گذر صورتهای فلکی از راه شیری
بیرون از راستای راه شیری تعداد بسیار کمی ستاره کم نور وجود دارد. بطوری که درخشش مبهمی نیز از آنها آشکار نمی‌شود. به علت آنکه راه شیری دایره کاملی در سرتاسر آسمان تشکیل می‌دهد، در هر نقطه روی زمین می‌توان بخشهایی از آن را دید. چند صورت فلکی مهم که راه شیری از میانشان می‌گذرد، شامل ذات الکرسی ، پرساوس ، ممسک الاعنه (ارابه ران) ، تکشاخ ، بادبان ، صلیب ، عقرب ، قوس ، دلو و دجاجه است.

فراوانی میدان ستاره
انبوهترین میدان ستاره‌ای ، در راه شیری جنوبی قرار دارد که منظر زیبایی در آسیای جنوبی و آفریقایی جنوبی بوجود می‌آورد. برای رصد کنندگان واقع در نیمکره شمالی ، بهترین حالت راه شیری اواخر تابستان دیده می‌شود. هنگامی که دجاجه را بتوان در بالای سر دید.

ماهیت راه شیری
ما منظره کهکشان عظیم و پرستاره‌ای را که درون آن زندگی می‌کنیم، به صورت راه شیری می‌بینیم. در کهکشان ما ، احتمالا صد هزار میلیون ستاره وجود دارد. ما در میان این کهکشان هستیم و به همین دلیل نمی‌توانیم شکل کلی آن را به آسانی تجسم کنیم. در واقع ، کهکشان راه شیری ، شبیه یک چرخ فلک غول پیکر است و دو بازوی پرستاره دارد، که چندین بار به دور بخش مرکزی پیچیده‌اند. طول کهکشان ما 100000 سال نوری است. 30000 سال طول می‌کشد تا یک پیام رادیویی از زمین به مرکز آن برسد. اگر ستارگان کهکشان را با سرعت سه ستاره در یک ثانیه بشماریم، هزار سال طول می‌کشد.

قسمت نورانی راه شیری
روشن ترین بخش راه شیری در صورت فلکی قوس است. تلسکوپهای رادیویی فروسرخ ، علامتهای پرقدرتی از این منطقه آشکار می‌کنند. شاید درمرکز بیظلم کهکشان ما ، یعنی نقطه‌ای در راستای صورت فلکی قوس ، سیاهچاله بسیار بزرگی وجود داشته باشد که آزادانه ستارگان و سیاره‌ها را می‌بلعد و توده انبوهی از آنها را در کنار هم جمع می‌کند.

عکس اشعه X از کهکشان راه شیری توسط ناسا


تغییر صورتهای فلکی
چرخش آرام کهکشان ما که در آن بخشهای مرکزی پیوسته از قسمتهای بیرونی پیشی می‌گیرند، به این معنی است که ستارگان نیز بطور مداوم در پهنه آسمان حرکت می‌کنند. در چند میلیون سال آینده ، منظره صورتهای فلکی در نتیجه این حرکت بی وقفه ستارگان تغییر حالت خواهد داد.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
       

طلاعاتی راجع به سرن می خواستم خواهشمندم کامل باشه . خواهشمندم برام میل کنید alirezafusion@gmail.com
با تشکر

من می خوام بدونم چرا من اجازه ی خوندن سوژه های تالار هوافضا رو ندارم؟! دسترسی به این تالار فقط واسه من امکان پذیر نیست یا واسه همه اینطوره؟!

کیهان شناسی ضدماده

یک مدل کیهان شناسی که توسط دانشمندان سوئدی با نامهای HANNES ALFVEN و Oskar Benjamin Klein به عنوان مدل جانشین برای نظریه بیگ‌بنگ معرفی شده است. در این مدل فرض شده که جهان اولیه به صورت ابری بزرگ و کروی شکل با نام متاکهکشان بوده که به طور یکسان از ماده و ضد ماده تشکیل شده بوده است. هنگامی که این ابر تحت تاثیر گرانش شروع به ریزش وفروریزی کرده است چگالی آن افزایش یافته است تا جائیکه ذرات ماده و ضدماده شروع به برخورد کرده‌اند. در نتیجه این برخوردها انرژی تولید شده و این انرژی جلوی رمبش را گرفته وموجب توسعه این کره شده است. دراین زمان ابرهای ماده و ابرهای ضد ماده موجب ایجاد کهکشان و ضد کهکشان شده‌اند.یکی از ایرادهای که به این مدل گرفته شده این است که تاکنون هیچ آثاری از وجود این همه ضد ماده بدست نیامده است.

کیهان بسته

جوابی در معادلات اینشتین در نسبیت عام که در آن چگالی جرم کیهان از چگالی بحرانی بیشتر است.این چگالی بحرانی در ارتباط با ثابت هابل است واندازه آن احتمالا" 9.2 ضربدر ده بتوان منفی 27 در واحد کیلوگرم بر متر مکعب می باشد.اگر چگالی کیهان از چگالی بحرانی کمتر باشد کیهان باز خواهد بود.معادلات نشان می دهد که کیهان بسته طی یک حادثه با نام BIG CRUNCH به عقب بر می گردد .

در کیهان بسته ،فضا-زمان دارای انحناءمثبت است.برروی یک کره ودر فضای- زمان با انحنای مثبت ، قوانین هندسه مسطحه دیگر کاربرد ندارند.برای مثال جمع زوایای درونی یک مثلث از 180 درجه بیشتر است ومساحت یک دایره فرضی از مجذور شعاع ضرب در عدد پی کمتر است..کره دارای سطح متناهی(Finite ) است.به طریق مشابه ، فضا –زمان با انحنای مثبت نیز دارای حجم متناهی است.یک عالم بسته حجم متناهی دارد اما کرانه دار نیست ومرکز هم ندارد.از آنجاییکه یک روز در آینده این کیهان باز رمبش(Recollapse )خواهد داشت در این محاسبات زمان هم متناهی است.

از آنجاییکه بدلیل وجود ماده تاریک، مقدار واقعی چگالی و جرم کیهان را نمی دانیم مشخص کردن اینکه کیهان بسته است یا باز کار آسانی نیست.

آینده کیهان بر اساس معادلات کیهان بسته

برای آنکه واقعی باشد،کیهانی را در نظر بگیرید که در آن چگالی دوبرابر چگالی بحرانی است(این بالاترین حد موجه برای چگالی کیهان ماست)

50 میلیارد سال پس از انفجار بزرگ:

انبساط گیتی به نهایت خود می رسد.فاصله بین خوشه های کهکشانی دو برابر مقدار فعلی آن است.دمای زمینه میکرموجی نصف مقدار کنونی ،یا 4/1 درجه کلوین است.گیتی پس از رسیدن به حداکثر انبساط دوباره شروع به رمبش می کند.

85 میلیارد سال پس از انفجار بزرگ:

حالا کیهان دارد منقبض می شود.فواصل بین خوشه های کهکشانی کوتاه شده وبه مقدار کنونی خود برگشته است.دمای زمینه میکروموجی به مقدار کنونی خود یعنی 7/2 درجه کلوین افزایش یافته است.ستاره شناسان این عهد آینده ،برای کهکشانهای دور دستی که سرعت نزدیک شدنشان با فاصله متناسب است،انتقال آبی را اندازه گیری می کنند.گیتی همچون اکنون که منبسط می شود به طور پیوسته،منقبض می شود.

انقباض یا انبساط کیهان برای حدود 70 میلیارد سال آینده فقط مورد توجه ستاره شناسانی خواهد بود که تلسکوپهای بزرگی برای سنجش انتقال آبی یا انتقال قرمز ویا رادیو تلسکوپهایی برای سنجش دمای میکروموجی کیهانی داشته باشند.اما وقتی که انقباض گیتی در انتهای راه خود قرار گیرد نیروهای گرانشی فزونی گرفته در گیتی متراکم،رمبش آنرا شتاب می دهد.چگالی ودماها با شتابی فزاینده رو به تزاید خواهد رفت.هنگامی که دما به 50 درجه کلوین افزتیش بیابد فاصله بین کهکشانها از ابعاد یک کهکشان بیشتر نخواهد بود.در این موقع کهکشانها در هم می آمیزند تا ابر کهکشانی را به بار آورند که تمامی ستارگان گیتی را در خود جای داده است.

هنگامی که دما به 3000 درجه کلوین برسد،گازمیان ستاره ای در اثر فوتونهای زمینه کیهانی یونیده می شوند.محیط میان ستاره ای کدر خواهد گشت ودمایی به میزان دمای سطحی غول سرخ پیدا می کند.تمامی گیتی آکنده از مه سرخ فام وسنگینی می شود.اما ستاره ها:

ستارگان می درخشند چون از محیط اطرافشان داغ ترند.انرژی به شکل فوتونها از نواحی داغ تر به نواحی سرد تر جاری می شود.به مجرد آنکه محیط بین ستاره ای داغ تر ازسطح یک ستاره باشد،دیگر ستاره نمی تواند به فضای میان ستاره ای انرژی بپراکند.چون انرژی تولید شده در اثر همجوشی در اندرون ستاره نمی تواند به فضا فرار کند به درون باز می گردد وموجب افزایش فشار داخلی ستاره می شود.فشار درونی ستاره تا آنجا بالا می رود که تعادل هیدرواستاتیکی پایدار نماند.فشار افزوده ستاره را از هم می گسلد.

گیتی با انقباضش به طرز پیش رونده ای کم تکه می شود.ابتدا تکه هایی که آنها را کهکشان می نامیمدر هم می آمیزند.سپس تکه های موسوم به ستاره ها خود پاشی می کنند وگاز همگن توزیع شده ی همگن تری را به وجود می آورند.

با انقباض بیشتر کیهان ، وبا افزایش انرژی فوتونها،مهبانگ در جهت عکس صورت می گیرد.پایان یک گیتی بسته به مهچپیدگی یا بیگ کرانج(Big Crunch) موسوم است.هنگامی که دما به یک میلیارد درجه کلوین می رسد،میانگین انرژی فوتونها آنقدر زیاد هست که هسته اتمها را از هم بپاشد.تمامی اتمهای ساخته شده در مهبانگ وهمه ی هسته های اتمی تولید شده در ستارگان گیتی از هم می پاشند.وقتی دما به 6 میلیارد درجه کلوین رسید،میانگین انرژی فوتونها آنقدر بالا خواهد رفت که زوج الکترون-پوزیترون را طی فرایند تشکیل زوج ایجاد نماید.الکترونها وپوزیترونهای کوتاه عمر به طور پیوسته تولید واز بین می روند.

وقتی که دما به 10 هزار میلیارد درجه کلوین رسید،پروتونها وپاد پروتونها(ونوترونها وپاد نوترونها)تولید واز بین می روند.

100 میلیارد سال پس از انفجار بزرگ:

100 میلیارد سال پس از انفجار بزرگ و0001/0 ثانیه پیش از مهچپیدگی(بیگ کرانچ)گیتی داغ وچگال است.درست به همان صورت که 0001/0 ثانیه پس از مهبانگ بود.کیهان بسته کیهانی است که پایانش آتش است.سرانجام یک کیهان بسته غیر قطعی است.شاید انقباض آنقدر ادامه یابد که کل گیتی در یک سیاهچال کلان فرو غلتد.از سوی دیگر احتمال دارد که گیتی واجهد(همچون هسته ی واجهیده ی یک ابرنواختر)ودر پی مهبانگ دیگری انبساط را از سر گیرد.قوانین فیزیک در چگالی ودماهای آنچنانی ناشناخته است.

منبع :کتاب شناخت گیتی بارابارا رایدن ترجمه افشین آزاد منش

کیهان باز

جوابی در معادلات اینشتین در نسبیت عام که در آن چگالی جرم کیهان از چگالی بحرانی کمتر است.این چگالی بحرانی در ارتباط با ثابت هابل است واندازه آن احتمالا" 9.2 ضربدر ده بتوان منفی 27 در واحد کیلوگرم بر متر مکعب می باشد.اگر چگالی کیهان از چگالی بحرانی بیشتر باشد کیهان بسته خواهد بود.این معادلات نشان می دهد که کیهان تا ابد به انبساط خود ادامه خواهد داد.

در کیهان باز ،فضا-زمان دارای انحناءمنفی است.برروی یک کره ودر فضای- زمان با انحنای منفی ، قوانین هندسه مسطحه دیگر کاربرد ندارند.برای مثال جمع زوایای درونی یک مثلث از 180 درجه کمتر است ومساحت یک دایره فرضی از مجذور شعاع ضرب در عدد پی بیشتر است.کیهان به شکل یک هذلولی گون بوده و دارای سطح نامتناهی(Infinite)است.به طریق مشابه ، فضا –زمان با انحنای منفی نیز دارای حجم نامتناهی است.بر خلاف کیهان باز،یک کیهان بسته حجم متناهی دارد اما کرانه دار نیست ومرکز هم ندارد.

قانون هابل ایجاب می کند که کیهان به طور یکنواخت در انبساط باشد.در تمثیل رایج برای انبساط کیهان ، آنرا با یک گرده نان کشمشی مقایسه می کنند.با انبساط خمیر،شکل گرده ثابت می ماند در حالیکه فاصله بین کشمش ها افزایش می یابد.مثلا"دو کشمشی که قبلا" 2 سانتیمتر از هم فاصله داشتند پس از انبساط خمیر در 4 سانتیمتری هم می نشینند.دو کشمشی که در ابتدا 3 سانتیمتر فاصله داشتند حالا بعد از انبساط خمیر در 6 سانتیمتری هم می افتند.هر کشمشی ، کشمش دیگر را با سرعتی متناسب با فاصله اش،از خود واگرا می بیند.برای نقل این شباهت کافی است خمیر نان کشمشی را کیهان وکششمشها را کهکشان بینگارید(یک قسمت از این تشبیه دارای اشکال است و آن این است که کیهان فاقد جداره یا لبه است.برای تکمیل تشبیه باید کیهان را نان کشمشی ای بینگارید که بیکران است).توجه داشته باشید که کهکشانها نیستند که در فضا-زمان به گونه انفجار نارنجک منبسط می شوند.این خود فضا- زمان است که انبساط می یابد وکهکشانها را با خود می برد.

باید در نظر داشت گرچه اینجا بر روی زمین کهکشانهای دور دست را می بینیم که همگی دارند از ما دور می شوند ،اما این موضوع ایجاب نمی کند که زمین کانون انبساط باشد.نظر به اینکه گیتی به طور پیوسته در حال انبساط است ناظران هر کهکشان،کهکشانهای دیگر را از خود گریزنده می بینند.انبساط کیهان مرکز ندارد.

اگر انبساط کیهان را قبول داشته باشیم منطقی است که تصور کنیم زمانی کهکشانها به هم نزدیکتر وحتی در یک نقطه پیچیده بوده اند.این زمان در گذشته که کیهان از یک حالت چگالی بیشینه انبساط خود را آغاز نمود همان است که ما اکنون آنرا عمر کیهان می دانیم.اگر نیرویی دست اندر کار کاهش سرعت انبساط کیهان نبوده باشدیعنی سرعت انبساط ثابت باشد،آنگاه سرعت نسبی هر زوج کهکشانی ثابت می ماند وسن کیهان برابر با1/H می شود که در آن H ثابت هابل و تقریبا"برابر با 07/0 مگاپارسک بر میلیارد سال است .بر این حساب عمر کیهان 14 میلیارد سال خواهد بود.گفتنی است این مقدار با درنظر گرفتن عدم قطعیت در مقدار ثابت هابل بین 10 تا 20 میلیارد سال می باشد.نکته مهم: از آنجاییکه کیهان حاوی ماده است پس گرانش از سرعت انبساط می کاهد.با توجه به اینکه انبساط در گذشته سریع تر از اکنون بوده است دستیابی به حالت فعلی انبساط از آنچه مافرض کرده ایم کمتر زمان برده است.چون گرانش از سرعت انبساط کاسته است،سن کیهان کمتر از 1/H یا 14 میلیارد سال می باشد.

پرسش مهم:آیا کیهان تا ابد به انبساط خود ادامه خواهد داد؟پاسخ این سوال فقط به چگالی متوسط کیهان بستگی دارد.اگر چگالی از چگالی بحرانی کمتر باشد ،آن وقت سرعت انبساط هرگز به صفر نخواهد گرایید.در این معادلات زمان تا بینهایت در آینده امتداد خواهد داشت.

از آنجاییکه بدلیل وجود ماده تاریک، مقدار واقعی جرم کیهان را نمی دانیم مشخص کردن اینکه کیهان بسته است یا باز کار آسانی نیست.

آینده گیتی بر اساس کیهان باز

ستارگان در آینده نزدیک،همچون اکنون به شکل گیری ادامه میدهند.اما با شکل گیری هرنسل از ستارگان،ماده ی هرچه بیشتری از موجودی گیتی در بند پسمانده های ستاره ای مانند کوتوله سفید،ستاره نوترونی وسیاهچاله ها اسیر می شود.سرانجام تمامی گاز گیتی مصرف می شود ودیگر ستاره ای شکل نخواهد گرفت.


یک هزار میلیارد سال پس از انفجار بزرگ:

ستارگان می میرند.از آنجاکه کم جرمترین ستارگان از آخرین نسل پیدایش ستارگان عاقبت کوتوله ی سفید دارند،دیگر ستاره ی تواندار از همجوشی وجود ندارد.کهکشانها از کوتوله های سفید،ستارگان نوترونی وسیاهچاله ها مملو خواهند گشت وستارگان درخشان پرفروغ وجود نخواهد داشت.در نظر داشته باشید که کیهان بسته تنها یکصد میلیارد سال عمر می کند.

یک میلیون هزار میلیارد سال پس از انفجار بزرگ:

کهکشانها منحل می شوند.برخورد های بین ته مانده های ستاره ای درون کهکشانها 99 درصد کهکشان را به فضای میان کهکشانی می راند.یک درصد باقیمانده توسط سیاهچاله مرکزی کهکشانها بلعیده می شود.کهکشانها دیگر وجود ندارند زیرا پس مانده های ستاره ای به فضاپاشیده شده اند.مدت زیادی پس از آنکه کهکشانها پراکنده شدند،کیهان پایدار خواهد ماند.کوتوله های سفید،ستاره های نوترونی،سیاهچاله های ستاره ای ،سیاهچاله های ابر سنگین ،نوترینوها وفوتونها در کیهانی همیشه بسط یابنده پخش خواهند شد.

یک میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد سال پس از انفجار بزرگ:

پروتونها ونوترونها وا می پاشند.گرچه پروتونها را به عنوان ذرات پایدار می شناسیم(مگر آنکه با پادنوترون تصادف کنند) اما در مقیاسهای فوق العاده طولانی زمان در معرض تباهی قرار دارند.نیمه عمر پروتون بدلیل طولانی بودن قطعی نیست اما در حدود همان یک میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد سال است.پس از این زمان ،پروتونها ونوترونها به پوزیترون،الکترون وفوتونها وامی پاشند.در نتیجه کوتوله های سفید وستاره های نوترونی به ابرهای منبسط شونده الکترونها،پوزیترونها وفوتونها تجزیه می شوند.پس از تباهی پروتونها ونوترونها،کیهان تا مدتها خواهد آرمید.الکترونها،پوزیترونها،سیاهچاله های ستاره ای،سیاهچاله های ابرسنگین،نوترینوها وفوتونها در کیهانی همیشه بسط یابنده پخش خواهند شد.
یک صد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد سال پس از انفجار بزرگ:

همانطور که استیون هاوکینگ در کتاب تاریخچه زمان نوشته سیاهچاله ها آنقدر هم سیاه نیستند.طبق قوانین مکانیک کوانتم سیاهچاله ها می توانند ذرات وپاد ذرات را گسیل کنند.

اصل عدم قطعیت (Uncertainty principle) یکی از قواعد بنیادی مکانیک کوانتم است که بیان می کند که نمی شود هم از موقعیت وهم از سرعت یک ذره ی زیر اتمی اطلاع دقیق داشت.به بیان دیگر در گیتی عدم قطعیتی بنیادین حکم فرماست. داشتن دانش کامل از کیهان در مقیاس زیر اتمی محال است.یکی از ویژگیهای کیهان که غیر قطعی است چگالی انرژی فضااست.آنچه ما فضای تهی می پنداریم در واقع آکنده از اغتشاشات بسیار سریع وبسیار خرد انرژی است که در مقیاس ابعاد اتمی می جوشد وتلاطم می کند.اگر انرژی به بالا طغیان کند تشکیل خود به خودی یک زوج ذره-پادذره در محل طغیان میسر می گردد.ذره وپاد ذره تحت شرایط عادی کوتاه زمانی پس از تشکیل،یکدیگر را از بین می برند.اما در نظر بگیرید که چه خواهد شد اگر یک زوج ذره-پادذره از فضای تهی ،در فاصله بسیار نزدیکی از یک سیاهچاله به طور خودبخودی پدید آید.در این حالت امکان دارد که یکی از اعضای زوج ذره –پادذره به درون افق رویداد درغلتد.در حالیکه زوجش از جهت مقابل بگریزد وانرژی را همراه خود ببرد.از آنجاییکه این ذرات وپاد ذرات از سیاهچاله انرژی می دزدند،انرژی سیاهچاله رو به کاهش می گذارد.چون انرژی هم ارز جرم است،جرم سیاهچاله کم می شود.زمان لازم برای آنکه جرم سیاهچاله ای به صفر برسد بسیار طولانی است.این زمان برای سیاهچاله ای که جرم آغازینش برابر جرم خورشید است در حدود همان یک صد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد میلیارد سال است.
عد ازگذشت ده بتوان صد سال پس از انفجار بزرگ:

سیاهچاله های ابر سنگین تبخیر می شوند.یرانجام پس از گذشت این مدت زمان بهت آور،سیاهچاله های ابرسنگین تبخیر می شوند.حالا گیتی حاوی الکترونها،پوزیترونها،فوتونها ونوترینوهاست (که تا آنجا که ما می دانیم هیچیک در معرض تباهی نیستند)چگالی گیتی آنقدر ناچیز است که الکترونها وپوزیترونها هرگز امکان برخورد با هم رانخواهند داشت.گیتی به کاهش پیوسته چگالی وکاهش دما ادامه می دهد.در آن زمان گیتی بسیار آرام وکسالت بار خواهد بود.


منبع :کتاب شناخت گیتی باربارا رایدن ترجمه افشین آزاد منش

کلمانتین

نام پروژه مشترک ناسا وسازمان دفاع استراتژیک آمریکا با هدف آزمایش حسگرها واجزاء سفینه ها ی فضایی در شرایط ویژه فضا یی در مطالعه ماه وسیارک Geographos(1620) .این مشاهدات شامل تصویر برداری در طول موجهای مختلف مانند ماوراءبنفش ومادون قرمز, اندازه گیری های در ارتباط با ذرات باردار وارتفاع سنجی با لیزر می شد.این ماهواره در سال 1994 به فضا پرتاب شد بعد از دو بار چرخش دور زمین بعد از 4 هفته به مداری حول ماه رسید.مدار آن طوری طراحی شده بود که در حداقل فاصله به 400 کیلومتری از سطح ماه می رسید .این ماهواره طی حدود 3 ماه اطراف ماه چرخید وبه تهیه تصاویری دقیق از عوارض سطحی ماه و به تهیه نقشه های ارتفاع سنجی بین مدارهای 60 درجه شمالی وجنوبی ماه پرداخت.این ماهواره نشانهایی از وجود یخ آب در بعضی از حفره های عمیق سطح ماه در نزدیکی قطب های ماه رانیز به زمین ارسال نمود.بعد از ترک مدار ماه بدلیل بروز یک اشکال در یکی از کامپیوتر های آن یکی از موتورهای آن خارج از کنترل روشن شده وبه مداری کنترل نشده پرتاب شده وبطور کلی از دسترس خارج شدونتوانست ماموریت بعدی یعنی عبور از نزدیکی سیارک Geographos(1620)را انجام دهد.بعد از یک چرخش دیگر حول ماه به مداری حول خورشید منتقل شد.

فوران تاج خورشیدی

انتقال موادبه شکل پلاسما شامل ذرات الکترون و پروتون وتا حد کمتر٬ عناصر سنگینتری مانند اکسیژن هلیم وآهن از طریق انفجارات شدید در تاج خورشید به همراه میدان مغناطیسی.بر خلاف بادهای خورشیدی که تقریبا" بطورثابت از خورشید به سمت بیرون جریان دارنداین انفجارها با میدانهای مغناطیسی بسته وساختمان مغناطیسی تاج ارتباط دارند.این فورانها با کمک کرونوگراف یا تاج نگار قابل مشاهده هستندواولین بار در سال 1971 بوسیله یک رصدخانه خورشیدی واقع در فضا کشف شده اند.

این انفجارها معمولا" با شراره های خورشیدی ومناطق فعال همراه بوده وموجب طوفانهای شدید خورشیدی می شوند. طوفانها بزرگ اثرات مخربی روی ارتباطات ٬کار ماهواره ها وحتی خطوط پرظرفیت انتقال نیرو دارند وروی شکل مغناطکره زمین نیزاثر می گذارند.شفق های قطبی نیزاز نتایج این فورانها میباشند.

سرعت ذرات پرتاب شده می تواندبین 50 تا 2000 کیلومتر در ثانیه باشد ولی بطورمتوسط در حدود 489 کیلومتر در ثانیه است.علاوه بر اثرات مستقیم رسیدن امواج ناشی از آن برهمکنش امواج انفجاری این فورانها با ذرات بادهای خورشیدی که دارای سرعت کمتری هستند هم می تواند موج شکل گیری طوفانهای مغناطیسی دیگری شود. .جرم مواد پرتاب شده در یک فوران نیز در حد دهها میلیون تن می باشد.تعداد انفجارها در زمان حداقل فعالیت خورشیدی در حدود یک ودر زمان حداکثر فعالیت به 5 تا 6انفجار در روز می رسد.

درباره مکان فورانها نیز گفتنی است در زمان حداقل فعالیت در نزدیکی استوای مغناطیسی خورشید رخ می دهند ودر زمان بیشینه فعالیت نیز در تمام مناطق می توانندرخ دهند.بطور کلی تعداد فورانها در زمان حداکثر فعالیت خورشید در چرخه 11ساله بیشتر است .

انرژی این فورانهاناشی از ترکیب مجدد خطوط مغناطیسی با بار مخالف می باشد. مشاهدات نشان می‌دهد كه گاهي میدان‌های مغناطیسی همجوار، با یكدیگر آمیخته شده و در قالب تركیب‌بندی جدیدی در می‌آیند. در این فرآیند كه اتصال مجدد مغناطیسی گفته می‌شود،‌ خطوط نیرو با جهت‌ متضاد با یكدیگر برخورد كرده و در قالب جت‌های پرتو x و فورانهای خورشیدی انرژی آزاد می‌كنند. انرژی فورانهای تاجی به اندازه میلیاردها بمب هیدروژنی است.

تصویری که در بالا مشاهده می کنید توسط تلسکوپ فضایی سوهو تهیه شده است.در این تصویر قرص خورشید پوشانده شده است ودایره مرکزی نشاندهنده خود خورشید می باشد.

فضاپیمای کاگویا

نام یک كاوشگر ‪ ۵۵ميليارد يني ژاپني كه ماموريت كاوش ماه را برعهده دارد ، این فضاپیمادر ‪۱۴سپتامبر سال ‪۲۰۰۷ميلادي از پايگاه فضايي ژاپن در تانه گاشيما به فضا پرتاب شد.
ماهواره ي چهار متر و ‪۸۰سانتيمتري كاگويا ماموريت بررسي ماه را در اواسط دسامبر سال 2007 ميلادي پس از آن كه به مدار يكصد كيلومتري بالاي ماه رسيد، آغاز كرد.آژانس اكتشافات فضايي ژاپن معتقد است كه پرتاب موفقيت آميز نخستين ماهواره اكتشافي ماه (كاوشگرماه ) از سوي اين كشور، درها را بر روي ماموريت جهاني براي اكتشاف ماه از زمان انجام برنامه آپولوي آمريكا در دهه‌هاي ‪ ‪۷۰و۶۰به اين سو، فراهم كرده است .ماهواره اكتشافي كاگويا دارای سه تن وزن ، دو متر و ‪۱۰۰سانتيمتر عرض ، دو متر و ‪۱۰۰سانتيمتر طول و چهار متر و ‪۸۰سانتيمتر ارتفاع است .دو ماهواره کوچک نیز در ارتفاع ۱۰۰ کیلومتری از سطح ماه در مداری قطبی ،ماهواره اصلی را همراهی می کنند.ماموريت سازمان فضايي ژاپن در پرتاب كاوشگر به ماه نخستين طرح اكتشافاتي اين كشور در كره ماه ، پس از ماموريت ماهواره آپولو آمريكا محسوب مي‌شود.

بکمک این کاوشگر،سازمان اكتشافات فضايي ژاپن (جاكسا) براي نخستين بار موفق شد، نیروی جاذبه در نقاط دوردست ماه را اندازه‌گیری کند.

برای کسب اطلاعات بیشتر به سایت اصلی ماهواره مراجعه نمایید:

http://www.kaguya.jaxa.jp/en/index.htm

فضاپیمای کاسینی

نام یکی از فضاپیماهای ناسا که در سال 1997 به سمت زحل پرتاب شد.در سال 2004 به زحل رسیده وقسمتی از آن با نام Huygens از آن جدا شده ودر سطح تیتان بزرگترین قمر آن فرود آمد.این فضاپیما برای رسیدن به مدار مطلوب دوبار از گرانش سیاره زهره ویک بار از گرانش زمین استفاده نمود.وزن آن ۶ تن وهزینه آن ۴/۳ میلیارد دلار برآورد شده است. کاسینی علاوه بر نقشه برداری دریاچه های متان در قمر تیتان، شناسایی آبفشانهای یخی (icy geyser) بیرون زده در قمر انسلادوس (Enceladus) و ردیابی توفانها در جو زحل، مطالعات فراوان و گسترده ای بر روی سیستم حلقه ها و محیط آنها انجام داده است. این بررسیها و مشاهدات به ماهیت ذرات حلقه ها، چگونگی برهم کنش آنها با یکدیگر و با قمرهای سیاره و نقش غبار ریز در سیستم حلقه ها نور تازه ای بخشیده است.