محققان آمريكايي با استفاده از مشاهدات فضاپيماي كپلر ناسا موفق به كشف يك سياره دوردست شده*اند كه از دو ستاره برخوردار است.
به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، اين سياره گازي سرد كه كپلر-16b نام دارد، تقريبا به اندازه سياره زحل بوده و در فاصله 200 سال نوري قرار دارد.
سيستم ستاره*هاي دوتايي كه به دور يكديگر مي*چرخند، پيش از اين ديده شده بود و دانشمندان به وجود سياره در اطراف آنها مشكوك بودند؛ اما مشاهدات كپلر براي اولين بار اين فرضيه را اثبات كرد.
ماموريت كپلر اين است كه كهكشان راه شيري را براي شناسايي سيارات شبه زمين در منطقه قابل سكونت آن جستجو كند.
اين فضاپيما با جست*وجوي ستاره*هاي چشمك*زن كه به معني گذر يك سياره از برابر آنهاست، اين كار را انجام مي*دهد. به اين عمل «انتقال سياره*يي» گفته مي*شود.
به گفته محققان، كشش گرانشي دو ستاره، حتي ستاره*هاي نسبتا كوچك اين سيستم ستاره*يي، بسيار متفاوت از گرانش ايجاد شده توسط يك ستاره است.
از جمله يافته*هاي جالب در مورد اين سيستم ستاره*يي اين بود كه اين دو ستاره به نوبت روي يكديگر را پوشانده و در زمان*هاي معيني اين اتفاق تكرار نمي*شد. اين حالت، نشان*دهنده وجود يك سياره در اين سيستم است كه به دور هر دو ستاره گردش مي*كند.
كپلر-16b اولين سياره*اي است كه دانشمندان، عبور سياره*اي مستقيم آن*را از برابر ستاره*هاي آن شناسايي كرده*اند.
به دليل كوچكتر بودن هر دو ستاره اين سيستم از خورشيد منظومه شمسي، سياره كپلر-16b كاملا سرد بوده و دماي سطح آن احتمالا منفي 73 تا منفي 101 درجه سانتيگراد است.
كپلر-16b از لحاظ اندازه و جرم شبيه به زحل است كه هر 229 روز يكبار در فاصله 104.6 ميليون كيلومتري به دور دو ستاره خود مي*چرخد.
نتايج اين تحقيقات در مجله ساينس منتشر شده است.

منبع: ایسنا
[ATTACH=CONFIG]975[/ATTACH]

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

اولین تصاویر مادون قرمز از احاطه شدن یک ستاره در سیاهچاله منتشر شد. به گزارش شبکه تلویزیونی یورونیوز، سیاهچاله، حفره عظیمی سیاه رنگ است که ممکن است ستاره را به درون خود بکشد.

در این تصاویر جدید ستاره ای که در کهکشانی که سه ممیز نه دهم میلیارد سال نوری از زمین دور است، در سیاهچاله بلعیده می شود.
پژوهشگران همچنین با استفاده از این تصاویرموفق شدند این پدیده را به صورت سه بعدی و گرافیکی بازسازی کنند. تاکنون هیچ کس نتوانسته بود از چنین پدیده ای تصویر بگیرد اما به تازگی پژوهشگران کره جنوبی تصویری را که این رویداد را ثابت می کند، منتشر کردند. پژوهشگران با استفاده از دستگاه بسیار قدرتمند رصد مادون قرمز ژاپنی چنین عکسی گرفته اند.
انان با تحقیق در گروهی بین المللی متشکل از پنجاه و هشت عضو از شش کشور (امریکا، ایتالیا؛ کره جنوبی، انگلیس، ژاپن ، تایوان) به چنین پیشرفتهایی در زمینه نجوم دست یافته اند.
این دستگاه ژاپنی موسوم به ماکسی بر روی ایستگاه فضایی بین المللی نصب شده بود.
ایم میونگ شین استاد دانشگاه ملی سئول می گوید : quotation mark برای ما بسیار جالب بود بدانیم چگونه سیاهچاله ها رشد می کنند و سنگین تر می شوند.
از اواسط دهه 1970 تا کنون کسی لحظه بلعیده شدن ستاره را در سیاهچال ثبت نکرده بود.
ما سرانجام موفق شدیم این پدیده را که پیشتر صرفا پیش بینی نظری بود، رصد کنیم.
به این ترتیب موفق شدیم شواهد تازه ای از وجود سیاهچاله ارائه کنیم.
به نظر من این مهمترین علت اهمیت این رصد است.
quotation mark اکثر کهکشانها در مرکز خود سیاهچاله ای بزرگ دارند که کشش های قدرتمندی دارند. جرم سیاهچاله رصدشده، ده میلیون برابر خورشید است.
زمانی که سیاره ای با جرم بزرگ قادر نیست نیروهای عظیم ثقل را تحمل کند، متلاشی می شود و سیاهچاله را ایجاد می کند.
جرم سیاهچاله معمولا بین یک میلیون تا چندین میلیارد برابر بزرگتر از خورشید است.

منبع: واحد مرکزی خبر

ستاره شناسان آلمانی در بررسیهای خود نشان دادند بسیاری از ستارگانی که تنها هستند به دلیل نیروهای گرانشی اجرام آسمانی دیگر از ستاره همراه خود جدا شده اند.

به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان موسسه ماکس پلانک و دانشگاه بن دریافتند که بسیاری از ستارگانی که در کهکشان تنها هستند به دلیل اینکه تحت تاثیر فعل و انفعلات گرانشی با اجرام آسمانی دیگر حاضر در ابرهای گرد و غبار قرار می گیرند از ستارگان همراه خود جدا می شوند.
تقریباً نیمی از کل ستارگان کهکشان راه شیری تنها هستند. یکی از این ستارگان، خورشید است. ستارگان دیگری که "اجتماعی تر" هستند و در منظومه های چندگانه با ستارگان همراه زندگی می کنند در بیشتر موارد از دو جرم آسمانی تشکیل شده اند که به شدت تحت تاثیر میدانهای گرانشی یکدیگر قرار دارند.
اما دلیل این رفتارهای کم و بیش "اجتماعی" ستارگان تاکنون برای ستاره شناسان یک معما بود اما اکنون به نظر می رسد که دانشمندان آلمانی توضیح مناسبی برای این پرسش بزرگ یافته اند.
در کل، ستارگان به روشی منزوی شکل نمی گیرند بلکه در داخل توده ها و ابرهای گرد وغبار متولد می شوند این "کارخانه های کیهانی" منظومه های ستاره ای دوتایی را تولید می کنند.
به عبارتی دیگر، تمام ستارگان دارای یک همراه و یا یک شریک هستند اما بعد، بخش اعظم این گروههای ستاره ای در زمانهای نسبتاً سریع در داخل کهکشان خود پراکنده می شوند و تنها نیمی از آنها می توانند همزاد خود را حفظ کنند.
این محققان در این خصوص اظهار داشتند: "در بسیاری از موارد زوجهای ستاره ای پس از برخورد با یک زوج دیگر یکی پس از دیگری از هم جدا می شوند."
این بدان معنی است که جمعیت ستارگان دوتایی قبل از خروج از ابر گرد و غبار زادگاه خود و پراکنده شدن در کهکشان تا حد قابل توجهی کاهش می یابد. این محققان برای محاسبه ترکیبات حاصل از ستارگان مجرد و ستارگان زوج در مناطق با تراکمهای متفاوت از مدلهای رایانه ای استفاده کردند.
به این ترتیب حتی پیش بینی کردند که کدامیک از مناطق تشکیل ستاره ای، ستارگان زوج و کدامیک ستارگان مجرد را تولید می کنند.
براساس گزارش مدیا ایناف، این بررسیها نشان داد که ستارگان زوج پس از برخورد با سایر ستارگان، تحت تاثیر نیروهای گرانشی آنها قرار می گیرند و از شریک خود جدا می شوند.

منبع: خبرگزاری مهر

سپتامبر 29- 7مهر
[ATTACH=CONFIG]974[/ATTACH]
Image Credit & Copyright: Tony Hallas

در این تصویر با زمینه ای پر ستاره به پهنای 3 درجه در میان صورت فلکی دجاجه، سحابی پیله به چشم می خورد. منطقه فشرده تولید ستارگان، پیله کیهانی رد طولانی ابرهای غباری میان ستاره ای را نشان گذاری می کند. این سحابی که با نام IC 5146 نامگذاری شده است، تقریبا 15 سال نوری پهنا دارد و در فاصله 4000 سال نوری از ما قرار دارد. همانند دیگر مناطق تولید ستارگان، این سحابی با رنگ قرمز و درخشان ، گاز هیدروژن برانگیخته شدن به وسیله ستارگان جوان، ستارگان داغ و آبی و نور ستارگان منعکس شده از گردو غبار در لبه ابر مولوکولی غیر قابل مشاهده، مشخص است. در واقع، ستاره درخشان نزدیک مرکز این سحابی احتمالا چند هزار سال سن دارد، و قدرت درخشش آن گودال و حفره ای خالی از ابر گاز و غبار مولد ستارگان را به وجود می آورد. اما رشته غباری بلندی که در این تصویر نور مرئی، تاریک به نظر می رسد خود نیز ستاره های پنهان در پروسه تشکیل هستند. این در حالی است که اینها در طول موج فرو سرخ دیده می شوند.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

Upper Atmosphere Research Satellite ) UARS : ماهواره تحقيقاتی بالای جوی) که البته ماموريتش به اتمام رسيده بود بين ساعت 11:23 به وقت شرق آمريکا در 23 سپتامبر و بامداد 24 سپتامبر به زمين افتاد.
اين ماهواره از بالای اقيانوس آرام شمالی و دور از سواحل غربی ايالات متحده وارد جو شد.
زمان و محل دقيق برخورد خرده ها و باقی مانده های اين ماهواره در حال بررسی است. ناسا هنوز در اطلاع هيچ گونه گزارش يا صدمه جانی و مالی قرار نگرفته است.

منبع : ناسا
NASA - UARS


تصور هنرمند

چرا اسمان قبل از بارش برف سرخ است؟

ادوین هابل ستاره شناس آمریکایی که سال ها درباره کهکشان ها مطالعه کرده آن ها را به چهار قسمت تقسیم می کند:

1)کهکشان بیضوی

2) کهکشان حلزونی|کهکشان مارپیچی یا حلزونی

3)کهکشان مارپیچی میله ای

4)کهکشان نامنظم

کهکشان مارپیچی یا حلزونی

[ATTACH=CONFIG]966[/ATTACH]
نمایی از یک کهکشان مارپیچی
[ATTACH=CONFIG]967[/ATTACH]

50% از کل کهکشان ها از نوع حلزونی هستند. آن ها در مرکز خود دارای هسته کوچک و کروی می باشند، شکل های متفاوتی دارند. ستارگان در این کهکشان ها در هسته مرکزی و در بازوان مارپیچی متمرکز شده اند. چون بازوان مارپیچی دارای انحنا هستند به نظر می رسد که این ستارگان در حال چرخش هستند. کهکشان راه شیری و کهکشان امراه المسلسله از این نوعند. هابل آن ها را با توجه به درجه باز بودن بازوان به سه ن.ع اصلی تقسیم کرده است: کهکشان مارپیچی، نسبتاً بزرگ و سنگین مباشند. تعداد زیادی از ستارگان کاملا از قرص مرکزی دور هستند و به صورت خوشه های کروی متمرکز شده اند. یک کهکشان مارپیچی شامل چند خوشه کروی است که در فضای اطراف قرص پراکنده شده اند.




کهکشان بیضوی
حدود 20% کل کهکشان ها از این نوعند و خاصیت اصلی آن ها جدا شکلشان می باشد. آن ها دارای ستارگان مسن و پیر هستند که کم نورند. و علت کم نور بودن آن ها این است که در این کهکشان ها ستارگان جوان بسیار کم است و به صورت قرص های مسطحی به نظرمی رسند.

[ATTACH=CONFIG]968[/ATTACH]

نمایی از یک کهکشان بیضوی


کهکشان مارپیچی میله ای

حدود 30% از کهکشان های جهان از این نوعند. آن ها دارای دو بازو مانند میله به سمت خارج می باشند و این میله سبب نامگذاری نام کهکشان شده است. هابل کهکشان های مارپیچی میله ای را به ه گروه تقسیم می کند:مارپیچی های میله ای از نظر جرم، تابندگی، هاله و توزیع گاز و غبار، شبیه مارپچی های معمولی هستند.

کهکشان نامنظم

حدود یک چهارم کهکشان ها، نامنظم هستند.آن ها شکل هندسی خاصی ندارند. غالبا کوچک و جرمی به اندازه یک هزارم جرم یک کهکشان بیضوی دارند. کهکشان های نامنظم معمولا از ستارگان جوان، روشن و تعداد بسیار کمی ستارگان پیر تشکیل شده است. این کهکشان ها تحت تاثیر نیروی گرانش کهکشان های مارپیچی اند. ابرهایماژلانی از این نوعند.

[ATTACH=CONFIG]969[/ATTACH]

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
               

سپتامبر 22- 31شهریور
[ATTACH=CONFIG]965[/ATTACH]
Image credit and copyright: Stanislav Volskiy



در این تصویر زیبای کیهانی که از داده های تصویری میراث هابل بدست آمده دو کهکشان بزرگ را نشان می دهد که با بهم پسویتن بازوهایشان با هم برخورد کرده اند. این جفت که در اطلس کیهان های منحصر بفرد هالتون آرپ وبنام آرپ 272 نامگذاری شده اند به نام های NGC 6050 در نزدیکی مرکز وIC 1179 در سمت راست هم شناخته می شوند. یک کهکشان سوم هم عضو دیگری از این سیستم بهم پیوسته است که می توان آن را در بالای سمت چپ مارپیچ بزرگتر NGC 6050 دید. اینها در فاصله 450 میلیون سال نوری در خوشه کهکشانی هرکول قرار گرفته اند. در این فاصله تخمینی، این تصویر وسعتی حدود 150 هزار سال نوری را می پوشاند. گرچه این سناریو عجیب به نظر می رسد، اما اکنون مشخص شده است که برخورد و ادغام کهکشان ها اتفاقی رایج است در حالی که آرپ 272 هم در این روند اجتناب ناپذیر قرار گرفته است. در حقیقت کهکشان بزرگ مارپیچی آندرومدا در حال نزدیک شدن به کهکشان ماست و آرپ 272 ممکن است نمایانگر از برخورد آینده ی آندرومدا و راه شیری باشد.


ترجمه و تنظیم: معصومه ابراهیمی- مریم حاج

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

در حال حاضر موضوعاتمو تو ی انجمن دیگه میزارم ولی دوس دارم اینجا هم فعالیت کنم اگه خواستین میتونم ادرس انجمنو بدم تا از مطالبی که اونجا میزارم بهره مند بشین ولی اگه بشه ترجیح میدم مطالبمو اینجا قرار بدم خواهشا برای رفع مشکلم کمکم کنین