11-20-2012, 07:02 PM
ستاره شناسی در ایران باستان
ستارگان همواره انسان را شیفته و مجذوب خود ساخته*اند به طوری که بعضی از آن*ها مورد پرستش انسان*ها واقع می*شدند. «آسترون» در زبان یونانی به معنای ستاره و ستاره*شناسی ، علم مطالعه اجرام آسمانی است. مطالعه و بررسی ستارگان، سیاره*ها و تاثیرشان بر بشر در ایران باستان همواره موضوع تحقیق محققان باستان بوده است. از میان علوم به جای مانده در ایران باستان، اطلاعات ارزشمندی در مورد آخرین اکتشافات علوم نوین حاصل می*شود. نمونه آن، « ماه*یشت» است که در اوستا یافت شده است. در باب تاثیر آن این*طور آمده که اگر در بهار و در هنگامی*که قرص ماه کامل است، دانه*ای کاشته شود میوه آن گیاه، شیرین و فراوان خواهد بود.
در ایران باستان ، خرد در آفرینش همواره مورد بحث بوده و معارف حاصل از این مباحثات کاربرد فراوانی در سازمان بخشی و اصلاح حیات بشر روی زمین داشته است. هدف، قرار گرفتن در مسیر صواب و پیشروی به سوی تکامل هرچه بیشتر بود. این محققان در انجام ماموریت*شان کاملا موفق بودند و ما اگر به درستی اطلاعات بسیار اندکی را که در این ارتباط به جای مانده است تحلیل کنیم، به درستی این موضوع پی*خواهیم برد.
امروزه یکی از ابزار مهم یگانگی ارتباطات ، تجارت و بازرگانی، بهره*گیری از تاریخ است. اندیشه و تفکر چنین تاریخی، اندیشه**ای ایرانی است و «گرینویچ» کهن در سیستان قرار داشت که نیمروز خوانده می*شد. در دوران باستان رصدخانه*ای تحت عنوان نیمروز احداث شده بود که در 5/33 درجه عرض جغرافیایی واقع بود و تاریخ به وسیله آن تعیین می*شد. دلیل انتخاب این موقعیت مکانی آن بود که در آن عرض جغرافیایی هیچ تمدنی وجود نداشت و به همین خاطر آن*ها نقطه نیمروز را بر 5/33 درجه قرار دادند. از طرف دیگر سیستان از جانب شرق به غرب در مرکز تمدن کهن قرار داشت. به طوری که هنگام ظهر در سیستان، در تمام کشورهای تمدن باستان، خورشید طلوع کرده بود؛ در شرق، خورشید غروب می*کرد و در غرب سپیده*دم بود. بسیاری از پژوهشگران رصدخانه نیمروز را به]اشو[ زردشت نسبت می*دهند.
ایرانیان باستان دانش گسترده*ای هم در مورد سیاره خویش داشتند. آن*ها می*دانستند که زمین متشکل از هفت منطقه مجزاست همان گونه که در اوستا بارها عبارت « هفت کشور زمین» قابل مشاهده است.
نکته مهم*ترآن است که ایرانیان باستان از ارتباط میان خورشید و زمین آگاه بودند. آن هنگام که در سال ١٦١٦ میلادی گالیله را به خاطر باورش به گردش زمین به دور خورشید محاکمه و مجازات کردند، ایرانیان دوهزار سال پیش از حرکات زمین به دور خورشید آگاه و مطلع بودند.جشن نوروز از بزرگ ترین نتایج کاوش*های ستاره*شناسی ایرانیان است.
ایرانیان کهن از تمام تحولات ستاره شناسی از جمله اعتدالین هم مطلع بودند. ایرانیان در این راستا روشی هم برای ایجاد تقویمی*که با طبیعت نیز انطباق داشته باشد، ابداع کردند. ایرانیان که در باب خرد در آفرینش تحقیقات فراوانی انجام داده بودند، به این نتیجه رسیدند که برای انطباق اعتدال با طلوع آفتاب که آغاز سال نو خوانده می*شد، در نقطه*ای از کشور منتظر بمانند. چنین نوروزی که از نظر باستان*شناسی هم در تاریخ ثبت شده بود، در سال ٤٨٧ پیش از میلاد با انطباق اعتدال بهاری با طلوع آفتاب در تخت*جمشید معین شد.
ایرانیان در تمدن کهن از دانش ستاره*شناسی برای تاثیر گذاردن بر دیگران نیز استفاده می*کردند. یهودیان در چرخش هزاره در انتظار ظهور مسیح بودند اما با عدم ظهور وی، مایوس و ناامید شده بودند. ایرانیان به یهودیان کمک کردند تا تقویم شان را با وارد کردن یک سالنمای خورشیدی دوباره محاسبه کنند. روش پیشنهادی ایرانیان مورد پذیرش واقع شد و راه را برای شناسایی هر چه بیشتر عیسی مسیح و مساله ظهور ایشان باز کرد.
با نگاهی اندک، می*توان اقدامات صورت گرفته دست ایرانیان را با دیگر تمدن*های هم عصرشان مقایسه کرد. یک نمونه به ستاره**شناسی مصریان باستان برمی*گردد که اعتقاد داشتند باید نقش ستارگان روی زمین طراحی شده و هرمی*ساخته شود که نشان دهنده هریک از ستاره ها باشد و پادشاهان*شان را به این امید در آن اهرام دفن کنند که آنها به ستارگانی رجعت خواهند کرد که طرح*شان روی اهرام کشیده شده بود. نیروی کار و ثروت این ملت صرف پرداختن به این باورها می*شد. اما بابلیان تحت تاثیر تمدن ایرانی قرار داشتند. انجیل به نحوه بنای برج بابل برای رسیدن به خدایانی که آن سوی ابرها و در میان ستارگان قرار داشتند، اشاره می*کند.
آسمان*ها برای ایرانیان باستان برپایه آموزه*های ]اشو[ زرتشت، جایگاه بهشت موعود نبود؛ چون بهشت و جهنم زرتشتیان روی زمین قرار داشت.
ایرانیان کهن دانش وسیعی درباب ستاره*شناسی داشتند و از آن هم به منظور سازماندهی و اصلاح زندگی خود و هموطنان*شان بهره می*جستند. آن*ها طبیعت را مورد مطالعه قرار می*دادند و از مزیت*های آن برخوردار می*شدند.
ستارگان همواره انسان را شیفته و مجذوب خود ساخته*اند به طوری که بعضی از آن*ها مورد پرستش انسان*ها واقع می*شدند. «آسترون» در زبان یونانی به معنای ستاره و ستاره*شناسی ، علم مطالعه اجرام آسمانی است. مطالعه و بررسی ستارگان، سیاره*ها و تاثیرشان بر بشر در ایران باستان همواره موضوع تحقیق محققان باستان بوده است. از میان علوم به جای مانده در ایران باستان، اطلاعات ارزشمندی در مورد آخرین اکتشافات علوم نوین حاصل می*شود. نمونه آن، « ماه*یشت» است که در اوستا یافت شده است. در باب تاثیر آن این*طور آمده که اگر در بهار و در هنگامی*که قرص ماه کامل است، دانه*ای کاشته شود میوه آن گیاه، شیرین و فراوان خواهد بود.
در ایران باستان ، خرد در آفرینش همواره مورد بحث بوده و معارف حاصل از این مباحثات کاربرد فراوانی در سازمان بخشی و اصلاح حیات بشر روی زمین داشته است. هدف، قرار گرفتن در مسیر صواب و پیشروی به سوی تکامل هرچه بیشتر بود. این محققان در انجام ماموریت*شان کاملا موفق بودند و ما اگر به درستی اطلاعات بسیار اندکی را که در این ارتباط به جای مانده است تحلیل کنیم، به درستی این موضوع پی*خواهیم برد.
امروزه یکی از ابزار مهم یگانگی ارتباطات ، تجارت و بازرگانی، بهره*گیری از تاریخ است. اندیشه و تفکر چنین تاریخی، اندیشه**ای ایرانی است و «گرینویچ» کهن در سیستان قرار داشت که نیمروز خوانده می*شد. در دوران باستان رصدخانه*ای تحت عنوان نیمروز احداث شده بود که در 5/33 درجه عرض جغرافیایی واقع بود و تاریخ به وسیله آن تعیین می*شد. دلیل انتخاب این موقعیت مکانی آن بود که در آن عرض جغرافیایی هیچ تمدنی وجود نداشت و به همین خاطر آن*ها نقطه نیمروز را بر 5/33 درجه قرار دادند. از طرف دیگر سیستان از جانب شرق به غرب در مرکز تمدن کهن قرار داشت. به طوری که هنگام ظهر در سیستان، در تمام کشورهای تمدن باستان، خورشید طلوع کرده بود؛ در شرق، خورشید غروب می*کرد و در غرب سپیده*دم بود. بسیاری از پژوهشگران رصدخانه نیمروز را به]اشو[ زردشت نسبت می*دهند.
ایرانیان باستان دانش گسترده*ای هم در مورد سیاره خویش داشتند. آن*ها می*دانستند که زمین متشکل از هفت منطقه مجزاست همان گونه که در اوستا بارها عبارت « هفت کشور زمین» قابل مشاهده است.
نکته مهم*ترآن است که ایرانیان باستان از ارتباط میان خورشید و زمین آگاه بودند. آن هنگام که در سال ١٦١٦ میلادی گالیله را به خاطر باورش به گردش زمین به دور خورشید محاکمه و مجازات کردند، ایرانیان دوهزار سال پیش از حرکات زمین به دور خورشید آگاه و مطلع بودند.جشن نوروز از بزرگ ترین نتایج کاوش*های ستاره*شناسی ایرانیان است.
ایرانیان کهن از تمام تحولات ستاره شناسی از جمله اعتدالین هم مطلع بودند. ایرانیان در این راستا روشی هم برای ایجاد تقویمی*که با طبیعت نیز انطباق داشته باشد، ابداع کردند. ایرانیان که در باب خرد در آفرینش تحقیقات فراوانی انجام داده بودند، به این نتیجه رسیدند که برای انطباق اعتدال با طلوع آفتاب که آغاز سال نو خوانده می*شد، در نقطه*ای از کشور منتظر بمانند. چنین نوروزی که از نظر باستان*شناسی هم در تاریخ ثبت شده بود، در سال ٤٨٧ پیش از میلاد با انطباق اعتدال بهاری با طلوع آفتاب در تخت*جمشید معین شد.
ایرانیان در تمدن کهن از دانش ستاره*شناسی برای تاثیر گذاردن بر دیگران نیز استفاده می*کردند. یهودیان در چرخش هزاره در انتظار ظهور مسیح بودند اما با عدم ظهور وی، مایوس و ناامید شده بودند. ایرانیان به یهودیان کمک کردند تا تقویم شان را با وارد کردن یک سالنمای خورشیدی دوباره محاسبه کنند. روش پیشنهادی ایرانیان مورد پذیرش واقع شد و راه را برای شناسایی هر چه بیشتر عیسی مسیح و مساله ظهور ایشان باز کرد.
با نگاهی اندک، می*توان اقدامات صورت گرفته دست ایرانیان را با دیگر تمدن*های هم عصرشان مقایسه کرد. یک نمونه به ستاره**شناسی مصریان باستان برمی*گردد که اعتقاد داشتند باید نقش ستارگان روی زمین طراحی شده و هرمی*ساخته شود که نشان دهنده هریک از ستاره ها باشد و پادشاهان*شان را به این امید در آن اهرام دفن کنند که آنها به ستارگانی رجعت خواهند کرد که طرح*شان روی اهرام کشیده شده بود. نیروی کار و ثروت این ملت صرف پرداختن به این باورها می*شد. اما بابلیان تحت تاثیر تمدن ایرانی قرار داشتند. انجیل به نحوه بنای برج بابل برای رسیدن به خدایانی که آن سوی ابرها و در میان ستارگان قرار داشتند، اشاره می*کند.
آسمان*ها برای ایرانیان باستان برپایه آموزه*های ]اشو[ زرتشت، جایگاه بهشت موعود نبود؛ چون بهشت و جهنم زرتشتیان روی زمین قرار داشت.
ایرانیان کهن دانش وسیعی درباب ستاره*شناسی داشتند و از آن هم به منظور سازماندهی و اصلاح زندگی خود و هموطنان*شان بهره می*جستند. آن*ها طبیعت را مورد مطالعه قرار می*دادند و از مزیت*های آن برخوردار می*شدند.
«اهورامزدا گفت ای زرتشت اسپنتمان تو نباید که عهد و پیمان بشکنی
چه آن عهدی که تو با یک دروغ پرست بستی و
نه آن عهدی که با یک راستی پرست بستی
چه معاهده با هر دو درست است خواه یکتاپرست خواه مشرک»
مهریشت فقره 2
چه آن عهدی که تو با یک دروغ پرست بستی و
نه آن عهدی که با یک راستی پرست بستی
چه معاهده با هر دو درست است خواه یکتاپرست خواه مشرک»
مهریشت فقره 2