در آبی ژرف آسمان پس از غروب، درخشان ترین ستاره ها پدیدار شده اند. تلألو سه ستاره مثلث تابستانی در سمت الرأس آسمان پیداست. چیزی تا تاریکی مطلق و رویارویی با شکوه بی همتای نوار راه شیری نمانده است. تلسکوپ ها و دوربین های دوچشمی آماده شده اند. همه آماده اند تا یک شب رصدی خاطره انگیز را پشت سر بگذارند. در این میان رعایت چند نکته کوچک می تواند این شب رصدی را برای شما به یک شب به یاد ماندنی و پر بار از لحاظ تعداد اجرام رصدی تبدیل کند. در این مقاله سعی دارم تا با زبانی خودمانی (!) به تعدادی از این پندهای رصدی بپردازم:



1- به زیر آسمان تاریک بروید!

مهمترین مسئله در رصد اجرام غیر ستاره ای، آلودگی نوری هست که بدترین تأثیرش روی اجرام کم نور و گسترده است. اهمیت آسمان تاریک برای رصد حتی بیشتر از اندازه تلسکوپه. یه ابزار کوچک در خارج از شهر، بارها بهتر از یه تلسکوپ بزرگ در شهر می تونه اجرامی مثل سحابی های تاریک و کهکشان ها را نمایش بده. اگر در منطقه شهری زندگی می کنین، بهترین راه حل اینه که برای رصد به خارج از شهر برین.



2- به تاریکی عادت کنید.

عادت کردن چشم ها به تاریکی زمان می بره. برای دیدن در تاریکی هم به نور احتیاج دارین. منجمان مدت هاست که از نور قرمز استفاده می کنن، زیرا نور قرمز تأثیر کمتری روی چشم در شب داره. یک کاغذ یا طلق قرمز که روی خروجی نور چراغ قوه های کوچک را می پوشونه، نور قرمز پخش و کم فروغی ایجاد می کنه. در چراغ قوه هایی که سه یا چهار باتری مصرف می کنن، یک لامپ قرمز کوچک نصب کنید. به این ترتیب باتری ها مدت بیشتری هم کار می کنن. لامپ های LED بارها بهتر از چراغ قوه ها با صافی قرمزند. نور قرمزشان خالص تر و سرخ تر است. LED ها جریان بسیار کمتری مصرف می کنن و باتری ها برای چند سال عمر می کنند.



3- یک چشمی باشید!

یک فن جالب برای حفظ عادت به تاریکی اینه که با یه چشم نقشه ها را بخونید و با چشم دیگر رصد کنید. موقع استفاده از نور، چشمی را که با آن رصد می کنید، بپوشونید. برخی از رصدگران برای تاریکی بیشتر پارچه ای سیاه نیز روی سر خودشون می کشن تا تمرکز بیشتری بر تصویر چشمی تلسکوپ داشته باشن.



4- چپ چپ نگاه کنید!

به طور حتم از قبل با این روش آشنایی دارین. توجهتون رو روی چیزی جلب کنید که با امتداد جرمی که می بینید، کمی زاویه داره. در عمل، پیدا کردن این که چه قدر چشمتان را چپ کنید، موضوعی هست که با کمی تمرین کردن آشکار میشه. اگه میزان چپ چپ نگاه کردن کم باشه هیچ مزیتی نداره و اگه زیاد دید خود را از جرم مورد نظر دور کنید، توان تفکیک و قدرت تشخیص جزئیات را از دست میدین.







5- مستقیم نگاه کنید.

یکی از اشتباهات رایج منجمان آماتور اینه که برای دیدن جزئیات هر جرم بدون توجه به ماهیت آن از روش چپ چپ نگاه کردن استفاده می کنند. فراموش نکنید که اگه اجرام نقطه ای مانند ستاره های نه چندان کم نور را رصد می کنید و جزییاتی مانند رنگ یا دوتایی بودن یا تخمین قدر آنها مورد نظر شماست یا اینکه به رصد اجرام سیاره ای و جزئیاتی مانند حلقه های زحل و کمربندهای مشتری می پردازین، نگاه مستقیم کارآمدتر است.



6- چشمی را بلرزانید.

با کمی لرزاندن چشمی تلسکوپ، یک کهکشان یا سحابی بزرگ با روشنایی سطحی نامناسب ناگهان همچون شبحی در تاریکی آشکار می شود؛ در حالی که وقتی لرزشها متوقف بشن، در روشنایی زمینه آسمان محو میشه. ولی در شرایط دیگر به خصوص هنگام رصد اجرام کم نور، خلاف این روش به کار میاد.



7- چشمتان را ثابت نگه دارید.

یک تصویر از جرمی کم فروغ پس از حدود 6 ثانیه در شبکیه چشم تشکیل میشه. توانایی ثابت نگه داشتن چشم، یکی از دلایلی است که سبب میشه رصدگران باتجربه اجرام غیر ستاره ای، بتونن اجرام ژرف آسمان را ببینن؛ اما تازه کارها نه. به همین دلیله که راحتی بدن هنگام رصد به دیدن اجرام تاریک کمک می کنه. خستگی و دردهای عضلانی حرکت چشم را افزایش میدن.



8- نفس عمیق بکشید.

هنگامی که در حال رصد جرم کم نوری در محدوده حد قدر ابزارهایتان هستید، آیا متوجه شدین که دیدن اون 10 یا 15 ثانیه بعد وقتی روشنایی زمینه آسمان کمی خاکستری میشه، سخت تر میشه. دلیلش اینه که شما نفس تون رو نگه می دارین، بدون اینکه به این موضوع توجه کنید. اکسیژن کم توانایی دید در شب رو کاهش میده. بهتره 15 ثانیه قبل از آنکه به رصد جرم کم فروغی برین، نفس عمیق بکشید و هنگام رصد به طور منظم به تنفس ادامه بدین. فقط مواظب باشید بخار دهان شما روی عدسی های چشمی رو نگیره.



9- گرسنه نباشید!

توانایی دید در شب با نیکوتین و کمبود قند خون کاهش پیدا می کنه. پس موقع رصد گرسنه نباشین! همیشه غذای سبکی برای خوردن به همراه داشته باشین. بسیاری از اوقات چند لیوان چای کم رنگ همراه با چند شیرینی کوچک تونسته من رو ساعتها پشت چشمی تلسکوپ میخکوب کنه!



10- عینک آفتابی بزنید!

نگاه کردن در نور زیاد به مدت نسبتاً طولانی، توانایی عادت کردن به تاریکی را برای دو روز کاهش میده! پس در روز و بیرون از محیط منزل عینک بزنین. به خصوص اگه تو این تابستون، کنار دریا رو برای مسافرت در نظر گرفتین. در کنار ساحل دریا این موضوع یه ضرورت پیدا می کنه. دقت کنید که عینک های آفتابی شما به میزان کافی در مقابل پرتوهای فرابنفش خورشید ایمن باشه. اگه از عینک استفاده می کنید، بهتره از شیشه عینک فوتوکرومیک استفاده کنین که شدت نور را کاهش میده و برخی از پرتوهای مضر را صافی میکنه.







11- زیاد نگاه کنید.

پشت تلسکوپ برای دیدن جرم وقت صرف کنین. همیشه کمی بیشتر از دفعه قبل! حوصله داشته باشین. مطمئن باشید که توانایی های رصدی شما با تمرین بهتر میشن. رسیدن به مرز توانایی دید، چیزیه که با صرف زمان به دست میاد. هرچه بیشتر از پشت چشمی جرم را رصد کنید، جزئیات بیشتری رو خواهید دید.



12- هرچه می بیند، رسم کنید.

یکی از مهمتین نکات هنگام مشاهده جرم از پشت چشمی تلسکوپ یا دوربین دوچشمی اینه که شما باید هرچی رو می بینین به تصویر بکشین. لازم نیست که یه اثر هنری به تصویر بکشین! مهم اینه که هرچی رو می بینید، ثبت کنین. بعدش طرح های خودتون رو از جرم مورد نظر با طرح های دوستان تون مقایسه کنید. این موضوع به پیشرفت شما کمک شایانی می کنه. من بیشتر اوقات طرح هایی رو که رسم می کنم حتی با تصاویر تلسکوپ فضایی هابل از جرم مورد نظر مقایسه می کنم. شما هم امتحان کنید! حتماً نتیجه می گیرین.



13- زمان بگیرید.

برای آماتورهای باتجربه تنها شکار جرم مورد نظر مهم نیست، بلکه سرعت عمل نیز نقش اساسی رو ایفا می کنه. هنگام رصد، برای هر جرمی که قصد شکار اون رو دارین وقت تعیین کنید. سعی کنین در مهلت مقرر شده، اون را پیدا کنید. این نکته سرعت عمل شما را افزایش میده. البته فراموش نکنید که زمان اختصاص داده شده به هر جرم با سایر اجرام متفاوت است. برای مثال زمانی رو که برای شکار M77 (کهکشانی سخت رصد! در صورت فلکی قیطس) در نظر می گیرید نباید با زمان اختصاص داده شده به M4 (خوشه کروی که به راحتی با استفاده از ستاره قلب العقرب می توانید آن را بیابید) برابر باشه!

:D

تصور کنید روی صندلی فضاپیمایی که هزاران تن سوخت قابل انفجار در موشک خود دارد، نشسته اید و در حالی که لباس مخصوص فضایی به تن دارید ناگهان صدای غرش بلندی را شنیده و ارتعاش شدیدی را احساس می کنید.

موتورهای اصلی نوبت به نوبت روشن شده اند و در عرض 6 ثانیه موتورهای تقویت کننده هم روشن می شوند. کابین به شدت تکان می خورد و شما از زمین بلند می شوید و در عرض 5/8 دقیقه شما در خارج از جو زمین خواهید بود. شاید ماموریت شما انتقال آب و غذا و اکسیژن به ایستگاه فضایی بین المللی یا قرار دادن یک ماهواره در مدار و یا تعمیر یک ماهواره در فضا باشد.

پرواز با شاتل فضایی اینگونه وصف شده است. ولی به راستی شاتل فضایی چیست؟ چگونه کار می کند و چه تفاوتی با فضاپیماهای دیگر دارد؟ در این مقاله شما با دنیای جذاب شاتل های فضایی آشنا خواهید شد.

تاریخچه شاتل فضایی

درانتهای ماموریت های فضایی آپولو، مقامات سازمان ناسا برنامه آینده فضایی ایالات متحده را بررسی می کردند. در آن زمان فضانوردان و تجهیزات فضایی توسط موشک های یکبار مصرف به فضا ارسال می شدند. آنها به وسیله ای مطمئن و در عین حال کم هزینه نیاز داشتند که بتوانند از آن چند ین بار استفاده کنند. برای ارسال 2 میلیون کیلوگرم تجهیزات و فضانورد به مدار 185تا 643 کیلومتری بالای سطح زمین،این فضاپیمای جدید نیاز به سه موتور اصلی و مخزن سوخت بیرونی و دو موشک جامد تقویت کننده و نیز سیستم مدیریت مقصد داشت. به این ترتیب ایده شاتل فضایی توسط مهندسان علوم فضایی مطرح گردید. ناسا شروع به مطالعه و طراحی شاتل فضایی کرد و بالاخره پس ازگذشت 9 سال تحقیق و آزمایش روی بخشهای مختلف،پنج فروند از این ناوها را که سامانه حمل و نقل فضایی یا شاتل فضایی نامیده شدند،به خدمت گرفت.فضاپیماهای اینترپرایز،کلمبیا،چلنجر،دیسکاوری و آتلانتیس،به تدریج از اوایل دهه 1980 میلادی تحویل ناسا گردید. بعدها پس از انفجار چلنجر،یک فروند دیگر نیز با نام ایندیور به ناوگان فضایی ناسا افزوده شد.شاتل اینترپرایز تنها برای آموزش فضانوردان و آزمایش دستگاه های آن در شرایط پرواز زمینی به کار برده شد و هیچ گاه به فضا نرفت.

نخستین پرواز شاتل در تاریخ 12 آوریل سال 1981 میلادی،با شاتل کلمبیا و با خلبانی جان یانگ و رابرت کریمن با موفقیت انجام شد و بدین ترتیب شاتل های فضایی وارد عرصه برنامه های فضایی شدند.


بخش های اصلی شاتل

شاتل فضایی دارای سه بخش اصلی می باشد که عبارتند از:

1- مدارگرد(واحد مستقر کننده در مدار که سرنشینان و بار را در خود جای می دهد).

2- دو موشک تقویت کننده با سوخت جامد(که بیش ترین نیروی پیش ران را در دو دقیقه آغازین پرواز فراهم می نماید)

3- مخزن سوخت بیرونی(که سوخت موتورهای اصلی را با خود حمل می کند).

مدارگرد

مدارگرد بخش اصلی سامانه حمل و نقل فضایی را تشکیل می دهد. این بخش را معمولاً با نام شاتل می شناسیم.مدارگرد به مخزن بزرگ سوخت مایع نارنجی رنگ متصل است و از هیدروژن و اکسیژن مایع موجود در آن،برای بالا رفتن استفاده می کند.

طول مدارگرد در حدود 37 متر،عرض آن از انتهای یک بال تا انتهای بال دیگر 24 متر، وزن آن 68 تن و ارتفاع آن در حالت ایستاده روی سکوی پرتاب 17 متر می باشد. در بخش جلویی مدارپیما،کابین خدمه قراردارد و به طور میانگین گنجایش 7 نفر و در شرایط اضطراری،10 نفر را داراست. در قسمت میانی مدارپیما، محفظه باری با ابعاد 18 متر در 6/4 متر تعبیه شده که بیشتر حجم بدنه را به خود اختصاص داده است که درون آن تجهیزات و بازوی میکانیکی قرار دارد و وقتی مدارپیما به مدار مورد نظر رسید،دربهای بالای بدنه باز می شوند و تجهیزات توسط بازوی میکانیکی،در مدار قرار می گیرند. در دماغه مدارپیما هم دربهای مخصوصی قرار دارند تا خدمه بتوانند از آن بیرون بیایند و خارج از مدارپیما به کارهای نصب و تعمیرات ایستگاههای فضایی و ماهواره ها بپردازند.

بدنه مدارگرد از آلیاژ آلومینیوم ، موتورهای اصلی از آلیاژ تیتانیوم و سطح زیرین آن از سرامیک ساخته شده است.

در قسمت دم مدارپیما،دو موتور و در دماغه آن 14 موتور جت کوچک قرار داده شده است که از این موتورها،برای قرار دادن مدارگرد در مدار نهایی و یا تغییر مکان آن از مداری به مدار دیگر مورد استفاده قرار می گیرد. در درون این موتورها دو مخزن هلیم و اکسیژن مایع قرار دارد که در نبود اکسیژن در فضا،به راحتی با هم ترکیب شده و آتش می گیرند و بدین ترتیب نیروی لازم برای جهش مدارگرد در فضا را فراهم می کنند. مدارگرد قادر است بسته به ماموریت خود، به مدت 7 یا 8 روز و درشرایط اضطراری تا 14 روز در مدار باقی بماند.

موشکهای جامد تقویت کننده

موشکهای جامد تقویت کننده، بیشترین نیرو( حدود 71%) را برای بلند کردن شاتل فضایی از سکوی پرتاب فراهم می کنند. سوخت این موشکها،معمولاً پودر آلومینیوم( به عنوان سوخت اصلی) و پرکلرات آمونیوم( به عنوان اکسید کننده آتش زا) می باشد. موشکهای جامد آخرین بخشی هستند که پس از اجازه پرتاب روشن می شوند،چون پس از آتش گرفتن دیگر قابل خاموش کردن نیستند. ارتفاع هر یک از این موشکها 46 متر و وزن آنها همراه با سوخت به 600 تن می رسد. داخل هر یک از این موشکها،سوخت جامد،موتور احتراق،سیستم کنترل رها شدن از مدارپیما و چتر فرود(برای فرود سالم در اقیانوس و استفاده مجدد از موشکها) تعبیه شده است.

مخزن سوخت بیرونی

مخزن سوخت بیرونی،سوخت مایع موتورهای اصلی را در خود ذخیره دارد. ارتفاع این مخزن 48 متر، وزن مخزن خالی 34 تن و قطر آن 4/8 متر می باشد و قادر است 2 میلیون لیتر سوخت(با نسبت اکسیژن یک و هیدروژن 6 واحد) را در خود نگاه دارد. سه موتور روی مدارپیما(هرکدام با ارتفاع 3/4 متر و عرض 3/2 متر) نصب شده اند که سوخت مخزن بیرونی را که شامل هیدروژن و اکسیژن مایع است را باهم ترکیب کرده و باقیمانده نیرو را(حدود 29%) برای بلند کردن شاتل فراهم می کند. مخزن سوخت بیرونی نارنجی رنگ،باعث پایداری شاتل در طول پرتاب است و اتصال مدارگرد و بوسترهای سوخت جامد را فراهم می آورد. این بخش تنها بخش یکبار مصرف فضاپیمای شاتل را تشکیل می دهد. زمانی که موشکهای سوخت جامد در ارتفاعی نزدیک به 45 کیلومتری جدا شد،مدارگرد که هنوز با موتورهای اصلی خود در حال مصرف سوخت است،مخزن خارجی را تا ارتفاعی برابر با 113 کیلومتر بالا می برد و تنها 5/8 دقیقه پس از پرتاب،این مخزن در حالی که از سوخت خالی شده است،از شاتل جدا می شود و در جو سقوط می کند و آنچه که باقی می ماند روانه اقیانوس می گردد.

مراحل پرتاب شاتل به فضا

پس از آنکه شاتل در سکوی پرتاب آماده پرتاب شد از 31 ثانیه قبل از پرتاب مراحل زیر اتفاق می افتد:

31 ثانیه قبل از پرتاب:کامپیوترهای مرکزی تمام کنترل ها را بر عهده می گیرند.

6/6 ثانیه قبل از پرتاب:موتورهای اصلی نوبت به نوبت روشن می شوند و به 90% قدرت خود می رسند.

3 ثانیه قبل از پرتاب:موتورهای اصلی آماده پرتاب شاتل به فضا هستند.

لحظه پرتاب:موشکهای جامد تقویت کننده آتش می گیرند.

20 ثانیه بعد از پرتاب:شاتل به طور مستقیم به فضا پرتاب می شود.

60 ثانیه بعد از پرتاب:موتورهای اصلی به 100% قدرت خود می رسند.

2 دقیقه بعد از پرتاب:در ارتفاع 45 کیلومتری،موشکهای جامد تقویت کننده از شاتل جدا می شوند.(در این لحظه چتر نجات موشکهای جدا شده، باز می شوند تا 200 کیلومتر دورتر و در اقیانوس آرام کشتی ها این موشکها را از آب بگیرند).

5/8 دقیقه بعد از پرتاب:موتورهای اصلی خاموش می شوند.

9 دقیقه بعد از پرتاب:مخزن سوخت بیرونی از شاتل جدا می شود و بخاطر برخورد با جو زمین،از بین می رود.

5/10 دقیقه بعد از پرتاب:موتورهای سیستم مدیریت مقصد روشن می شوند تا شاتل را در مدار پایینی قرار دهند.

45 دقیقه بعد از پرتاب:موتورهای سیستم مدیریت مقصد دوباره روشن می شوند تا شاتل را در مدار بالایی(ارتفاع 400 کیلومتری از سطح زمین) قرار دهند.

اکنون شاتل به یک مدارپیما تبدیل شده و در خارج از جو آماده ادامه ماموریت می باشد.

مرحله بازگشت شاتل به زمین

پس از اتمام ماموریت مدارپیما در مدار،نوبت به حساسترین بخش سفر یعنی بازگشت به زمین می رسد. ابتدا مدارپیما باید 180 درجه گردش کرده، سپس تحت زاویه خاص(28 تا 36 درجه) بچرخد تا سطح زیرین آن با اتمسفر زمین برخورد کند. مدارپیما در این حالت با سرعت 28 هزار کیلومتر در ساعت از اتمسفر زمین عبور می کند و دمای سطح زیرین آن در این لحظه به بیش از 1000 درجه سانتیگراد می رسد(به همین دلیل است که سطح زیرین مدارپیما را با عایق های حرارتی که از جنس سرامیک می باشد، می پوشانند).

پس از اینکه مدارپیما از جو عبور کرد به ارتفاعی می رسد که غلظت هوا در آنجا زیاد است. از این به بعد مدارپیما مانند هواپیما با کمک بالهای خود، تحت زاویه 40 درجه و سپس 20 درجه به طرف زمین مانور می دهد تا سرعت سقوطش کم شود.پس از اینکه مدارپیما به باند فرود رسید،دماغه را بالا می آورد و سپس چتر سرعت گیر خود را باز می کند تا آرام روی باند توقف کند.












انفجار شاتل چلنجر

در 28 ژانویه سال 1986،قرار بود که شاتل چلنجر بیست و پنچمین ماموریت خود را انجام دهد که متاسفانه تنها 73 ثانیه پس از پرتاب در ارتفاع 15 هزار پایی منفجر شد و هر هفت خدمه آن جان باختند. در بین خدمه این فضاپیما، معلمی با نام کریستا مک آلیف حضور داشت که طبق برنامه قرار بود به عنوان اولین معلم به فضا سفر کند. این حادثه غم انگیز در حالی اتفاق افتاد که میلیون ها دانش آموز در سراسر دنیا از طریق تلویزیون شاهد آن بودند.

این حادثه در سواحل فلوریدا و بر فراز اقیانوس اطلس در ساعت 11:39 صبح به وقت محلی، به علت نقص واشر حلقه ای بوستر سمت راست شاتل رخ داد. نقص واشر در محل اتصال آن، شکافی در بوستر ایجاد کرده بود. این شکاف باعث نفوذ شعله به بیرون راکت، رسیدن آن به تجهیزات اطراف و مخزن خارجی سوخت و در نهایت جدا شدن بوستر سمت راست و شکست ساختار مخزن شد. با انفجار مخزن، شاتل منهدم شد و هر هفت سرنشین آن کشته شدند.

انفجار شاتل چلنجر، برای برنامه های فضایی ایالات متحده پایان ناخوشایندی را رقم زد. قطعات متلاشی شده فضاپیما طی عملیات بازیافت از کف اقیانوس جمع آوری شدند.







انفجار شاتل کلمبیا

شاتل فضایی کلمبیا، اول فوریه سال 2003 میلادی، در مرحله بازگشت به جو زمین، کمی پیش از آنکه بیست و هشتمین ماموریت خود را به پایان رساند بر فراز ایالت تگزاس، در ارتفاع 200 هزار پایی بالای سطح زمین منفجر شد و هر هفت سرنشین آن جان باختند. این حادثه ناگوار، پس از تراژدی چلنجر در سال 1986، بدترین حادثه فضایی ایالات متحده محسوب می شود. پیش از کلمبیا، ناسا هیچ یک از فضاپیماهای خود(اعم از سرنشین دار یا بی سرنشین) را در مرحله بازگشت به زمین از دست نداده بود.

این انفجار به دلیل نقصی بود که هنگام پرتاب در عایق کاری مخزن خارجی سوخت ایجاد شده بود بدین صورت که قطعه کوچکی از فوم های عایق کاری به اندازه یک کیف جیبی تحت نیروهای آیرودینامیکی پرتاب، از مخزن اصلی سوخت جدا شده و به لبه بال سمت چپ شاتل در محل سفال های عایق کاری برخورد و به سامانه حفاظت حرارتی شاتل آسیب وارد کرده بود. البته پیش از آن نیز در بسیاری از پرتاب های شاتل ضربه خرده فوم های جدا شده از مخزن سوخت، بدنه شاتل را زخمی کرده بودند اما این موضوع هیچگاه سبب بروز آسیبی چنین جدی نشده بود. این بارنواحی خسارت دیده باعث شده بودند در طول بازگشت به جو گازهای داغ به داخل ساختار فضاپیما نفوذ کنند و موجب در هم ریختن سازه بال و در نهایت سبب از بین رفتن فضاپیما در هنگام فرود شوند. پس از وقوع حادثه، بقایای خدمه و قطعات فضاپیما در تگزاس لوئیزیانا و آرکانزاس پیدا شد.





در سال 2004،ناسا اعلام کرد ناوگان شاتل های فضایی در سال 2010 بازنشسته خواهد شد و فضاپیمای جدیدی به نام اوریون جای آن را خواهد گرفت.



منابع

http://www.bbc.co.uk/science/space

علوم فضا(دانش روز برای همه)، نویسندگان: هیئت مؤلفان- مترجم: شادی حامدی آزاد، ناشر: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی(1385)

پنجاه سال در فضا، نویسنده: لیلا خلج زاده، ناشر: روابط عمومی سازمان فضایی ایران(1386)

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
           

تصویر موزاییکی فوق قطب شمال ماه را نشان می دهد.برخلاف قطب جنوب ، قطب شمال ماه نواحی کمتری را در تاریکی مطلق نشان می دهد(تنها حدود 500 کیلومتر مربع).این بدین معناست که هر محوطه ی سردی که در این ناحیه از کره ی ماه وجود دارد بسیار محدود است و یخ به مقدار کمی می تواند در این بخش ماه وجود داشته باشد.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

موتور جستجوي بزرگ گوگل و سازمان فضايي آمريكا (ناسا) اعلام كردند كه به منظور حل مشكلات محاسبات فضايي و هدايت اطلاعات فضايي به سراسر جهان از طريق اينترنت، توافق نامه جدیدی را امضاء کرده اند. گوگل در اقدامي براي رسميت بخشيدن به همكاري خود با ناسا كه سال گذشته آغاز شد، يك قانون توافق فضايي با ناسا امضا كرد. گوگل و دانشمندان در « ايمز » در اعلاميه‌اي كه نويدبخش نخستين گام در همكاري هاي مشترك دو طرف است، اعلام کردند كه مفيدترين اطلاعات ناسا را در اينترنت قرار خواهند داد. نقشه‌هاي سه بعدي ماه، تصاوير گرفته شده توسط ماهواره هواشناسي و تماشاي زنده فعاليت‌هاي ايستگاه فضايي بين‌المللي از جمله اطلاعاتي است كه احتمالاً به شکل نرم افزارهای ویژه از طریق اينترنت قابل دسترسي خواهد بود.



رييس ناسا در بيانيه‌اي اعلام كرد كه با توافق ناسا و گوگل به زودي همه خواهند توانست بطور مجازي روي سطح ماه راه بروند و يا از دره‌هاي عميق مريخ عبور كنند. ناسا و گوگل اعلام كردند كه قصد دارند در زمينه‌هايي از جمله افزودن اطلاعات ناسا به برنامه نقشه‌برداري زنده « گوگل ارس »، مدلسازي تعامل انسان و كامپيوتر و برگزيدن واقعيات علمي از ميان جهاني از اطلاعات، با يكديگر همكاري كنند. گوگل مدتي است که برخي از تصاوير زنده اكتشافات فضايي ناسا را در اينترنت عرضه مي‌كند. این دو غول برزگ جهان همچنین اعلام كردند كه سرگرم برنامه‌ريزي براي همكاري در زمينه تحقيق، توليد، ايجاد تسهيلات، آموزش و انجام مأموريتها هستند.

ناسا و گوگل هم اکنون هر کدام در زمینه فناوری گروه خود تبدیل به غول هایی جهانی شده اند. بنابر این پیوستن این دو قدرت بزرگ جهان می تواند دستاوردهای بزرگی را برای انسان در آینده رقم بزند. این اولین باری نیست که گوگل در همکاری های فضائی شرکت می کند، بلکه این هدف چندین سال است که مدیران ارشد گوگل را تشویق به ارائه خدمات اینترنتی نظیر ارائه تصاویر و نقشه های دقیق از سطح زمین، ماه و مریخ کرده است.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

امان از این مردم بی اطلاع که هرچی درباره ستاره شناسی صحبت می کنی فکر می کنن داری جک می گی هرهر می خندن :x

1-من دیشب رفته بودم یه مهمونی خونوادگی بحث رویت هلال شد من یه کلمه گفتم دوربین دوچشمی از تلسکوپ واسه استهلال بهتره با توجه به اینکه تخصصی نداشتند اما همشون زدن زیر خنده که داری اشتباه می کنی تلسکوپ ها بزرگترن گفتم چه ربطی به بزرگی داره دوباره خندیدن منم بلند شدم رفتم

2-توی مسافرت بودیم از جاده های کویری نزدیک شاهرود می گذشتیم به بابام گفتم وایستا یه عکس بگیریم راه شیری کاملا و پرنور معلومه همشون خندیدن (نمی دونم دلیل خندشون چی بود؟!)

آخه خدایا چرا نجوم رو اصلا آفریدی که یه روزی اینجوری به ما بخندن؟
آخه خدایا چرا سطح درک بعضی از اطرافیان ما باید اینقدر کم باشد؟
آخه خدایا چرا منجما رو اینقدر مظلوم و ستمدیده آفریدی؟ ( مثلا : گالیله )
توی فکرم که کلا نجوم رو کنار بزارم. جدی می گم تلسکوپم رو واسه همیشه جمع کردم :x

یکی دیگر از نرم افزارهایی که به تازگی در میان منجمان آماتور و حتی اخترشناسان حرفه ای جای خود را پیدا کرده است و در لیست پنج نرم افزار کاربردی جهان قرار گرفته است نرم افزار « دسکتاپ یونیورس » نام دارد. نرم افزاری که تنها از مدت ارائه اولین نسخه ی آن 6 سال می گذرد ولی در همین مدت توانسته رصدگران زیادی به خود جذب کند. نرم افزاری که توانسته از رقیبان طبقه خود پیشی بگیرد و به حریفی قدرتمند برای نرم افزارهایی چون آسمان پرستاره و آسمان 6 تبدیل شود.



بزرگترین نوآوری که این نرم افزار در ارائه اولین نسخه خود به نمایش گذاشت تبدیل منظره آسمان به تصاویر واقعی بود. راز موفقیت این نرم افزار هم همین نوآوری است زیرا کاربر مجذوب آسمانی می شود که هرچه بیشتر به آسمان محل خود شبیه باشد. تصاویر گرفته شده از آسمان توسط سی سی دی های قدرتمند دنیا گرفته شده است. استقبال کاربران از این نرم افزار در این 3 سال باعث شد تا نسخه ی 1.5 آن هم هرچه زودتر منتشر شود. اگر عرضه شماره های بعدی همین طور پیش رود جای هیچ شرکتی نیست که گوی رقابت را از آسمان پرستاره خواهد ربود.

در مورد بانک اطلاعاتی این نرم افزار باید گفت که معلومات موجود در نسخه با هیچ یک از نرم افزارهای یاد شده قابل مقایسه نیست. تعداد اجرام در آن نسبت به سایر نرم افزارها کمتر ولی اطلاعات ارائه شده مربوط به هر جرم شگفت انگیز است.بانک اطلاعاتی نرم افزار از 37 کاتالوگ معتبر نجومی بهره می برد و بنابراین در مورد هر جرم ستاره ای می توانید اسامی آن را در کاتالوگ های مختلف بیابید. برای مثال در مورد اطلاعات ستاره دنب (آلفا دجاجه) به 10 نوع اسم در فهرستهای مختلف دسترسی پیدا کنید.



از خصوصیات منحصر به فرد این نرم افزار می توان به تعیین قدر بیشینه و کمینه و دوره تناوب ستارگان متغیر و تعیین نوع ستارگان چند گانه (گرفتی و نجومی و قیفاووسی و...) در مورد ستارگان چند گانه اشاره کرد. هدایت تلسکوپ های مجهز به سیستم گوتو و تهیه نقشه های دقیق رصدی برای امور خاص از دیگر قابلیت های این نرم افزار است. یکی از قابلیت های مهم بانک اطلاعاتی این نرم افزار قابلیت جست وجوی فهرست سال 2002 میلادی ستاره های دوتایی واشنگنتن و بسیاری از اجرام غیر ستاره ای دیگر است.

در بخش دیگری از این نرم افزار با کلکسیون ماشین حسابهای نجومی آشنا می شوید. از ماشین حسابی که تاریخ میلادی را به تاریخ جولیانی و برعکس تبدیل می کند گرفته تا ماشین حساب نمایش دهنده دقیق جایگاه هر ستاره در نمودار هرتزپرونگ- راسل. اما این نرم افزار هم مانند سایر پلانتاریوم ها دارای مشکلاتی است. در رئوس این مشکلات کیفیت پائین تصاویر قرار دارد. همانطور که دیدید با واقعی شدن تصاویر آسمان با کمی زوم کردن کیفیت تصویر نسبتا از بین می رود ولی ازرش آن را دارد که به مشاهده تصویر واقعی سحابی جبار در نور مرئی یا خوشه کروی ام 13 در صورت فلکی جاثی برویم و با دیدن آنها به یاد خالقی باشیم که با قدرت خود این جهان را بنا کرد.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   
   

ماهواره ی سویفت به دنبال انفجارات دوردست کیهانی است.اما این بار این ماهواره زمانی نسبتا طولانی (24 ساعت) را به تصویربرداری از کهکشان آندرومدا در نور فرابنفش پرداخت و تصویر شگفت انگیز فوق را ثبت کرد.سویفت حدود 20000 منبع فرابنفش در این کهکشان که شامل ستارگان جوان و بسیار داغ و خوشه های ستاره ای متراکم می باشند را آشکار ساخت.مهمترین ویژگی این تصویر این است که کهکشان با سه فیلتر فرابنفش پوشیده شده و این امر به دانشمندان در مطالعه ی دقیق تر شکل گیری ستارگان در آندرومدا کمک می کند.


حال این تصویر را با تصویری که در نور مریی و توسط یک تلسکوپ زمینی از آندرومدا گرفته شده مقایسه کنید:


http://www.universetoday.com/wp-content ... -based.jpg


ماهواره ی سویفت کهکشان های نزدیک ، مانند آندرومدا را بررسی می کند بنابراین اختر شناسان شرایط شکل گیری ستارگان را بهتر درمی یابند و می توانند آنها را با شرایط موجود در کهکشانهای دوردست ، جایی که ما شاهد انفجارات پرتو گاما هستیم ارتباط دهند.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

سلام.همونطور که قبلا موضوعش مطرح شده بود در این تالار میانگین اعضا دانش اموز هستند و به همین جهت لازم دیدم تا این مطلب رو عرض بکنم.
چنین علاقه ای که ما به ستاره شناس داریم برای دیگران اصلا قابل درک نیست و متاستفانه یکی از همین دیگران خانواده ی ماست.شاید شما این ضرب المثل رو زیاد از دیگران و به خصوص خانواده شنیده باشید:"برو به فکر نون باش که خربزه آبه"
خانواده ی بیشترما علاقه ای به ستاره شناسی ندارند و کار ما رو هم بیهوده تصور می کنند این طبیعیه که حمایت هایی هم که توسط خانواده برای ستاره شناسی ما انجام می گیره بسیار کم و با اکراه انجام میشه.
اما تقریبا یا حتی کاملا تمام خانواده ها درس رو بسیار مهم تلقی می کنند و اگه ازدرس رضایت داشته باشند به عنوان تشویق در ضمینه ی ستاره شناسی هم مارو حمایت می کنند چه حمایت مالی مثل کمک برای خرید تلسکوپ و... وچه حمایت های دیگر مثل موافقت بافعالیت در انجمن ها و شرکت در شب های رصدی و...
از طرفی وقتی یک نفر عضو یک گروه باشه نماینده ای از اونها به حساب میاد.پس خوب یا بد بودن وضعیت درسی هم در یک ستاره شناس مثل شما می تواند موجب خریدن یا ریختن جامعه ی ستاره شناسان شود.فکر می کنم همین دو دلیل کافی باشد تا شما از دید دیگری به درس خود نگاه کنید و با توجه به اینکه مدارس شروع شده قدر این فرصت رابدانید و تمام تلاش خود را بکنید. تا یک شاگرد اول ستاره شناس باشید و در کنار درس به فعالیت نجومی هم بپردازید.چنین دانش اموزی یکی از بهترین راه ها برای ترویج نجوم است.همینطور کسب رضایت و حمایت خانواده.
با تشکر

درباره ی مدار هرچی میدونید بگید نیاز دارم سریع :?:

کهکشان کلاه مکزیکی یا سومبررودر حاشیه ی جنوبی خوشه ی کهکشانی سنبله و در محدوده ی صورت فلکی کلاغ قرار دارد.فاصله آن از ما 28 میلیون سال نوری و پهنا آن 50 هزار سال نوری است.این کهکشان مارپیچی که از لبه دیده می شود دارای انبوهی از خوشه های کروی است. احتمال می رود در مرکز این کهکشان ساهچاله ای با جرم 1 میلیارد خورشید وجود داشته باشد. هابل تا کنون در حدود 2000 خوشه ی کروی در اطاف آن شناسایی کرده است.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی