03-06-2014, 02:37 PM
(آخرین تغییر در ارسال: 03-06-2014, 02:47 PM توسط رضا باجلان.)
بازتاب شرایط پس از انفجار بزرگ در کهکشان جدید
تیمی بین المللی از دانشمندان به رهبری فیزیکدانان نجومی دانشگاه مینه سوتا، با استفاده از تلسکوپ های پیشرفته، یادگار ارزشمندی از شرایط پس از انفجار بزرگ را در حیاط پشتی کهکشان راه شیری کشف کرده*اند.
بازتاب شرایط پس از انفجار بزرگ در کهکشان جدید
این تیم علمی دریافته اند کهکشان ریزی به نام «Leo P» واقع در صورت فلکی اسد، حاوی تقریبا چند ستاره معدود بوده اما دارای ابرهای عظیم متشکل از هیدروژن و هلیم است. نسبت عناصر موجود در این ابرها از اهمیت خاصی برخوردار است زیرا تصور می شود، آن ها شرایطی از نخستین دقایق پس از انفجار بزرگ را منعکس می کنند.
با مشاهده Leo P توسط تلسکوپ دوچشمی بزرگ (LBT)، این محققان فاصله و ترکیب شیمیایی کهکشان جدید را بررسی کردند, نظریه انفجار بزرگ توضیح می دهد چگونه در جهان اولیه، نخستین اتم های هیدروژن شکل گرفتند و تعدادی از آن ها همجوشی را برای تشکیل اولین اتم های هلیم متحمل شدند, با این حال، خنک شدن جهان این فرآیندها را پس از پنج دقیقه متوقف کرد و حوضچه ای از این دو عنصر را بر جای گذاشت. فراوانی اولیه هلیم نسبت به هیدروژن یکی از معدود اندازه گیری هایی است که مستقیما جهان آغازین را کنکاش می کند.
فقط مدت زمان کوتاهی وجود داشت که در آن، دمای جهان برای همجوشی اتم های هیدروژن و شکل گیری هلیم مناسب بود و چنانچه فراوانی هلیم پس از این مدت زمان اندازه گیری شود، با پیش بینی های نظریه انفجار بزرگ مطابقت خواهد داشت.
حوضچه هیدروژن و هلیم میلیون ها سال پس از انفجار بزرگ و با ظهور نخستین ستارگان و آنچه آن ها انجام دادند، یعنی سوزاندن هیدروژن و هلیم برای تشکیل عناصر سنگین تر، آلوده شد؛ اما کهکشان هایی مانند Leo P در شکل دادن ستارگان ناکارآمد بودند و بنابراین، دامنشان توسط عناصر سنگین تر کم تر آلوده شده است. چنین کهکشان هایی نادر بوده اما مدل های ایده آلی برای مطالعه استخر اولیه هیدروژن/هلیم هستند.
دانشمندان حاضر در این مطالعه، فراوانی هلیم را در این کهکشان اندازه گیری کردند و آن را برای هر ۱۲ اتم هیدروژن، یک اتم برآورد کردند؛ این موضوع آن را برای آزمایش نظریه انفجار بزرگ مناسب می کند.
رقم کشف کهکشان هایی از این دست پایین بوده و نرخ شکار آن ها در هر دهه یک مورد اعلام شده است, کهکشان جدید ۵٫۷ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و جزئیات آن در مجله Astronomical منتشر شده است.
[ATTACH=CONFIG]1936[/ATTACH]
تیمی بین المللی از دانشمندان به رهبری فیزیکدانان نجومی دانشگاه مینه سوتا، با استفاده از تلسکوپ های پیشرفته، یادگار ارزشمندی از شرایط پس از انفجار بزرگ را در حیاط پشتی کهکشان راه شیری کشف کرده*اند.
بازتاب شرایط پس از انفجار بزرگ در کهکشان جدید
این تیم علمی دریافته اند کهکشان ریزی به نام «Leo P» واقع در صورت فلکی اسد، حاوی تقریبا چند ستاره معدود بوده اما دارای ابرهای عظیم متشکل از هیدروژن و هلیم است. نسبت عناصر موجود در این ابرها از اهمیت خاصی برخوردار است زیرا تصور می شود، آن ها شرایطی از نخستین دقایق پس از انفجار بزرگ را منعکس می کنند.
با مشاهده Leo P توسط تلسکوپ دوچشمی بزرگ (LBT)، این محققان فاصله و ترکیب شیمیایی کهکشان جدید را بررسی کردند, نظریه انفجار بزرگ توضیح می دهد چگونه در جهان اولیه، نخستین اتم های هیدروژن شکل گرفتند و تعدادی از آن ها همجوشی را برای تشکیل اولین اتم های هلیم متحمل شدند, با این حال، خنک شدن جهان این فرآیندها را پس از پنج دقیقه متوقف کرد و حوضچه ای از این دو عنصر را بر جای گذاشت. فراوانی اولیه هلیم نسبت به هیدروژن یکی از معدود اندازه گیری هایی است که مستقیما جهان آغازین را کنکاش می کند.
فقط مدت زمان کوتاهی وجود داشت که در آن، دمای جهان برای همجوشی اتم های هیدروژن و شکل گیری هلیم مناسب بود و چنانچه فراوانی هلیم پس از این مدت زمان اندازه گیری شود، با پیش بینی های نظریه انفجار بزرگ مطابقت خواهد داشت.
حوضچه هیدروژن و هلیم میلیون ها سال پس از انفجار بزرگ و با ظهور نخستین ستارگان و آنچه آن ها انجام دادند، یعنی سوزاندن هیدروژن و هلیم برای تشکیل عناصر سنگین تر، آلوده شد؛ اما کهکشان هایی مانند Leo P در شکل دادن ستارگان ناکارآمد بودند و بنابراین، دامنشان توسط عناصر سنگین تر کم تر آلوده شده است. چنین کهکشان هایی نادر بوده اما مدل های ایده آلی برای مطالعه استخر اولیه هیدروژن/هلیم هستند.
دانشمندان حاضر در این مطالعه، فراوانی هلیم را در این کهکشان اندازه گیری کردند و آن را برای هر ۱۲ اتم هیدروژن، یک اتم برآورد کردند؛ این موضوع آن را برای آزمایش نظریه انفجار بزرگ مناسب می کند.
رقم کشف کهکشان هایی از این دست پایین بوده و نرخ شکار آن ها در هر دهه یک مورد اعلام شده است, کهکشان جدید ۵٫۷ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و جزئیات آن در مجله Astronomical منتشر شده است.
[ATTACH=CONFIG]1936[/ATTACH]