07-14-2012, 01:01 AM
(آخرین تغییر در ارسال: 07-14-2012, 01:04 AM توسط alimohamadi74.)
ادامه- عکس این وضعیت زمانی بود که مشتری و زهره در یک برج فلکی دیده می شدند که به آن « قِران سعدین » گفته می شد. این بهترین زمان ممکن برای انجام دادن کارها به حساب می آمد و کودکی که در این موقعیت به دنیا می آمد، بسیار خوش شانس و نیک اختر به شمار می آمد. معمولاً برنامه های ازدواج را در این زمان قرار می دادند و یا اگر کار مهمی را می خواستند آغاز کنند آن را با مشورت دانشمندان علم هیأت، به چنین زمانی واگذار می کردند.
اما اگر واژه « قِران » را به صورت خالی و بدون مصاف الیه به کار می بردند، اشاره به موقعیتی استثنایی بود که دو سیاره مشتری و زحل در یک زمان در کنار هم و در یکی از بروج فلکی دیده می شدند. فردی که در این زمان به دنیا می آمد، انسانی کامل و ایده آل بود که همه چیز او در حد تعادل و رفتارهایش توام با اندیشه و بزرگ منشی بود. به موقع خشمگین می شد و در زمان مناسب ملایمت به خرج می داد، مردم به عدل او امیدوار بودند، بدکاران از بیم او از کارهای خود دست می کشیدند و نیکوکاران در کنف حمایتش بر نیکیهای خود می افزودند.
مردم به چنین کسی که تولدش در چنان زمان مناسبی اتفاق می افتاد، « صاحب قران » می گفتند و به همین دلیل است که شاعران مدیحه سرا، معمولا پادشاهان و ممدوحان خود را به همین نام مدح می کردندو مثلا « سلطان صاحب قران » می نامیدند.
اما اگر واژه « قِران » را به صورت خالی و بدون مصاف الیه به کار می بردند، اشاره به موقعیتی استثنایی بود که دو سیاره مشتری و زحل در یک زمان در کنار هم و در یکی از بروج فلکی دیده می شدند. فردی که در این زمان به دنیا می آمد، انسانی کامل و ایده آل بود که همه چیز او در حد تعادل و رفتارهایش توام با اندیشه و بزرگ منشی بود. به موقع خشمگین می شد و در زمان مناسب ملایمت به خرج می داد، مردم به عدل او امیدوار بودند، بدکاران از بیم او از کارهای خود دست می کشیدند و نیکوکاران در کنف حمایتش بر نیکیهای خود می افزودند.
مردم به چنین کسی که تولدش در چنان زمان مناسبی اتفاق می افتاد، « صاحب قران » می گفتند و به همین دلیل است که شاعران مدیحه سرا، معمولا پادشاهان و ممدوحان خود را به همین نام مدح می کردندو مثلا « سلطان صاحب قران » می نامیدند.