11-26-2011, 03:03 PM
[COLOR="#0000FF"]
[SIZE=3][B]شمارش معكوس براي آغاز بزرگترين ماموريت فضايي در مريخ
5 آذر 1390 -پروژه ناسا براي انتقال "آزمايشگاه علمي مريخ" بر سطح اين سياره سرخ*رنگ، چشمانداز وسوسه*انگيزي دارد.
اين آزمايشگاه كه به اسم "كيوريستي" شناخته مي*شود، رباتي به ارزش ۲ ميليارد و ۵۰۰ ميليون دلار است كه به نسبت ساير ربات*ها در نوع خود، براي نشستن بر سطح يك سياره ديگر، توانايي بيشتري دارد.
آژانس فضايي آمريكا (ناسا) در سال ۱۹۹۷ ميلادي كاوشگر سوجنر را كه به اندازه يك اسباب*بازي بود، به مريخ فرستاد. اين كاوشگر فقط كمي بيش از ۱۰ كيلوگرم وزن داشت.
اين حركت، هفت سال بعد تكرار شد و اين بار دو كاوشگر مشابه با ۱۷۰ كيلو وزن به مريخ فرستاده شدند. اين دو كاوشگر آپورچونيتي و اسپريت نام داشتند و مجموع تجهيزات آنها به تنهايي ۱۰ كيلو وزن داشت كه هم*وزن كل كاوشگر سوجنر بود.
هم*اكنون منتظر كيوريسيتي هستيم. ربات عظيم*الجثه*اي كه ۹۰۰ كيلو وزن دارد و طبق برنامه*ريزي*ها، روز شنبه ۲۶ نوامبر راهي مريخ مي*شود.
بزرگ*ترين ابزار اين كاوشگر، به تنهايي نزديك به چهار برابر كاوشگر كوچكي كه در سال ۱۹۹۷ ميلادي به مريخ فرستاده شد، حجم دارد.
جان گروتزينگر، از پژوهشگران فعال در اين پروژه، در توصيف كيوريسيتي مي*گويد: "چهارچرخه*اي به اندازه يك ميني كوپر است كه روي چرخ*هاي يك نفربر نصب شده است."
با اين توصيف، انتظارات زيادي از كيوريسيتي مي*رود. يك ماشين بزرگ كه به پرسش*هاي بزرگي پاسخ خواهد داد.
مايك مير، از پژوهشگران ارشد ناسا در پروژه اكتشاف مريخ است. او مي*گويد: "آزمايشگاه علمي مريخ نقشي كليدي در يك رشته ماموريت*هاي مربوط به بررسي و مطالعه مريخ دارد. از جمله بررسي اين كه آيا امكان زندگي در اين سياره وجود دارد يا نه. اين ماشين مي*تواند به يك منطقه برود و بعد از جستجو به ما بگويد كه آيا آنجا قابل سكونت بوده يا نه و حتي اين كه آيا آنجا امروز هم مي*تواند به عنوان يك محل زندگي مورد استفاده قرار بگيرد يا نه."
مهندسان ناسا سيستم سه مرحله*اي جديدي را براي ورود اين آزمايشگاه به جو مريخ و فرود آن در سطح اين سياره طراحي كرده*اند. آنها مي*گويند كه با اين سيستم، آزمايشگاه علمي مريخ در منطقه*اي مشخص قرار مي*گيرد.
اين منطقه مشخص، ۲۰ كيلومتر وسعت دارد و آزمايشگاه علمي مريخ ممكن است در هر نقطه*اي از آن فرود بيايد.
اين سيستم جديد، دقتي به مراتب بهتر از فناوري*هاي پيشين دارد.
پژوهشگران براي فرود، يكي از گودال*هاي مريخ در نزديكي خط استواي اين سياره را در نظر گرفته*اند كه "دهانه برخوردي گيل" (Gale Crater) نام دارد. گيل يكي از عميق*ترين گودال*هاي مريخ به شمار مي*رود.
آقاي گروتزينگر مي گويد كه كوهي با ارتفاع حدود سه مايل در مركز اين دهانه قرار دارد.
او اضافه مي*كند: "مهم اين است كه اين منطقه مرتفع مركزي، متشكل از يك رشته لايه*هايي است كه در طول ميلياردها سال، سطح مريخ را پوشانده*اند. در نتيجه ما نه فقط تصاويري با وضوح بالا داريم كه لايه*هاي اين كوه را نشان مي*دهد، بلكه همچنين به دليل طيف*سنج*هايي كه در مدار مريخ داريم، مي*توانيم مواد معدني را كه با آب فعل و انفعال نشان مي*دهند، ببينيم."
هدف اين است كه آزمايشگاه كيوريسيتي در منطقه*اي صاف در عمق دهانه برخوردي گيل فرود بيايد. بعد از فرود، اين ماشين به سمت نوك قله به راه مي*افتد.
در طول مسير، اين ماشين بايد مقادير قابل توجهي تركيبات معدني رسي (فيلوسيليكات) پيدا كند كه فهم جديدي از وضعيت اين سياره سرخ در سال*هاي نخست تشكيلش، به دنبال خواهد داشت.
خاك رس و تركيبات آن، فقط زماني تشكيل مي*شود كه سنگ براي مدتي بسيار طولاني در تماس با آب باشد.
بالاتر از محدوده*اي كه تركيبات خاك رس قرار دارد، كاوشگر بايد نمك*هاي سولفات پيدا كند كه مربوط به دوره*اي است كه سطح مريخ هنوز خيس و مرطوب بود، ولي روند خشك شدنش آغاز شده بود.
اين ربات بالاتر كه برود، بيشتر با سنگ*هايي روبه*رو خواهد شد كه از تجمع گردوخاك تشكيل شده*اند و مربوط به دوره زمين*شناختي كنوني مريخ هستند كه سطحي سرد و خشك دارد.
اما حتي قبل از تمام اينها، اين لابراتوار در منطقه*اي فرود خواهد آمد كه از مدار مريخ، چيزي شبيه مخروطي آبرفتي به نظر مي*رسد. گستره*اي از رسوب*هايي كه با جاري شدن جريان آب از دهانه اين حفره به سمت پايين شكل گرفته است.
با استفاده از باتري پلوتونيومي در اين ماشين، اين امكان فراهم شده است كه آزمايشگاه علمي مريخ براي بيش از ده سال در سطح مريخ در گشت*وگذار باشد. اين زمان، كافي است تا كف دهانه برخوردي گيل مورد اكتشاف قرار بگيرد و كيوريسيتي تا قله كوهي كه داخل آن است، بالا برود.
گروتزينگر تاكيد مي كند: "اين ماموريت براي يافتن حيات در مريخ نيست."
او اضافه مي*كند: "ميدانم كه خيلي*ها مي*خواهند بدانند كه ما چه زماني چنين كاري را انجام مي*دهيم. ولي اولين و مهم*ترين قدم به سمت چنين ماموريتي، اين است كه سعي كنيم بفهميم مواد مناسب ممكن است در چه منطقه*اي وجود داشته باشد. در اين مورد خاص، لازم است محيطي قابل زيست، شناسايي و تشخيص داده شود."
او مي*گويد: "چنين محيطي، جايي است كه منابع آب داشته باشد؛ چيزي كه براي زندگي از نوعي كه ما در زمين مي*شناسيم، لازم است. نياز داريم كه منبع انرژي داشته باشيم؛ اين منبع براي موجودات زنده لازم است تا بتوانند به سوخت و ساز بپردازند. ما همچنين به منبع كربن نيازمنديم؛ يعني چيزي كه براي ايجاد ساختارهاي مولكولي تشكيل*دهنده ساختارهاي يك موجود زنده، ضروري است."
اين پژوهشگر ناسا مي*گويد: "شايد عجيب باشد كه چرا در چنين ماموريت*هايي به طور مستقيم، علائم حيات بررسي نمي*شود. دليلش روشن است. انجام چنين بررسي*هايي بسيار دشوار است و واقعيت اين است كه ما واقعا انتظار نداريم كه اجتماعات وسيعي از حيات ذره*بيني و ميكروبي را در سطح مريخ پيدا كنيم، چون سطح اين سياره در شرايط كنوني خيلي سخت و ناملايم است."
به گفته او، "پيشينه خيلي دور را كه نظر بگيريم، وضعيت ممكن است كمي متفاوت باشد. الان تقريبا به نظر واضح مي*رسد كه وقتي در بيش از سه ميليارد سال پيش، حيات روي زمين در حال شكل*گيري بود، مريخ هم شرايطي گرم و مرطوب داشت."
او مي*گويد: "يافتن نشانه*هايي از نوع حيات در دوره*هاي باستاني زمين، الان بسيار سخت شده است و اغلب نيازمند تجهيزات قابل توجهي هستيم. در حالي كه اين كار، با يك ماشين در ابعاد كيوريسيتي در سطح مريخ، شدني است."
اين ماشين تجهيزات و ابزاري دارد كه با آنها مي*تواند محيط اطرافش را بررسي و نمونه*هاي احتمالي را ارزيابي كند.
چند دوربين و يك سيستم ليزري مادون قرمز از جمله اين ابزارها است كه با آنها مي*توان سطح يك سنگ را تحريك كرد و ساختار شيميايي تشكيل*دهنده*اش را مشخص كرد.
اين ماشين همچنين بازويي با حدود ۲.۱ متر طول دارد كه روي آن ابزارهايي براي بررسي وضعيت از نزديك، نصب شده است. از جمله مته*اي روي اين بازو نصب شده است كه مي*تواند از حدود ۵ سانتيمتري عمق يك سنگ، نمونه*برداري كند.
آزمايشگاه علمي مريخ دو كيت آزمايشگاهي هم در داخل يكي از بدنه*هايش دارد كه با آنها مي*توان نمونه*هايي را از سنگ، خاك و حتي اتمسفر مريخ آزمايش كرد.
يكي از لحظه*هاي مهم براي اين ماموريت، زماني خواهد بود كه كيوريسيتي بتواند مجموعه*اي از مولكول*هاي كربني مربوط به تركيب*هاي آلي پيچيده مثل آمينواسيدها را پيدا كند.
ماموريت*هاي قبلي روي مريخ، به ويژه وايكينگ*ها در دهه ۱۹۷۰ ميلادي، نشانه*هايي از وجود مواد آلي در سطح اين سياره را مخابره كرده*اند و خيلي خوب خواهد بود اگر كيوريسيتي بتواند تمام ترديدها را در اين باره از بين ببرد. هرچند، اين كارخيلي سخت خواهد بود.
به همين دليل، رسيدن به نتيجه*اي مثبت، يك پيروزي براي تيمي خواهد بود كه آزمايشگاه علمي مريخ را به راه انداخته*اند.
هرچند بايد توجه داشت كه يافتن تركيب*هاي پيچيده آلي به معناي وجود حيات در مريخ نيست، چون مي*دانيم كه اين مولكول*هاي كربني مي*توانند منشاء غيرزيستي داشته باشند.
در عين حال، چنين كشفي، مي*تواند كمك كند كه بدانيم دست*كم پيش*شرط هاي مورد نياز براي حيات در سياره سرخ وجود دارد.
بعد از اين مرحله، مي*توان در فكر اين بود كه چطور حيات در مريخ مورد بررسي قرار بگيرد. هرچند تنها راه*حل واقعي اين خواهد بود كه نمونه سنگ*هاي مريخ براي تحليل و آزمايش، به زمين فرستاده شود.
[ATTACH=CONFIG]1141[/ATTACH]
منبع: بي بي سي[/SIZE][/B][/COLOR]
[SIZE=3][B]شمارش معكوس براي آغاز بزرگترين ماموريت فضايي در مريخ
5 آذر 1390 -پروژه ناسا براي انتقال "آزمايشگاه علمي مريخ" بر سطح اين سياره سرخ*رنگ، چشمانداز وسوسه*انگيزي دارد.
اين آزمايشگاه كه به اسم "كيوريستي" شناخته مي*شود، رباتي به ارزش ۲ ميليارد و ۵۰۰ ميليون دلار است كه به نسبت ساير ربات*ها در نوع خود، براي نشستن بر سطح يك سياره ديگر، توانايي بيشتري دارد.
آژانس فضايي آمريكا (ناسا) در سال ۱۹۹۷ ميلادي كاوشگر سوجنر را كه به اندازه يك اسباب*بازي بود، به مريخ فرستاد. اين كاوشگر فقط كمي بيش از ۱۰ كيلوگرم وزن داشت.
اين حركت، هفت سال بعد تكرار شد و اين بار دو كاوشگر مشابه با ۱۷۰ كيلو وزن به مريخ فرستاده شدند. اين دو كاوشگر آپورچونيتي و اسپريت نام داشتند و مجموع تجهيزات آنها به تنهايي ۱۰ كيلو وزن داشت كه هم*وزن كل كاوشگر سوجنر بود.
هم*اكنون منتظر كيوريسيتي هستيم. ربات عظيم*الجثه*اي كه ۹۰۰ كيلو وزن دارد و طبق برنامه*ريزي*ها، روز شنبه ۲۶ نوامبر راهي مريخ مي*شود.
بزرگ*ترين ابزار اين كاوشگر، به تنهايي نزديك به چهار برابر كاوشگر كوچكي كه در سال ۱۹۹۷ ميلادي به مريخ فرستاده شد، حجم دارد.
جان گروتزينگر، از پژوهشگران فعال در اين پروژه، در توصيف كيوريسيتي مي*گويد: "چهارچرخه*اي به اندازه يك ميني كوپر است كه روي چرخ*هاي يك نفربر نصب شده است."
با اين توصيف، انتظارات زيادي از كيوريسيتي مي*رود. يك ماشين بزرگ كه به پرسش*هاي بزرگي پاسخ خواهد داد.
مايك مير، از پژوهشگران ارشد ناسا در پروژه اكتشاف مريخ است. او مي*گويد: "آزمايشگاه علمي مريخ نقشي كليدي در يك رشته ماموريت*هاي مربوط به بررسي و مطالعه مريخ دارد. از جمله بررسي اين كه آيا امكان زندگي در اين سياره وجود دارد يا نه. اين ماشين مي*تواند به يك منطقه برود و بعد از جستجو به ما بگويد كه آيا آنجا قابل سكونت بوده يا نه و حتي اين كه آيا آنجا امروز هم مي*تواند به عنوان يك محل زندگي مورد استفاده قرار بگيرد يا نه."
مهندسان ناسا سيستم سه مرحله*اي جديدي را براي ورود اين آزمايشگاه به جو مريخ و فرود آن در سطح اين سياره طراحي كرده*اند. آنها مي*گويند كه با اين سيستم، آزمايشگاه علمي مريخ در منطقه*اي مشخص قرار مي*گيرد.
اين منطقه مشخص، ۲۰ كيلومتر وسعت دارد و آزمايشگاه علمي مريخ ممكن است در هر نقطه*اي از آن فرود بيايد.
اين سيستم جديد، دقتي به مراتب بهتر از فناوري*هاي پيشين دارد.
پژوهشگران براي فرود، يكي از گودال*هاي مريخ در نزديكي خط استواي اين سياره را در نظر گرفته*اند كه "دهانه برخوردي گيل" (Gale Crater) نام دارد. گيل يكي از عميق*ترين گودال*هاي مريخ به شمار مي*رود.
آقاي گروتزينگر مي گويد كه كوهي با ارتفاع حدود سه مايل در مركز اين دهانه قرار دارد.
او اضافه مي*كند: "مهم اين است كه اين منطقه مرتفع مركزي، متشكل از يك رشته لايه*هايي است كه در طول ميلياردها سال، سطح مريخ را پوشانده*اند. در نتيجه ما نه فقط تصاويري با وضوح بالا داريم كه لايه*هاي اين كوه را نشان مي*دهد، بلكه همچنين به دليل طيف*سنج*هايي كه در مدار مريخ داريم، مي*توانيم مواد معدني را كه با آب فعل و انفعال نشان مي*دهند، ببينيم."
هدف اين است كه آزمايشگاه كيوريسيتي در منطقه*اي صاف در عمق دهانه برخوردي گيل فرود بيايد. بعد از فرود، اين ماشين به سمت نوك قله به راه مي*افتد.
در طول مسير، اين ماشين بايد مقادير قابل توجهي تركيبات معدني رسي (فيلوسيليكات) پيدا كند كه فهم جديدي از وضعيت اين سياره سرخ در سال*هاي نخست تشكيلش، به دنبال خواهد داشت.
خاك رس و تركيبات آن، فقط زماني تشكيل مي*شود كه سنگ براي مدتي بسيار طولاني در تماس با آب باشد.
بالاتر از محدوده*اي كه تركيبات خاك رس قرار دارد، كاوشگر بايد نمك*هاي سولفات پيدا كند كه مربوط به دوره*اي است كه سطح مريخ هنوز خيس و مرطوب بود، ولي روند خشك شدنش آغاز شده بود.
اين ربات بالاتر كه برود، بيشتر با سنگ*هايي روبه*رو خواهد شد كه از تجمع گردوخاك تشكيل شده*اند و مربوط به دوره زمين*شناختي كنوني مريخ هستند كه سطحي سرد و خشك دارد.
اما حتي قبل از تمام اينها، اين لابراتوار در منطقه*اي فرود خواهد آمد كه از مدار مريخ، چيزي شبيه مخروطي آبرفتي به نظر مي*رسد. گستره*اي از رسوب*هايي كه با جاري شدن جريان آب از دهانه اين حفره به سمت پايين شكل گرفته است.
با استفاده از باتري پلوتونيومي در اين ماشين، اين امكان فراهم شده است كه آزمايشگاه علمي مريخ براي بيش از ده سال در سطح مريخ در گشت*وگذار باشد. اين زمان، كافي است تا كف دهانه برخوردي گيل مورد اكتشاف قرار بگيرد و كيوريسيتي تا قله كوهي كه داخل آن است، بالا برود.
گروتزينگر تاكيد مي كند: "اين ماموريت براي يافتن حيات در مريخ نيست."
او اضافه مي*كند: "ميدانم كه خيلي*ها مي*خواهند بدانند كه ما چه زماني چنين كاري را انجام مي*دهيم. ولي اولين و مهم*ترين قدم به سمت چنين ماموريتي، اين است كه سعي كنيم بفهميم مواد مناسب ممكن است در چه منطقه*اي وجود داشته باشد. در اين مورد خاص، لازم است محيطي قابل زيست، شناسايي و تشخيص داده شود."
او مي*گويد: "چنين محيطي، جايي است كه منابع آب داشته باشد؛ چيزي كه براي زندگي از نوعي كه ما در زمين مي*شناسيم، لازم است. نياز داريم كه منبع انرژي داشته باشيم؛ اين منبع براي موجودات زنده لازم است تا بتوانند به سوخت و ساز بپردازند. ما همچنين به منبع كربن نيازمنديم؛ يعني چيزي كه براي ايجاد ساختارهاي مولكولي تشكيل*دهنده ساختارهاي يك موجود زنده، ضروري است."
اين پژوهشگر ناسا مي*گويد: "شايد عجيب باشد كه چرا در چنين ماموريت*هايي به طور مستقيم، علائم حيات بررسي نمي*شود. دليلش روشن است. انجام چنين بررسي*هايي بسيار دشوار است و واقعيت اين است كه ما واقعا انتظار نداريم كه اجتماعات وسيعي از حيات ذره*بيني و ميكروبي را در سطح مريخ پيدا كنيم، چون سطح اين سياره در شرايط كنوني خيلي سخت و ناملايم است."
به گفته او، "پيشينه خيلي دور را كه نظر بگيريم، وضعيت ممكن است كمي متفاوت باشد. الان تقريبا به نظر واضح مي*رسد كه وقتي در بيش از سه ميليارد سال پيش، حيات روي زمين در حال شكل*گيري بود، مريخ هم شرايطي گرم و مرطوب داشت."
او مي*گويد: "يافتن نشانه*هايي از نوع حيات در دوره*هاي باستاني زمين، الان بسيار سخت شده است و اغلب نيازمند تجهيزات قابل توجهي هستيم. در حالي كه اين كار، با يك ماشين در ابعاد كيوريسيتي در سطح مريخ، شدني است."
اين ماشين تجهيزات و ابزاري دارد كه با آنها مي*تواند محيط اطرافش را بررسي و نمونه*هاي احتمالي را ارزيابي كند.
چند دوربين و يك سيستم ليزري مادون قرمز از جمله اين ابزارها است كه با آنها مي*توان سطح يك سنگ را تحريك كرد و ساختار شيميايي تشكيل*دهنده*اش را مشخص كرد.
اين ماشين همچنين بازويي با حدود ۲.۱ متر طول دارد كه روي آن ابزارهايي براي بررسي وضعيت از نزديك، نصب شده است. از جمله مته*اي روي اين بازو نصب شده است كه مي*تواند از حدود ۵ سانتيمتري عمق يك سنگ، نمونه*برداري كند.
آزمايشگاه علمي مريخ دو كيت آزمايشگاهي هم در داخل يكي از بدنه*هايش دارد كه با آنها مي*توان نمونه*هايي را از سنگ، خاك و حتي اتمسفر مريخ آزمايش كرد.
يكي از لحظه*هاي مهم براي اين ماموريت، زماني خواهد بود كه كيوريسيتي بتواند مجموعه*اي از مولكول*هاي كربني مربوط به تركيب*هاي آلي پيچيده مثل آمينواسيدها را پيدا كند.
ماموريت*هاي قبلي روي مريخ، به ويژه وايكينگ*ها در دهه ۱۹۷۰ ميلادي، نشانه*هايي از وجود مواد آلي در سطح اين سياره را مخابره كرده*اند و خيلي خوب خواهد بود اگر كيوريسيتي بتواند تمام ترديدها را در اين باره از بين ببرد. هرچند، اين كارخيلي سخت خواهد بود.
به همين دليل، رسيدن به نتيجه*اي مثبت، يك پيروزي براي تيمي خواهد بود كه آزمايشگاه علمي مريخ را به راه انداخته*اند.
هرچند بايد توجه داشت كه يافتن تركيب*هاي پيچيده آلي به معناي وجود حيات در مريخ نيست، چون مي*دانيم كه اين مولكول*هاي كربني مي*توانند منشاء غيرزيستي داشته باشند.
در عين حال، چنين كشفي، مي*تواند كمك كند كه بدانيم دست*كم پيش*شرط هاي مورد نياز براي حيات در سياره سرخ وجود دارد.
بعد از اين مرحله، مي*توان در فكر اين بود كه چطور حيات در مريخ مورد بررسي قرار بگيرد. هرچند تنها راه*حل واقعي اين خواهد بود كه نمونه سنگ*هاي مريخ براي تحليل و آزمايش، به زمين فرستاده شود.
[ATTACH=CONFIG]1141[/ATTACH]
منبع: بي بي سي[/SIZE][/B][/COLOR]