ادامه قسمت قبل
پیدا شدن صدها نوع از این قبیل سئوالات کی؟ چه وقت؟ چه هنگام؟ کدام لحظه؟ و امثالهم و انتظار فرارسیدن آنها بر اثر تجربه، تحقیق و تمرین بلاخره اجداد اوستائی ما را به طرف دانش ستاره شناسی و یا بقول دیگر علم هیئت و نجوم رهنمون شده و ممارست در محاسبات نجومی باعث شد تا به تبهر و آگاهی های بی نظیر در این زمینه دست یافتند. و به شکرانه شناخت و موفقیت های بدست آمده برای هر کدام از آنها جشن و اعیاد خاص برگذار کردند. که بعدها در قالب مراسم آئین زرتشتی و کیش مهر پرستی تدوین و اجرا می شد و روز بروز تکامل پیدا می کرد بدون آنکه در اصل آئین اوستائی یعنی پرستش نور و اعتقاد به روشنائی، خللی وارد شود.
به هرحال برخی از ثمرات و جواب سئوالات فوق که زرتشتیان را در پیش برد کیش اوستائی کمک کرد آنقدر دقیق، سنجیده و عالمانه بودند که تا به امروز بدون کدام تغییر و دگرگونی اساسی باقی مانده و به دست ما رسیده است. و چه بسا که پایه و اساس برخی از علوم نوین هم قرار گرفته است. که اینک به فراخور حوصله این مقاله خدمت شما تقدیم می گردد. بطوری که می دانید واژه «آفتاب» مرکب از دو بخش است. پیشوند «آف» در زبان اوستائی به معنی جسم « داغ و نورانی» است. و پسوند «تاب» به مفهوم «پیچ و خم» یا حرکات موجی داشتن می باشد. همچنین واژه ی «مهتاب» نیز مرکب از دو بخش است. یکی پیشوند «مه» به معنی جسم نورانی و زیبا و دیگر پسوند «تاب» به همان مفهومی که قبلاً گفته شد. بنابراین به این نتیجه می رسیم اضافه تر از5000 سال قبل از آنکه دانشمندان غربی به خاصیت حرکت موجی نور پی ببرند، اجداد فرهیخته ما به آن پی برده و این خاصیت از انرژی نور را بنام «تاب» مسمّی ساخته بودند. و غربی ها فقط با ترجمه دقیق و ماهرانه و دقت در معنی «آفتاب» و «مهتاب» و با استفاده از جهالت، حماقت، تعصب و خیانت ما نسبت به میراثهای کهن و اجدادیمان، آن را بعنوان کشف برجسته در علم فیزیک قلمداد کرده و به خودشان اختصاص داده اند. نمونه دیگر، اصطلاح عربی «اصطرلاب» (استرلاب) است .این عبارت صورت تغییر یافته و معرّب واژه ( استره یاب) اوستائی می باشد؛ که مرکب از دو واژه « استره » در زبان اوستائی معادل با همین واژه «ستاره» در زبان دری امروزی است که در گنجینه سر به مهر گویش اوستائی یعنی لهجه هزاره گی با همان تلفظ اصیل و قدیمی آن یعنی « استره » تلفظ می شود. به هر حال مفهوم کلّی عبارت فوق ستاره یاب یا وسیله ای که برای پیدا کردن و سنجیدن ارتفاع و فاصله ستاره گان به کار می رود؛ می باشد. «آقای دکتر حسن عباسی در کتاب تقویم آریائی چاپ پاریس معتقد است که قدیمی ترین ستاره یاب جهان از رصدخانه زرتشت در نیمروز کشف شده است.} و این به اثبات می رساند که وسایل مطالعه و تحقیق در مورد ستاره گان و علم نجوم، چندین قرن قبل از بطلمیوس در سرزمین اجدادی ما اختراع شده و نظریه ابداع آن توسط بطلمیوس را خنثی می نماید. همچنین عبارت لاتینی «استرونومی» به معنی «علم نجوم » یا ستاره شناسی و مشتقات آن یعنی «استرسکوپ» و یا «اسپکترسکوپ» یعنی وسایلی که برای تجزیه نورهای مرکب و امثالهم بکار می رود همگی از مشتقات و صورت تغییر یافته « استره » می باشد.
موضوع دیگر برگذاری جشن میتراکانا یا جشن مهرگان، در پایان موسم تابستان و در اولین روز از فصل پاییز یا به اصطلاح عربها فصل خزان می باشد. که اجداد ما هر ساله بعد از برداشت محصول و پایان کار زراعت، در این روز به انجام مراسم خاص دعا و نیایش توأم با جشن و پایکوبی اقدام می کردند. بر همه روشن است که در اکثر نقاط میهن ما به غیر از مناطق گرمسیر که شرایط اقلیمی متفاوت تری با سایر نواحی دارند؛ در بشتر جاها شروع سال زراعتی از ابتدای فصل پاییز یا همان خزان است. به همین دلیل در سیستم زراعت کشور ما دو نوع کشت وجود دارد. یکی کشت بهاره یا بهاری و دیگری کشت پاییزه یا خزانی که در اقصی نقاط کشور بنامهای محلی دیگری هم یاد می شود. ازجمله در اکثر جاها خصوصاً صفحات شمال و مناطق مرکزی و هزاره جات بنام «کشت تیرمه ای» یا همان «تیرماهی» موسوم است. به این ترتیب در نزد گذشتگان ما، آغاز فصل خزان یا بعبارت درست تر موسم پاییز، آغاز سال نو زراعتی و شروع سال کشت و کار و فعالیت بوده است که روز اول آن بنام «نوروز تیرماه» نامگذاری می شد؛ و جشن و مراسم خاصی بنام «جشن مهرگان» برگذار می کردند. این مراسم هنوز هم در برخی از نقاط دور دست و دارای فرهنگ اصیل و کهن ریشه دار نظیر ساحات هرات، بلخ و قطغن زمین کم وبیش انجام می شود. و بدین ترتیب پایان سال زراعتی به موسم تابستان ختم می گردد. ظاهراً امروزه بر اساس محاسبات دقیق نجومی به این نتیجه رسیده اند که روز اول ماه « مهر» فارسی یا میثر، میتر و میتره اوستائی یا برج میزان عربی که آغاز فصل خزان است روزی است که بر اثر حرکت انتقالی زمین فاصله زمین با خورشید به حدّ اقل خود می رسد و به اصطلاح، اعتدال پاییزی رخ داده و طول ساعات شب و روز با هم برابر می شوند. یعنی 12 ساعت زمین در روشنائی روز به سر می برد و 12 ساعت در تاریکی شب. ولی کم کم به ساعات تاریکی و سردی هوا اضافه می شود. بعبارت دیگر فاصله زمین از خورشید دورتر شده و زاویه میل خورشید نسبت به زمین بیشتر می گردد که مدت 89 روز و 19 ساعت را دربرمی گیرد. تا اینکه به طولانی ترین میزان خود یعنی «شب یلدا» می رسد و به انقلاب زمستانی وارد می شود و مدت آن هم 89 روز را در بر می گیرد.
ادامه دارد..........
پیدا شدن صدها نوع از این قبیل سئوالات کی؟ چه وقت؟ چه هنگام؟ کدام لحظه؟ و امثالهم و انتظار فرارسیدن آنها بر اثر تجربه، تحقیق و تمرین بلاخره اجداد اوستائی ما را به طرف دانش ستاره شناسی و یا بقول دیگر علم هیئت و نجوم رهنمون شده و ممارست در محاسبات نجومی باعث شد تا به تبهر و آگاهی های بی نظیر در این زمینه دست یافتند. و به شکرانه شناخت و موفقیت های بدست آمده برای هر کدام از آنها جشن و اعیاد خاص برگذار کردند. که بعدها در قالب مراسم آئین زرتشتی و کیش مهر پرستی تدوین و اجرا می شد و روز بروز تکامل پیدا می کرد بدون آنکه در اصل آئین اوستائی یعنی پرستش نور و اعتقاد به روشنائی، خللی وارد شود.
به هرحال برخی از ثمرات و جواب سئوالات فوق که زرتشتیان را در پیش برد کیش اوستائی کمک کرد آنقدر دقیق، سنجیده و عالمانه بودند که تا به امروز بدون کدام تغییر و دگرگونی اساسی باقی مانده و به دست ما رسیده است. و چه بسا که پایه و اساس برخی از علوم نوین هم قرار گرفته است. که اینک به فراخور حوصله این مقاله خدمت شما تقدیم می گردد. بطوری که می دانید واژه «آفتاب» مرکب از دو بخش است. پیشوند «آف» در زبان اوستائی به معنی جسم « داغ و نورانی» است. و پسوند «تاب» به مفهوم «پیچ و خم» یا حرکات موجی داشتن می باشد. همچنین واژه ی «مهتاب» نیز مرکب از دو بخش است. یکی پیشوند «مه» به معنی جسم نورانی و زیبا و دیگر پسوند «تاب» به همان مفهومی که قبلاً گفته شد. بنابراین به این نتیجه می رسیم اضافه تر از5000 سال قبل از آنکه دانشمندان غربی به خاصیت حرکت موجی نور پی ببرند، اجداد فرهیخته ما به آن پی برده و این خاصیت از انرژی نور را بنام «تاب» مسمّی ساخته بودند. و غربی ها فقط با ترجمه دقیق و ماهرانه و دقت در معنی «آفتاب» و «مهتاب» و با استفاده از جهالت، حماقت، تعصب و خیانت ما نسبت به میراثهای کهن و اجدادیمان، آن را بعنوان کشف برجسته در علم فیزیک قلمداد کرده و به خودشان اختصاص داده اند. نمونه دیگر، اصطلاح عربی «اصطرلاب» (استرلاب) است .این عبارت صورت تغییر یافته و معرّب واژه ( استره یاب) اوستائی می باشد؛ که مرکب از دو واژه « استره » در زبان اوستائی معادل با همین واژه «ستاره» در زبان دری امروزی است که در گنجینه سر به مهر گویش اوستائی یعنی لهجه هزاره گی با همان تلفظ اصیل و قدیمی آن یعنی « استره » تلفظ می شود. به هر حال مفهوم کلّی عبارت فوق ستاره یاب یا وسیله ای که برای پیدا کردن و سنجیدن ارتفاع و فاصله ستاره گان به کار می رود؛ می باشد. «آقای دکتر حسن عباسی در کتاب تقویم آریائی چاپ پاریس معتقد است که قدیمی ترین ستاره یاب جهان از رصدخانه زرتشت در نیمروز کشف شده است.} و این به اثبات می رساند که وسایل مطالعه و تحقیق در مورد ستاره گان و علم نجوم، چندین قرن قبل از بطلمیوس در سرزمین اجدادی ما اختراع شده و نظریه ابداع آن توسط بطلمیوس را خنثی می نماید. همچنین عبارت لاتینی «استرونومی» به معنی «علم نجوم » یا ستاره شناسی و مشتقات آن یعنی «استرسکوپ» و یا «اسپکترسکوپ» یعنی وسایلی که برای تجزیه نورهای مرکب و امثالهم بکار می رود همگی از مشتقات و صورت تغییر یافته « استره » می باشد.
موضوع دیگر برگذاری جشن میتراکانا یا جشن مهرگان، در پایان موسم تابستان و در اولین روز از فصل پاییز یا به اصطلاح عربها فصل خزان می باشد. که اجداد ما هر ساله بعد از برداشت محصول و پایان کار زراعت، در این روز به انجام مراسم خاص دعا و نیایش توأم با جشن و پایکوبی اقدام می کردند. بر همه روشن است که در اکثر نقاط میهن ما به غیر از مناطق گرمسیر که شرایط اقلیمی متفاوت تری با سایر نواحی دارند؛ در بشتر جاها شروع سال زراعتی از ابتدای فصل پاییز یا همان خزان است. به همین دلیل در سیستم زراعت کشور ما دو نوع کشت وجود دارد. یکی کشت بهاره یا بهاری و دیگری کشت پاییزه یا خزانی که در اقصی نقاط کشور بنامهای محلی دیگری هم یاد می شود. ازجمله در اکثر جاها خصوصاً صفحات شمال و مناطق مرکزی و هزاره جات بنام «کشت تیرمه ای» یا همان «تیرماهی» موسوم است. به این ترتیب در نزد گذشتگان ما، آغاز فصل خزان یا بعبارت درست تر موسم پاییز، آغاز سال نو زراعتی و شروع سال کشت و کار و فعالیت بوده است که روز اول آن بنام «نوروز تیرماه» نامگذاری می شد؛ و جشن و مراسم خاصی بنام «جشن مهرگان» برگذار می کردند. این مراسم هنوز هم در برخی از نقاط دور دست و دارای فرهنگ اصیل و کهن ریشه دار نظیر ساحات هرات، بلخ و قطغن زمین کم وبیش انجام می شود. و بدین ترتیب پایان سال زراعتی به موسم تابستان ختم می گردد. ظاهراً امروزه بر اساس محاسبات دقیق نجومی به این نتیجه رسیده اند که روز اول ماه « مهر» فارسی یا میثر، میتر و میتره اوستائی یا برج میزان عربی که آغاز فصل خزان است روزی است که بر اثر حرکت انتقالی زمین فاصله زمین با خورشید به حدّ اقل خود می رسد و به اصطلاح، اعتدال پاییزی رخ داده و طول ساعات شب و روز با هم برابر می شوند. یعنی 12 ساعت زمین در روشنائی روز به سر می برد و 12 ساعت در تاریکی شب. ولی کم کم به ساعات تاریکی و سردی هوا اضافه می شود. بعبارت دیگر فاصله زمین از خورشید دورتر شده و زاویه میل خورشید نسبت به زمین بیشتر می گردد که مدت 89 روز و 19 ساعت را دربرمی گیرد. تا اینکه به طولانی ترین میزان خود یعنی «شب یلدا» می رسد و به انقلاب زمستانی وارد می شود و مدت آن هم 89 روز را در بر می گیرد.
ادامه دارد..........
«اهورامزدا گفت ای زرتشت اسپنتمان تو نباید که عهد و پیمان بشکنی
چه آن عهدی که تو با یک دروغ پرست بستی و
نه آن عهدی که با یک راستی پرست بستی
چه معاهده با هر دو درست است خواه یکتاپرست خواه مشرک»
مهریشت فقره 2
چه آن عهدی که تو با یک دروغ پرست بستی و
نه آن عهدی که با یک راستی پرست بستی
چه معاهده با هر دو درست است خواه یکتاپرست خواه مشرک»
مهریشت فقره 2