سلام
بسیاری از دوستانی که در این تالارند قصد دارند در المپیاد نجوم شرکت کنند.از جمله خود من!چون متاستفانه کمتر کلاس المپیاد در ایران می بینیم که به علت به حد نصاب نرسیدن شاگردان هست بچه ها باید خودشون برای خودشون برنامه ریزی کنند و متاستفانه چون رقابتی در کار نیست و نمی دونند از کجا شروع کنند موفق نمی شند درست درس بخونند.وقتی هم برای خودشون برنامه ریزی می کنند چون برنامه رو خودشون بدون کمک ریختن خیلی بهش اعتماد ندارن و نا خدا گاه بهش اهمیت نمی دن و به این ترتیب هم از درس مدرسه و هم از المپیاد می مونند.اگه دوستان موافقت کنند در این تاپیک می خوایم یک فضای رقابت بین افرادی که می خوایند المپیاد شرکت کنند راه اندازی کنیم.یک برنامه ریزی گروهی.یعنی مشخص تا یک تاریخ خاص از جایی تا جای دیگه ی فلان کتاب خونده بشه.افراد گزارش کار بدند و...تا با راهنمایی اساتید اینجا هم به بقیه کارامون برسیم هم با برنامه برای المپیاد تلاش کنیم.
هرکی با من موافقه امادگی خودشو اعلام کنه.
با تشکر

با سلام
من قصد خرید یه تلسکوپ شکستی دارم که هم برای دیدن اجرام اعماق اسمان مناسب باشه و هم برای عکاسی از اونا.
دو مدل مد نظرم هست1-اپو 66 ویلیام 2-اکو 150 اسکای واچر
لطفا به طور کامل راهنمایی کنید ممنون.

محققان با كشف آثار اين درياچه قديمي بر سطح مريخ، اميد بيشتري به كشف شواهد وجود حيات بر سطح اين سياره سرخ در حدود ميلياردها سال پيش پيدا كرده‌اند.

دانشمند‌ان مي‌گويند قدمت اين درياچه به حدود 4/3 بيليون سال پيش باز مي‌گردد.

گروهي از محققان دانشگاه كلورادو در اين زمينه خاطر نشان كردند: درياچه قديمي 207 كيلومتر مربع مساحت و بيش از 500 متر عمق دارد.

گائتانو دي آشيل، دستيار تحقيقاتي در اين پژوهش اظهار داشت: اين يافته اولين مدرك آشكار و مشخص از خطوط ساحلي بر سطح مريخ است.

شرح اين پژوهش در نشريه «ژئوفيزيكال رسيرچ لترز» منتشر شده است.

وي افزود: شناسايي خطوط ساحلي و تركيب آن با شواهد زمين شناختي به ما امكان داد كه اندازه و قدمت اين درياچه را محاسبه كنيم.

به نظر مي‌رسد كه اين درياچه حدود 4/3 بيليون سال پيش شكل گرفته باشد.

دانشمند‌ان مي‌گويند: كشف جديد هم نشان دهنده وجود سيستم درياچه‌اي قديمي و بلند مدت بر سطح مريخ و هم حاكي از وجود دوره گرم و مرطوب در اين سياره است.


برگرفته از سايت جام جم آنلاين

به گزارش خبرگزاري مهر، رصدهاي جديد راداري نشان مي دهد شهاب سنگي كه در نزديكي زمين قرار گرفته است در واقع از سه سنگ كيهاني مجزا تشكيل شده است.



اين سيستم كيهاني با نام شهاب سنگ 1994 CC در تاريخهاي 12 و 14 ژوئن توسط سيستم رادار خورشيدي گلد استون ناسا تصويربرداري شد. در حالي كه اكثر شهاب سنگها در كمربندي ميان مريخ و مشتري در حركت هستند برخي از آنها از اين كمربند خارج شده و در مسير مدار زمين در نزديكي خورشيد حركت مي كنند. در حدود 15 درصد از اين شهاب سنگهاي نزديك به زمين از سيستمهايي دوتايي تشكيل شده اند و تقريبا كمتر از يك درصد از آنها سه تايي خواهند بود.



1994 CC كه در محدوده 2.52 ميليون كيلومتري از زمين قرار گرفته است دومين سيستم سه تايي است كه در ميان اجرام نزديك به زمين شناسايي شده است. ساختار سه تايي اين شهاب سنگ از يك جرم مركزي با قطر 700 متر تشكيل شده است كه دو قمر كوچكتر آن را احاطه كرده اند. تحقيقات اوليه نشان مي دهد قطر قمرهايي كه جرم مركزي را احاطه كرده اند حداقل 50 متر است. محققان در سال 2008 اعلام كردند شهاب سنگهاي دوتايي تحت تاثير انرژي كه از نور خورشيد طي طولاني مدت جذب مي كنند تشكيل مي شوند.



رصدخانه آرچيبو نيز در كنار رصد خانه گلدستون موفق به رديابي اين سيستم سه تايي ناياب از شهاب سنگهاي نزديك به زمين شده است. در عين حال اطلاعات مشتركي كه توسط اين دو مركز ارائه شده است براي مطالعه خصوصيات فيزيكي و مداري 1994 CC مورد استفاده قرار خواهند گرفت.


بر اساس گزارش اسپيس، شهاب سنگ 1994 CC در سال 2074 در يكي از نزديك ترين سطوح پرواز خود از زمين قرار خواهد گرفت. در اين دوره زماني اين شهاب سنگ از ارتفاع 2.5 ميليون كيلومتري از سطح زمين عبور خواهد كرد.

در فراسوی جهان برخی از کهکشانها بطور کامل در حال انفجارند، با از هم پاشیدن هسته کهکشان ، ستارگان نیز نابود می‌شوند. در برخی کهکشانهای ویژه ، نور درخشان حاصل از انفجار ، تمام آن چیزی است که می‌بینیم. نور ستاره در برابر عظمت انفجار کهکشانی ناچیز است. حدود چندین سال پیش ، اخترشناسان رادیویی برای نخستین بار کهکشانهای انفجاری را کشف کردند.






مکان کهکشانهای انفجاری
دانشمندان کهکشانهای انفجاری را در صورت فلکی قنطورس ، یک گسیلنده پرقدرت امواج رادیویی ، یافتند که به همان شدت امواج رادیویی خورشید بود. مطالعات بعدی نشان داد که این امواج از یک کهکشان بزرگ در فاصله دوازده میلیون سال نوری منتشر می‌شوند.

مشخصات فیزیکی
در دو سوی این کهکشان ، دو ابر از ذارت باردار وجود دارد. ذرات به درون یک میدان مغناطیسی سقوط میکنند و در نتیجه علائم پرقدرت رادیویی گسیل می‌شود. هر کدام از ابرهای رادیویی ، خیلی بزرگتر از کهکشان ما هستند. این ابرهای پرانرژی احتمالا موقع انفجار کهکشان قنطورس به بیرون پرتاب شده‌اند.

کهکشانهای انفجاری از نگاه تلسکوپها
کهکشانهای گسیلنده امواج رادیویی در بخشهای دوردست جهان به فانوسهای دریایی شباهت دارند. در واقع ، تلسکوپهای رادیویی شدیدترین کهکشانهای رادیویی را در فواصلی چنان دور آشکار می‌کنند که خارج از دید بزرگترین تلسکوپ نوری جهان است. مطالعه نور مرئی رسیده از کهکشانهای رادیویی نزدیکتر ، این گمان را تائید می‌کند که مناطق مرکزی آنها آشفته و دستخوش انفجار است.






انرژی کهکشانهای انفجاری
بعد از چندین سال کاوش فقط رئوس کلی مسئله آشکار شده است. شاید یک سیاهچاله با جرمی بیش از میلیونها خورشید شکل می‌گیرد. از این رو ستارگان ، سیاره‌ها و گاز به درون آن مکیده شده و بخشی از آنها به انرژی تبدیل می‌شود. انرژی آزاد شده به اندازه کافی زیاد است تا مناطق مرکزی کهکشان را تکه تکه کند و جریانی از ذرات باردار را تا دوردستها روان سازد.

کهکشانها با منظومه دوتایی
اخترشناسان علاوه بر کهکشانهای رادیویی ، آشفتگیهای دیگر نیز در میان کهکشانها مشاهده کرده‌اند. همانطور که منظومه زمین و ماه بوسیله گرانش پیوند یافته‌اند، کهکشانها نیز گاهی منظومه دوتایی تشکیل می‌دهند. آنگاه نیروهای جزر و مدی سبب از هم گسیختن بازوهای مارپیچی می‌شوند. نوارهایی طولانی از ستاره‌ها و گاز در فضای خالی جریان می‌یابند که ممکن است تا فاصله‌های دور دستی از کهکشانهای مادر امتداد داشته باشند. بیشتر این کهکشانها در خوشه‌های کوچک جای دارند، جایی که برخورد و انفجار رایج است.

یک مثال واقعی از کهکشانهای انفجاری
در صورت فلکی دب اکبر ، کهکشان بسیار عجیبی وجود دارد که M82 نامیده می‌شود. تقریبا تمامی آن ، شامل ابرهای مواجی از گاز هیدروژن است که ستارگان را با نور صورتی رنگ خود فراگرفته است. شاید کهکشان M82 به درون یک توده غباری نامرئی سقوط کرده است، یا مرکز آن چند میلیون سال پیش منفجر شده است.

چرا پلوتو نبايد يك سياره باشد. اين سوال تعداد زيادي از منجمان بود كه روز پنج شنبه گرد هم آمده بودند.



دوم شهريورماه سال 1385. يادتان مي آيد؟ روزي سرنوشت ساز براي پلوتو. جرمي كه حتي از هفت ماه منظومه‌ي شمسي و بدتر از همه از ماه زمين هم ريز تر است. منظومه‌ي شمسي اين‌قدر گستاخانه با اعضاي ريزش برخورد نكرده‌است كه با پلوتو! در آن روز 474 نفر از اعضاء اتحاديه بين المللي نجوم راي به حذف نام پلوتو از ليست سيارات منظومه شمسي دادند. اعلام اين راي سر و صداي زيادي را به پا كرد. با اينكه حدود 2 سال است كه نام پلوتو در ليست سيارات كوتوله قرار گرفته اما هنوز منجمان زيادي وجود دارند كه راي اتحاديه بين المللي نجوم را در اين رابطه بي اعتبار مي دانند. روز پنج شنبه هفته گذشته تعداد زيادي از منجمان در كنفرانسي كه در مريلند برگزار شده بود ضمن اعتراض به راي اتحاديه به ارائه دلايل خود مبني بر اينكه پلوتو هنوز نهمين عضو منظومه شمسي است پرداختند. همان طور كه مي دانيد تعريف اتحاديه نجوم از سياره به اين صورت است: جسمي آسماني كه ضمن گردش به دور خورشيد منطقه اطراف مدارش را پاك كرده و به قدر كافي جرم داشته باشد تا به تعادل هيدرواستاتيكي برسد(يعني شكلي گرد داشته باشد) و همچنين نبايد قمر باشد. اين تعريف پلوتو را در بر نمي گيرد.

در همايش روز پنج شنبه تعدادي از منجمان به اين تعريف اتحاديه نجوم از سياره اعتراض داشتند. آنها عقيده دارند كه معناي " پاك كردن منطقه اطراف مدار " چندان واضح نيست. گروهي ديگر از منجمان عقيده دارند كه تصميم‌گيري درباره‌ي اين‌كه چه اجسامي گرد اند يا چه اجسامي بر اثر نيروي گرانش خودشان شكل گرد پيدا كرده‌اند، كار ساده‌اي نيست. به نظر نمي‌رسد ويژگي‌هاي فيزيكي ساده‌اي مثل جرم، اندازه يا چگالي كمكي به دسته‌بندي اجرام گرد بكنند. چون براي مثال سيارك پالاس با چگالي 2.9 گرم بر سانتيمتر مكعب، شكلي نامنظم دارد ولي قمر انسلادوس با چگالي 1.61 گرم بر سانتيمتر مكعب نه تنها گرد است، بلكه كروي است. جالب است بدانيد كه پلوتو وقتي به نزديك‌ترين فاصله اش از خورشيد مي‌رسد از سياره‌ي نپتون هم به خورشيد نزديك‌تر مي‌شود. زيرا بخشي از مدار پلوتو درون مدار نپتون است. مدار پلوتو بيشتر شبيه مدار دنباله‌دارهاست تا سياره‌ها. يعني از 18 بهمن 1357 تا 22 بهمن 1377 پلوتو درون مدار نپتون بود و نپتون دورترين سياره از خورشيد تلقي مي‌شد. تعداد كمي از منجمان نيز بر اين پديده تاكيد مي كنند آن را گواهي بر سياره بودن پلوتو مي دانند.


تصوير تلسكوپ فضايي هابل از پلوتو و چارون(فوريه 2006)

اما شايد اين سوال براي شما نيز پيش آمده باشد كه چرا چنين سرنوشتي نصيب پلوتو شد؟ بايد تاريخ را به دو سال قبل يعني مردادماه 1385 برگردانيم! زماني كه گروه 19 نفري كه مسئوليت تعريف " سياره " را بر عهده داشتند پيش نويسي تهيه كردند. پيش‌نويسي كه به جلسه‌ي IAU رسيد بيان مي‌كرد كه يك سياره، جسمي است كه به دور خورشيد مي‌گردد و آن قدر جرم دارد كه بر اثر نيروي گرانش خودش شكلي كروي داشته باشد. بر اساس اين تعريف كميته‌ي تعيين ماهيت سيارات پيشنهاد كرده‌بود كه سرس، پلوتو و قمرش كارن و سدنا در فهرست سيارات منظومه‌ي شمسي قرار بگيرند. به اين ترتيب تعداد سيارات به 12 عدد مي‌رسيد. مشكل همين‌جا تمام مي‌شد اگر منظومه‌ي شمسي هيچ جسم ديگري نداشت. ولي در آن زمان پيش‌بيني شد كه بيش از 200 جرم در كمربند كويي‌پر وجود دارد كه همگي گرد اند. فكرش را بكنيد چه كسي مي‌توانست نام تمامي سيارات منظومه‌ي شمسي را از حفظ باشد؟! در نهايت اين نظر مورد موافقت همه‌ي اعضا قرار نگرفت و در جلسه‌ي IAU در حدود 474 نفر از اخترشناسان درباره‌ي ماهيت يك سياره و آن‌چه كه يك سياره را از صخره يا اجرام ريز منظومه‌ي شمسي متمايز مي‌كند رأي دادند و تصميم گرفتند به جاي اين‌كه ده‌ها جرم ديگر را به فهرست سيارات منظومه‌ي شمسي وارد كنند، فقط پلوتو بيچاره را از مقامش عزل كنند. نتيجه‌ي رأي گيري اين شد كه تمام اجرام منظومه‌ي شمسي به سه دسته سيارات، سيارات كوتوله و اجرام كوچك منظومه شمسي تقسيم شدند. جالب است بدانيد در نظرسنجي جديدي كه وب سايت plutopetition درباره سياره بودن يا نبودن پلوتو از كاربران خود به عمل آورده بيش از 80 درصد از شركت كنندگان به سياره بودن پلوتو " آري " گفته اند! شما نيز مي توانيد براي شركت در اين نظر سنجي اينجا را كليك كنيد. براي كسب اطلاعات بيشتر در اين باره مقاله پارس اسكاي را در اينجا مشاهده نماييد.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

به نظر شما در قسمت های ديگر کيهان حيات هوشمند وجود دارد.از نظر من وجود دارد.

تاریخچه
هزاران سال قبل اختر شناسان مسلمان یک توده ابر کم نور را در صورت فلکی جبار (شکارچی) مشاهده کردند که بسیار جالب و به سه ستاره روشن کمربند جبار خیلی نزدیک بود. قرنها بعد که تلسکوپ اختراع شد، اختر شناسان تعداد بیشتری از این توده‌های مه آلود را در آسمان مشاهده کردند و آنها را سحابی نامیده‌اند. این لغت در زبان لاتین به معنی ابر است یا nebula. در قرن هفدهم و هجدهم ، رصد کنندگان آسمان به نور ضعیف که در بین ستارگان دیده می‌شد سحابی نام نهادند.

در سالهای اخیر و با تلوسکوپهای بهتری که در دسترس است، ستاره شناسان در یافته‌اند که برخی از این سحابیها در واقع خوشه‌های ستاره‌ای یا کهکشانهای دور دست موجود در فراسوی راه شیری هستند و در چنین مواردی ، نام سحابی به غلط مورد استفاده قرار گرفته است. با این حال واژه "سحابی " هنوز هم بطور وسیع ، گر چه با مسامحه ، در مورد چنین اجرامی بکار می‌رود.






سحابی
سحابی ابر وسیع متشکل از غبار و گاز است. گازهایی که آن را تشکیل می‌دهند فوق العاده رقیق و در دمایی کم هستند. سحابی به علت نور خود نمی‌تابد بلکه بر اثر نور ستارگان مجاور قابل رؤیت است. بعضی سحابیهای پخشی مشابه ابرهای کومولوس جو زمین هستند. سحابیهای دیگر ساختمان رشته‌ای دارند که ابرهای سیروس را تداعی می‌کنند. همه سحابیها متلاطم هستند و تمام آنها در جهات مختلف حرکت می‌کنند.

شوکها ، فشارها و میدانهای مغناطیسی می‌توانند بیانگر علت ساختمان پیچیده سحابیها باشند. سحابیها با چشم غیر مسلح قابل رؤیت نیستند، از این رو مورد توجه ستاره شناسان باستان قرار نگرفتند. تا سال 1781 که اولین فهرست خوشه‌های ستاره‌ای و سحابیها توسط ستاره شناس فرانسوی "مسیه" گردآوری شد، توجهی به سحابیها نشده بود.

رده بندی سحابیها
سحابیها را به سه دسته: نشری ، بازتابی و تاریک طبقه بندی می‌کنند. سحابی نشری یک یا چندین ستاره بسیار سوزان است. نور فرا بنفش این ستاره‌ها موجب برانگیختن هیدروژن و اکسیژن و گسیل نور مشخصی از آنها می‌شود. مثال بسیار خوبی ازیک سحابی نشری ، سحابی بزرگ جبار است. با چشم غیر مسلح و دوربین صحرایی نیز می‌توان این سحابی را دید. اگر ستاره‌ها مقداری سردتر باشند یا اینکه چگالی گازها در سحابی بیشتر باشد، ماده ابر از خود نور گسیل نمی‌کند بلکه نور ستاره را بازتاب می‌کند. این سحابیها را با نام سحابی بازتابی می‌شناسیم. البته طیف این قبیل سحابی با طیف ستاره ، یکی است. مثال بسیار خوب سحابیهای بازتابی ، سحابی است که ستاره‌های خوشه پروین را در بر گرفته است.

اگر در درون یا نزدیکی سحابی ستاره‌ای قرار نگرفته باشد که نور آن را تأمین کند، آن سحابی را سحابی تاریک می‌نامند. مشاهده سحابیهای تاریک فقط در صورتی ممکن است که در مقابل سحابیهای نشری یا بازتابی قرار گیرند. سحابیها نور ستاره‌های پشت سر خود را جذب می‌کنند. اختر شناسان عقیده دارند که ستاره‌ها درو ن این سحابیها متولد می‌شوند. مثال بر جسته اینگونه سحابی سحابی سر اسب در صورت فلکی جبار است.

سحابیهای سیاره نما
جدا از این سه گروه سحابیها ، برخی ازسحابیها از ستاره‌ها تشکیل می‌شوند. ستاره‌هایی مانند خورشید در پایان زندگی یعنی در مرحله غول سرخی لایه‌های بیرونی جو خود را به صورت سحابی در فضا می‌پراکنند. این سحابیها را سیاره نما می‌نامند. آنها را به این سبب سحابی سیاره نما می‌نامند که وقتی با یک تلوسکوپ به آنها نگاه می‌کنیم به رنگ مایل به سبز دیده می‌شوند و به نحوی یاد آور ظهور قرصهای سیاره اورانوس و نپتون می‌باشند. همه آنها از نوع سحابی نشری هستند. زندگی ستاره‌های پر جرمتر از خورشید ، با انفجار ابر نواختری پایان می‌یابد و سحابی بزرگ و گسیخته‌ای از انفجار به جا می‌ماند که آن را سحابی باقیمانده انفجار ابر نواختری می‌نامند.

این سحابیها به لحاظ شکل زیبایی که دارند مورد توجه رصد گران هستند. یکی از این سحابیها سحابی M 57 در صورت فلکی چنگ رومی (شلیاق) است. اگر تا به حال این سحابی را رصد کرده باشید حتما می‌دانید که باید با بزرگ نماییهای بالا به دنبال شکار این جرم برویدف چرا که در بزرگ نماییهایی پایین مثلا در دوربینهای 20×120 و 20×60 این سحابی مثل ستاره‌ای در بین دو ستاره ی پایینی چنگ رومی است. یکی از اجرام زیبایی که می‌توان در فهرست ngc پیدا کرد سحابی اسکیمو در صورت ماه خرداد (دو پیکر یا جوزا) است.

این سحابی نیز دارای اندازه ی کوچک و درخشندگی کم است و راهنمای آن ستاره دلتا جوزا در پیکر پسین است. این سحابی دارای قدر مجموع نزدیک به 8 است. نکته‌ای که تقریبا در مورد همه سحابیهای سیاره نما صدق می‌کند این است که برای یافتن آنها باید در تصویر به دنبال ستاره‌ای بگردیم که ظاهرا فوکوس نیست. سحابی سیاره نمای «Henize 3-401» در صورت فلکی کشتی از دید تلسکوپ فضایی هابل ، همچون بسیاری از سیاره ‌نماهای دیگر ، دو جت گازی در دو جهت مخالف ، از جانب ستاره مرکزی به سمت بیرون گسترش یافته است.






امکان تشکیل سحابیهای سیاره نما
بنابر یافته‌های گروهی از ستاره شناسان ، به نظر می‌رسد امکان تشکیل سحابیهای سیاره نما در منظومه‌های ستاره‌ای دوتایی ، بیشتر از ستارگان منفرد باشد. بنابر آنچه تا بحال در کتابهای نجومی گفته شده است، حدود هفت میلیارد سال دیگر ، ناظران دور دست ، خورشید در حال احتضار را بصورت یک سحابی سیاره نما خواهند دید. اما آیا این پیش بینی واقعا درست است؟ به گفته «اورسولا دمارکو» از موزه تاریخ طبیعی آمریکا ، ممکن است ستارگان منفرد برای تولید سحابیهای سیاره نما چندان مناسب نباشند. «دمارکو» در جریان انجام یک کار تحقیقاتی مشترک با گروهی از مؤسسه علوم تلسکوپ فضایی ، شواهدی یافت که نشان می‌دهد بیشتر ستاره‌های مرکزی سحابیهای سیاره نما ، ستاره‌های دوتایی هستند!

شکل سحابیهای سیاره نما
بیشتر سحابیهای سیاره نما کروی شکل نیستند، بلکه دارای نوعی تقارن دو قطبی ظاهری هستند. ستاره شناسان مدتها بر این باور بودند که این اشکال ، در اثر گردش ستاره همدم به دور ستاره مرکزی بوجود می‌آیند. مشاهدات «دمارکو» نیز این نظر را تأیید کرد. او با استفاده از تلسکوپ 3.5 متری WIYN در رصدخانه «کیت پیک» ، به مطالعه 11 ستاره مرکزی واقع در سحابیهای سیاره نما پرداخت و متوجه شد که احتمالاً در اثر کشش گرانشی یک همدم چرخان ، تغییراتی در سرعت شعاعی 10 عدد از این ستارگان دیده می‌شود. برای دیدن اینکه بسیاری از سیاره نماها ، تقارن دو قطبی دارند، الزاما نیازی به استفاده از تلسکوپ هابل نیست. نمونه‌های خوب دیگر را می‌توان توسط بیشتر تلسکوپهای آماتوری کوچکتر مشاهده کرد.

از اواسط دهه 1990، یک ستاره شناس اسرائیلی به نام «نوام سوکر» سعی کرد سناریوهای مختلفی برای توضیح اشکال گوناگون سحابیهای سیاره نما ارائه کند. در این سناریوها ، جرم ستارگان دوتایی ، از جرم یک ستاره تا یک سیاره تغییر می‌کرد. «دمارکو» می‌گوید: «فکر می‌کنم اساس نظرات مطرح شده توسط "سوکر" درست باشد، هر چند من بر خلاف او به محاسبات انجام شده در این مدلها اعتماد دارم».

به عقیده یکی از دانشمندان مؤسسه علوم تلسکوپ فضایی ، طبق مدلهای تحول ستاره‌ای و محاسبات هیدرودینامیک ، برای چرخاندن یک ستاره غول متورم و پیر ، به گونه‌ای که باعث تولید برون ریزهای جت مانند و سحابیهای دو قطبی و یا حتی سحابیهای سیاره نمای قابل رؤیت شود، نیاز به وجود یک همدم ستاره‌ای و نه سیاره‌ای در اطراف آن است؛ «ممکن است در آستانه یک انقلاب در زمینه مطالعه منشأ سحابیهای سیاره نما باشیم.» برای یافتن نشانه‌هایی از دوتایی بودن و همچنین تعیین دوره‌های مداری برای ستاره‌هایی که تا کنون آزمایش شده‌اند و برای اطمینان از اینکه تغییرات سرعت شعاعی ، ناشی از عامل دیگری نیست، این گروه قصد دارد ستاره‌های مرکزی بیشتری را مورد مطالعه قرار دهد.

گروهي از دانشمندان سازمان فضايي آمريكا با ارائه برنامه اي شگفت انگيز اعلام كردند به منظور نجات زمين از گرماي جهاني و افزايش طول عمر آن مي توان اين سياره را به مداري دورتر انتقال داد.
به گزارش خبرگزاري مهر، دانشمندان به منظور جلوگيري از افزايش حرارت زمين شيوه اي غير طبيعي را كشف كرده اند: حركت دادن زمين به نقطه اي خنك تر از منظومه خورشيدي. تنها ابزاري كه براي انجام اين انتقال نياز خواهد بود چند ستاره دنباله دار در نزديكي زمين است و پس از آن سياره زمين در منطقه اي ايمن و خنكتر از منظومه خورشيدي قرار خواهد گرفت.

ايده حركت دادن زمين به منظور بهبود دادن موقعيت بين سياره اي زاييده افكار گروهي از دانشمندان ناسا و اخترشناسان آمريكايي است كه معتقدند با انجام چنين كاري مي توان 6 بيليون سال ديگر به عمر مفيد زمين افزود.

گرگ لاگلاين از مركز تحقيقاتي امز در اين باره معتقد است تغيير مدار زمين نيازمند فناوريهاي دور از ذهني نيست، براي انجام چنين كاري مي توان از شيوه اي كه اكنون براي منحرف كردن شهاب سنگها و ستاره هاي دنباله دار استفاده مي شوند كمك گرفت.

برنامه اي كه توسط اين محققان ارائه شده است هدايت كردن يك شهابسنگ يا ستاره دنباله دار است به شكلي كه از نزديك ترين فاصله ممكن از زمين عبور كند در اين صورت بخشي از نيروي گرانشي آن به زمين منتقل شده و در نتيجه سرعت مداري زمين افزايش پيدا خواهد كرد. به اين شكل سياره زمين به مداري بالاتر از موقعيت كنوني خود و در فاصله اي بيشتر از خورشيد قرار خواهد گرفت.

به گفته دانشمندان ناسا چنين راه حلي در كوتاه مدت مي تواند براي جلوگيري از بحران گرماي جهاني بسيار موثر باشد. براي هدايت اجرام كيهاني بايد از راكتي شيميايي استفاده كرده و در زمان مناسب به شهاب سنگ يا ستاره دنباله داري ضربه زد.




بر اساس گزارش گاردين، با اين حال براي انجام چنين برنامه اي محاسبات بسيار دقيقي لازم است زيرا يك اشتباه بسيار كوچك مي تواند منجر به برخورد جرم كيهاني هدايت شده با زمين شود كه بر اساس تخمينها، برخورد جرمي با قطر 100 كيلومتر با زمين با سرعتي در مقياس سرعتهاي كيهاني مي تواند زمين را از حيات تهي كند.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

تصاویر تازه ی رصدخانه ی پرتو X چاندرا محیط اطراف سیاهچاله ی ابرپرجرم مرکز ۸۷ M ، کهکشان همسایه ی بیضوی و عظیم ، رانشان می دهد. چاندرا حلقه هایی را در گاز داغ پیرامون کهکشان آشکار کرده است. این حلقه ها شاهدی بر وجود فوران های دوره ای در نزدیکی سیاهچاله ی ابر پرجرم هستند که موج ضربه هایی را به درون گاز مجاور می فرستند. این انفجارها هر چند میلیون سال اتفاق می افتند و از سرد شدن گاز درون خوشه و شکل گیری ستارگان جلوگیری می کند
غرش عظیم صوتی پدید آمده از سیاهچاله ی ابر پرجرم به وسیله رصدخانه چاندرا ناسا دریافت شد. این کشف با استفاده از داده های طولانی ترین رصد پرتوی X انجام شده از M۸۷ که یک کهکشان همسایه ی بیضوی وعظیم است، صورت گرفت. M۸۷ در مرکز خوشه ی کهکشانی سنبله قرار گرفته و جایگاه یکی از پرجرم ترین سیاهچاله های عالم است. دانشمندان حلقه هایی را در گاز داغ و گسیل کننده ی پرتو های X یافته اند که به خوشه نفوذ کرده و کهکشان را احاطه می کند. این حلقه ها نشانه ی وجود فوران های دوره ای است که در اطراف سیاهچاله ی ابرپرجرم اتفاق افتاده است و تغییراتی را در فشار گاز خوشه ایجاد کرده که به صورت صدا آشکار می‌شود.
به گفته ی ویلیام فورمن از مرکز اختر فیزیک هاروارد - اسمیتسونین می توان گفت که در بیشتر عمر عالم صداهای بسیار بم و متفاوت زیادی درون این خوشه می غریدند.
انفجارهای M ۸۷ که هر چند میلیون سال اتفاق می افتد از سرد شدن منبع عظیم گاز موجود در این خوشه جلوگیری کرده و مانع شکل گیری ستارگان جدید می شود. بدون این انفجارها و گرمای ناشی از آن M ۸۷ هرگز به صورت کهکشان بیضوی امروز وجود نداشت. پال منسون یکی از اعضای گروه می گوید که اگر این سیاهچاله این همه سر و صدا ایجاد نمی کرد، M۸۷ کهکشان کاملاً متفاوتی بود. احتمالاً کهکشان عظیم مارپیچی که سی بار از راه شیری درخشان تر بود.
انفجارها نتیجه ی ورود ماده به درون سیاهچاله است. هنگامی که قسمت اعظم ماده بلعیده می شود، مقداری از آن به شدت به صورت جت هایی به بیرون فوران می کند. این جت ها از مناطقی در نزدیکی سیاهچاله که نور و صدا را گریزی از آن جا نیست، پرتاب شده و با فشار وارد گاز درون خوشه می شوند و صدایی را تولید می کنند که به بیرون منتشر می شود