باشم-آسمان مال من است!