ماه شناسی
#1
سلام
من به تازگی عضو شدم
در باره ماه اطلاعات میخواهم
پاسخ
#2
viewtopic.php?f=5&t=1497
و خداوند اسمان را آفرید..........
پاسخ
#3
[COLOR="#FF0000"][B] احتمالا ميلياردها سال قبل ماه دومي به دور زمين ميچرخيده

اين واقعيت به 4 ميليارد سال قبل برميگردد . گمان مي رود که سرزمينهاي مرتفع قسمت دور ماه ميتواند ناشي از برخورد يک قمر کوچکتر باشد که دانشمندان دانشگاه کاليفرنيا - سانتا کروز - از آن به عنوان تراوش و بيرون ريختگي بزرگ ياد ميکنند . چرا دو طرف ماه چنان متفاوتند ؟ طرف نزديک پهناور و پست است و طرف دور بلند و کوهستاني و داراي قشري ضخيمتر . در واقع ماه ما ابعادي بي قرينه و نابرابردارد . مقاله جديد 4آگوست مجله نيچر برپايه مدل برخورد عظيم به طبيعت ماه اشاره کرده . جرمي به اندازه مريخ با زمين اصابت کرده وخرده ها وبقايايش خارج شده وبه ماه اوليه پيوسته .مطابق مدل کامپيوتري جديد ماه دوم دور زمين 1200 کيلومتر پهنا داشته و از برخورد شکل گرفته بعدها ماه کوچک برروي ماه بزرگ قرار گرفته و يک طرف آنرا با لايه اي اضافه از قشري جامد به ضخامت دهها کيلومتر پوشانده .اريک آسفا پروفسور علوم زمين وسيارات از سانتا کروز ميگويد:"مدل ما هم به خوبي مدل برخورد عظيم است بقاياي پرجرمي در محدوده زمين وماه وجود داشته که از لحاظ ثبات ديناميکي و زمان خنک شدن ماه وسن صخره هاي ماهي با چنين سيستمي همخواني دارد .ساير مدلهاي کامپيوتري هم يک همتا براي ماه در نظر دارند.آسفا ويوتزي با استفاده از وانمود سازيهاي کامپيوتري به مطالعه ديناميک برخورد بين ماه وهمتاي کوچکش که يک سي ام جرم ماه اصلي است پرداختند .برخورد بين دو بدنه تقريبا آهسته بوده اما در مورد ذوب شدن و تشکيل دهانه هاي آتشفشان حاصل از برخورد اين طور نيست .صخره هاي لايه قشري از ماه کوچکتر کنده و پخش شده و به سمت ماه بزرگتر رفتند برخورد ميبايست آرام بوده دهانه برخوردي ايجاد نکند و مواد را به سمت ديگر پخش نمايد بايد روي اين مساله تفکر کرد .اين دانشمندان باز تصور کردند که ماه همتا در ابتدا ثباتي گرانشي داشته ودر مدار يکسان بودند بعد از آنکه مدار ماه اصلي در فاصله دورتري نسبت به زمين گسترده شد اين ثبات گرانشي ازبين رفت . برخورد هم ميتواند درهر جاي ماه اتفاق افتاده باشد بدنه نهايي بي قرينه شده و يک سوي آن به سمت زمين قرار گرفته .اين مدل همچنين تفاوتهاي ساختار قشر ماه را نشان ميدهد که در طرف نزديک زمين از پتاسيم ،عناصر کمياب در زمين مثل اورانيوم و توريوم و فسفر غني شده ، البته هنوز نميتوان باز هم نظر قطعي داد و نياز به مطالعات و ماموريت هاي بشر از قشر ماه احساس ميشود .

برگرفته از : جهان امروز


[ATTACH=CONFIG]1044[/ATTACH]
[/B][/COLOR]


فایل‌های پیوست
.jpg   11-10-18-234048book1.jpg (اندازه 11.64 KB / تعداد دانلود: 0)
پاسخ
#4
دانشمندان با استناد به یکی از نظریات پیشرو در شکل گیری ماه سن قمر طبیعی زمین را 100 میلیون سال جوانتر از رقمی دانسته اند که دانشمندان پیشتر برای آن متصور شده بودند.

یکی از نظریات مهم درباره چگونگی تشکیل ماه اظهار می دارد که حدود 4.56 میلیارد سال پیش، پس از گردهم آمدن منظومه شمسی یک سیاره اسرار آمیز اندازه مریخ یا بزرگتر به زمین برخورد کرد و در پی این برخورد ماه شکل گرفت.

تحقیقات جدید از سنگهای قمری نشان می دهد که ماه که احتمالا از بقایای انفجار در فضا به وسیله این برخورد عظیم شکل گرفته در حقیقت بین 4.4 میلیارد سال و 4.45 میلیارد سال سن دارد.

این تحقیق که ماه را 100 میلیون سال جوان تر از تصورات پیشین دانشمندان ارائه کرده اظهار می دارد که این نتایج ممکن است درک دانشمندان از تاریخ زمین و قمر طبیعی آن را تغییر دهد.

دانشمندان سن منظومه شمسی را 4.568 میلیارد سال می دانند و می توانند تاریخ شکل گیری اجرام نسبتا کوچک را چون سیارکها به دقت بیان کنند. برای مثال تحلیل شهاب سنگهای سیارک وستا که بر زمین بارید نشان می دهد که این سنگ فضایی 530 کیلومتری 4.565 میلیارد ساله است. وستا نسبتا سرد است و برای داشتن گرمای داخلی که موجب ذوب شدن و یا فعالیتهای آتشفشانی باشد بسیار کوچک است، اما مشخص کردن سن دقیق اجرام بزرگتر دشوار است.

ریچارد کارلسون از موسسه علمی کارنیج واشنگتن به عنوان بخشی از این تحقیقات اظهار داشت: از اگر همین پرسش درباره زمین یا ماه مطرح شود پاسخ چندان دقیقی دریافت نمی کند. رشد زمین و رسیدن به اندازه کامل مدت طولانی زمان برده است و هر قدم در تاریخ رشد آن خاطره رویدادهای قدیمی تر را از بین برده است.

این درحالی است که با بهبود بخشیدن فناوریها و تکنیکها، برآوردهای دانشمندان هر روز بهتر می شود و این برآوردها سن شکل گیری ماه را در زمان تغییر داده است.

دانشمندان تصور می کنند که ماه پس از شکل گیری خود دربرگیرنده یک اقیانوس از سنگهای مذاب بوده است. درحال حاضر قطعی ترین تاریخی که برای سنگهای قمری درنظر گرفته شده 4.360 میلیارد سال است.

در زمین نیز دانشمندان نشانه هایی در چندین نقطه از یک رویداد بزرگ ذوب شدن حدود 4.45 میلیارد سال پیش مشاهده شده است. بنابراین شواهد در شکل دهی به برخورد فاجعه آمیزی که منجر به شکل گیری ماه و تغییر شکل زمین شده در حدود همین زمان صورت گرفته نه 100 میلیون سال پیش از آن.
ما زنده از آنیم که آرام نگیریم * موجیم که آسودگی ما عدم ماست
پاسخ


پرش به انجمن:


کاربران در حال بازدید این موضوع: 1 مهمان