يه سلام به گرمي 1000 درجه كلوين خدمت دوستان منجم گل
فكر كنم كه بيشترتون از مسابقه ي مقاله نويسي 500 كلمه اي دانشمند يك روزه با خبر باشين و احتمالا خيلي هاتون الان كار تحقيق و پژوهش رو شروع كردين تا بالاخره به يه نتيجه اي برسين.
همون طور كه مي دونين اين رقابت سه تا موضوع داره كه عبارتند از:1.زحل و حلقه ها 2.تايتان 3. تتيس و حلقه هاي زحل
كه بالاخره با توجه به مقالاتي كه برگزيده شده كاوشگر كاسيني از يكي از اين سوژه ها عكاسي مي كنه.
حالا در واقع مي خوام يه جور نظر سنجي انجام بدم ....يعني اينكه مي خوام بدونم كه به نظر شما در پايان ، در روز 19 مهر كاسيني از كدوم يك از اين سوژه ها عكاسي خواهد كرد؟
لطفا اگه دليلي هم براش دارين بيان كنيد....فكر كنم كه بحث داغي بشه مخصوصا كه اين روزا خيلي رو بورسه....!!!!
با آرزوي آسماني صاف و پرستاره!
موفق باشيد :wink:

کپلر، فضاپيماي جوينده سياره هاي فراخورشيدي ناسا، در راستاي انجام وظايف خود نور يک سياره غول پيکر گازي را که در فاصله هزار سال نوري از زمين به دور ستاره يي ديگر مي گردد، بررسي کرده است.


مهيار غلامپور


کپلر، فضاپيماي جوينده سياره هاي فراخورشيدي ناسا، در راستاي انجام وظايف خود نور يک سياره غول پيکر گازي را که در فاصله هزار سال نوري از زمين به دور ستاره يي ديگر مي گردد، بررسي کرده است. ماموريت فضاپيماي کپلر جست وجوي سياره هايي در محدوده غول هاي گازي تا سياره هاي هم اندازه زمين است که پيرامون صد هزار ستاره در صورت فلکي دجاجه قرار دارند. کپلر براي انجام اين ماموريت از خود ستاره ها عکس برداري نمي کند، بلکه به بررسي پديده گذر (يعني عبور سياره از مقابل ستاره مادر) مي پردازد. از چشم فضاپيماي کپلر در پديده گذر بخشي از نور ستاره در اثر عبور سياره سد مي شود. ميزان کاهش نور ستاره در نتيجه پديده گذر، شايد از 01/0 درصد نور کامل ستاره هم کمتر باشد، اما هم اکنون آزمون هاي درجه بندي انجام شده، نشان داده است نورسنج هاي کپلر درست کار مي کنند و حساسيت لازم براي انجام اين ماموريت را دارند. کپلر براي انجام اين پژوهش نور يک غول گازي را بررسي کرد که در فاصله 9/5 ميليون کيلومتري ستاره خود قرار دارد.


اين سياره که HAT - P- 7b نام دارد، در سال 2008 کشف شده بود. ويژگي هاي مداري اين سياره به طور کامل شناخته شده است و در نتيجه يک آزمون مناسب براي کپلر محسوب مي شود. منحني نور (نمودار نشان دهنده ميزان افزايش و کاهش نور يک ستاره طي فرآيند گذر) اين ستاره و سياره که توسط پايگاه هاي زميني دريافت شده بود، در نتيجه اغتشاش هاي جو سياره زمين به شدت پراکنده بود. کاهش نور در فرآيند گذر سياره از مقابل ستاره در اين نمودارها ديده مي شود، اما هيچ کدام از جزييات ديگر منحني نور قابل شناسايي نيست.


منحني نور کپلر از ستاره HAT - P- 7b و سياره اش کاملاً واضح است و هنگامي که اين منحني را صد برابر بزرگ تر مي کنيم، به کشف مهمي دست مي يابيم. کاهش و افزايش نور ستاره در فرآيند گذر سياره، به جاي آنکه تند و شديد باشد، آرام و تدريجي است. دليل اين پديده آن است که کپلر تغيير شدت نور فازهاي اين سياره را هنگام گردش به دور ستاره خود آشکار مي کند. شيب اين منحني نشان مي دهد دماي بخش رو به ستاره اين سياره به عدد شگفت انگيز 2300 درجه سانتيگراد مي رسد. اما به جز اين، پديده شگفت ديگري هم در راه است. يک روز پس از روي دادن پديده گذر، کاهش ديگري در شدت نور مشاهده مي شود، اما اين بار گذر ديگري روي نداده است. اين بار پديده اختفا روي داده است، يعني سياره به پشت ستاره خود مي رود. کپلر نه تنها مي تواند نور غول هاي گازي را آشکار سازد و فازهاي آن را مشخص کند و معلوم کند ستاره چه هنگامي به پشت ستاره خود مي رود، بلکه معلوم مي کند اين کاهش جزيي دوم در شدت نور، برابر همان مقداري است که از سياره هاي هم اندازه زمين انتظار داريم.


ويليام بوراکي محقق ارشد کپلر در مرکز پژوهش هاي آمس ناسا مي گويد؛ «آشکارسازهاي کپلر چنان خوب کار مي کند که مي توان مطمئن بود مي توان سياره هاي شبه زمين را يافت. اين اولين بار است که بشر توانسته است نور حاصل از چنين سياره هايي را ببيند.»


هر چند اين ماموريت علمي در مدت دو هفته انجام شده است، اما کپلر پيش از اين صدها سياره مشکوک را شناسايي کرد که تاييد نهايي آنها مدتي زمان مي برد. پديده هاي بسياري از لکه هاي ستاره ها تا گرفت هاي منظومه هاي دوتايي مي تواند باعث کاهش نور يک ستاره شود. براي اثبات اين موضوع بايد سه گذر متوالي اين سياره رصد شود تا معلوم شود پديده مشاهده شده مربوط به يک سياره است يا خير و سپس با استفاده از تلسکوپ هاي بسيار بزرگ زميني به جمع آوري اطلاعات بيشتر پرداخت. بوراکي ابراز اميدواري مي کند که تا ابتداي سال آينده بتواند اولين مجموعه از نتايج را که حاکي از کشف صدها يا حتي هزاران سياره موسوم به مشتري گون هاي داغ است، اعلام کند. (مشتري گون هاي داغ، غول هاي گازي هستند که به ستاره خود بسيار نزديک اند و طي چند روز يا چند هفته به دور آن مي گردند.) اکنون بايد چند سال ديگر منتظر ماند تا اخباري درباره سياره هاي زمين مانند قابل زيستن منتشر شود. سياره هاي زمين مانند قابل زيستن، سياره هايي هستند که فاصله شان با ستاره مناسب است و آنقدر گرم هستند که آب مايع در آنها وجود دارد.


براي مشاهده سه گذر بايد سه سال ديگر منتظر ماند (البته اگر فاصله آنها از ستاره شان برابر فاصله زمين تا خورشيد باشد). بوراکي مي گويد؛ «براي آنکه بدانيم سياره هاي شبيه زمين فراوانند يا ما در جهان تنهاييم، دست کم بايد تا سال 2012 منتظر بمانيم.» دکتر آلن باس جوينده سياره هاي فراخورشيدي از موسسه کارنگي واشنگتن نيز مي گويد؛ «خبر اين روزها اين است که کپلر فعاليت مي کند، اکنون ما بايد کاري کنيم که کپلر به فعاليت هايش ادامه دهد.»

حسگرهاي کاوشگر مريخ گرد Mars Reconnaissance از سطح اين سياره تصاوير شگفت‌انگيزي تهيه کرده است که نشان مي‌دهند در سطح سياره سرخ منطقه‌اي وجود دارد که شبيه اثر انگشت انسان است. حسگر نوري « تصويربرداري آزمايشات علمي با وضوح تصوير بالا » (HiRISE) که روي کاوشگر فضايي Mars Reconnaissance نصب شده، اين تصاوير را تهيه کرده است. اين کاوشگر در فاصله 300 کيلومتري از سطح مريخ قرار دارد.







اين تصاوير بين ماه‌هاي آوريل و آگوست سال جاري تهيه شده اند و اکنون ناسا آنها را منتشر کرده است. شگفت انگيزترين تصويري که در ميان اين عکسها وجود دارد، « اثر انگشت مريخ » است! اين اثر انگشت در منطقه « کوپراتس » واقع شده است. منطقه کوپراتس بخشي از سيستم عظيم دره‌هاي ژرف Valles Marineris است که در بيش از چهار هزار کيلومتر در خط استواي مريخ گسترده شده است.







به گفته دانشمندان ناسا، اين خاک موجي شکل در اثر تغييرات مداوم آب و هوا که در مدت ميليونها سال رخ داده ايجاد شده است. مریخ چهارمین سیاره در سامانه خورشیدی است که در مداری طویل‌تر از زمین و با سرعتی کمتر از زمین حرکت می‌کند. هر یک باری که به دور خورشید می چرخد معادل ۶۸۷ روز زمینی طول می‌کشد و شب و روز کمی طولانی‌تر از کره زمین دارد.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
       

http://u1.imperion.org

با سلام به همه دوستان
اگر با یک دوربین دیجیتال از یک سوژه کم فروغ که نیاز به 30 ثانیه نوردهی باشه 2 عکس با زمان نوردهی 15 ثانیه بگیریم میتونیم با ترکیب این دو عکسی داشته باشیم که عینا یا تقریبا مانند یک عکس با نوردهی 30 ثانیه باشه؟ چه نرم افزاری هست که این کار رو میکنه؟ و اینکه بهترین تصاویر سیارات از ترکیب صدها عکس از آنها میباشد هم به همین طریق است؟

سلام
دو تصویر زیبا از دو ستاره شناس ایرانی

تصویر شماره 1

تصویر شماره 2

سلام
چرا؟
واقعا چرا؟
تا حالا منطقی فکر کردید؟
چرا وقت خودتون رو تلف می کنید؟

چرا ؟

هدف شما چیست؟

چرا فعالیت نجومی می کنید؟
تفریح!
اگر می خواهید با نجوم تفریح کنید من پیشنهاد می کنم چند تا بازی کامپیوتری تهیه کنید. بهترین و کم خرج ترین تفریح!
از نجوم چه می خواهید؟
شهرت؟ ثروت؟
اگر شهرت و ثروت می خواهید باید بدونید که خیلی از افراد مشهور و ثروتمند تمام دارایی های خودشون رو روی نجوم سرمایه گذاری کردند و آخرش هم ....
از نجوم پول می خواهید؟ (باید بگم که: گشتم نبود، لطف کنید بیهوده نگردید که نیست. البته امتحانش مجانیه)
آیا دوست دارید مدیر انجمن نجوم شهر یا استان خود شوید؟
(بهتون قول می دم که آخرش با کلی دغدغه و مشکلات فراوان اسعفا می دهید و نتوانستید توقعات همه رو بر طرف کنید)
آیا دوست دارید که در تمام مسابقات و رقابت ها رتبه نخست را کسب کنید؟اول باشید؟ بهترین باشید؟
( یک سوال: تمام بگزیده های ماراتن ها و کلیه رقابت ها رو در نظر بگیرید؟ الان کجا هستند؟ چه کار می کنند! اگر خیلی خبره و زرنگ باشید سالی یک یا دو بار برای داوری در رقابت ها دعوت می شوید! آیا اهداف شما این است؟)
چرا نجوم در کشور ما تولید علم ندارد؟
(میانگین سنی بهانیه ای بیش نیست!)
آیا واقعا اهداف شما این هاست!
اگر همچین هدف هایی دارید پیشنهاد می کنم، سریعا نجوم رو کنار بگذارید و موجب دردسر برای خود و خانواده خود نشوید!
بیاید از پروژه های کوچک شروع کنید؟
بیایید حرکت ماه رو یک ماه ثبت کنید؟
بیاید اهله های زهره رو ثبت کنید؟
در یک گوشه بنشینید و بدون هیچ شهرتی فعالیت کنید!
واقعا بیاییم این سوال رو از خودمان بپرسیم
به دنبال چه می گردیم؟!

کاهش نیکل باعث پیدایش حیات در روی زمین شد.

پژوهشگران از مدت ها فکر می کنند که چگونه در حدود 2.4 میلیارد سال قبل اکسیژن در اتموسفیر زمین رشد نموده است.

به گفته پاپینو از آزمایشگاه علوم زمین شناسی انستیتوت کارنیگی انتقال اکسیژن در " رویداد عظیم ترکیب اکسیژن" باعث " تغییر برگشت ناپذیر در شرایط سطح زمین گردید و در نهایت شکل گیری حیات هوشمند را ممکن ساخت". باید گفت یک تحقیق جدید که در مجله طبیعت به چاپ می رسد، نشانه های جدیدی از معمای این مسئله را در رسوبات سنگی آشکار خواهد ساخت.

تیم تحقیقاتی به رهبری کورت کونهاسور از دانشگاه آلبرتا در ادمونتون نشانه های ترکیب عناصر را در سنگ های رسوبی مشهور بنام ساختار های نواری یا BIF را در بیش از بیست نقطه جهان با عمری بین 3.800 تا 550 میلیون سال مورد آزمایش قرار دادند. شکل گیری آهن بصورت نوار (ردیف) بسیار خاص است و رسوبات زیر آب هم اکثرأ در سنگ های بسیار کهن قبل از شکل گیری اتموسفیر یا حتی زمانی که اقیانوس های اکسیژن فراوانی داشتند، پیدا می شود. همانگونه که از اسم اش پیداست این نوار های از مواد معدنی آهن و سیلیکون ساخته شده اند.

در ضمن مقدار کم نیکل و دیگر عناصر در آنها موجود است. پژوهشگران فکر می کنند گذشته نیکل می تواند راز هایی را در مورد حیات امروزی آشکار سازد.

امروزه در اقیانوس ها نیکل بسیار کم یافت می شود در حالیکه در اقیانوس های اولیه زمین 400 مرتبه میزان نیکل زیاد موجود بود. موجودات ریز (میکرو اورگانیزم هایی) که گاز متان تولید می کنند متان زی یاد می شوند و در چنان محیطی رشد می کنند. متان تولید شده توسط آنها که به اتموسفیر میرود، حتمأ مانع به جوش آمدن گاز اکسیژن می شود و این گاز در همجوشی با متان کاربن دای اکساید و آب را بوجود می آورد.

کاهش تراکم نیکل برای موجودات متان زی به "قطحی متان" مبدل می شود، زیرا بخاطر سوخت ساز حیاتی خود به انزایم های وابسته به نیکل ضرورت دارند. جلبک ها و دیگر موجوداتی که اکسیژن تولید می کنند در جریان عمل فوتو سنتز از انزایم های مختلف استفاده می کنند و در نتیجه به علت کمبود نیکل کمتر گرفتار مشکلات حیاتی می شوند. در نتیجه متان در اتموسفیر کاهش می یابد و شرایط برای بوجود آمدن اکسیژن ایجاد می شود.

پژوهشگران دریافتند که سطح نیکل در ساختار های نواری حدود 2.7 میلیارد سال قبل رو به تنزل شد و تا 2.5 میلیارد سال قبل حجم آن نصف شد.

به گفته پاپینو تنظیم زمان خیلی مناسب بود. کاهش نیکل شرایط را برای "رویداد عظیم ترکیب اکسیژن" در زمین فراهم ساخت و حالا چیزی را که در مورد متان زی های زنده می دانیم این است که سطح پائین متان حتمأ باع کاهش شدید تولید متان شده است".

در اوایل زمان شکل گیری زمین؛ یعنی وقتی هنوز پوسته آن داغ بود میزان نیکل در گدازه های آتشفشانی بسیار بالا بود. گدازه ها در اثر فوران به درون بحر ها می ریخت و نیکل در آب با سطح زیادی نگهداری می شد. وقتی پوسته بیرونی زمین سرد شد و ترکیب کیمیاوی گدازه ها هم تغییر کرد، میزان نیکل در فوران های آتشفشانی کاهش یافت و کمتر توانست به سوی آبها راه بیابند.

پاپیون می گوید کسی در گذشته به ارتباط نیکل در این مسئله کمتر توجه کرده بود و فقط به صورت نشانه هایی در در آب بحر ها وجود دارد، اما مطالعات ما نشان میدهد که میزان نیکل تأثیر مهمی بر شرایط محیطی و همچنان گذشته حیات بر روی زمین داشته است.

حدود یک میلیارد سال بعد از انفجار بزرگ یا بیگ بنگ، اتم های هیدروژن بصورت مرموز در داخل سوپی از آیون ها از هم متلاشی شده بودند.

380 هزار سال بعد از حادثه بیگ بنگ، کائنات که بصورت یک سوپ داغی از پلازما بود تا حدی سرد شد که پروتون ها و الکترون ها توانستند برای تشکیل اتم ها کنار هم قرار بگیرند. اما این دوره آرام هیدروژن طبیعی در تاریخ کائنات زیاد دوام نیاورد. در اثر میکانیزمی که برای یونیزه شدن مجدد (درخشان شدن مجدد) کل کائنات جریان داشت اتم های هیدروژن طبیعی یک بار دیگر از هم متلاشی شدند ( پروسه درخشان شدن مجدد کائنات تا یک میلیارد سال بعد از بیگ بنگ ادامه داشت).



به نظر دانشمندان اولین ستاره ها که قبل از دوره یا عصر یونیزه شدن مجدد تولد شده بودند، تابش های فرابنفش را به سرعت به فضا پمپ نمودند که باعث درخشندگی هیدروژن طبیعی شده بود، اما یک نظریه (مخالف) دیگر می گوید، آیا ماده تاریک در درخشان شدن مجدد کائنات نقشی را بازی نموده است؟



از آنجائیکه 85 درصد کائنات از یک نوع ماده ی تشکیل شده که باید کاملأ آن را بشناسیم، به نظر میرسد که دانشمندان حتمأ به جستجوی این احتمال خواهند بود که ماده تاریک بعد از بیگ بنگ یک نقشی را بازی نموده است. هر چند دانشمندان با قاطعیت باور دارند که دوره یونیزه شدن مجدد در اثر تابش اولین ستاره ها بوده، ولی عوامل مشهودی وجود دارد که نشان میدهد نابودی ماده تاریک در تکامل کائنات نقشی را بازی نموده است.

این نظریه به دان هوپر و الکساندر بیلیکوف از آزمایشگاه فرمی متعلق است. این پژوهشگران نظریه خود را اخیرأ منتشر نموده اند و در آن نظریه مربوط به نابودی ماده تاریک را به مثابه یک میکانیزمی که محرک دوره یونیزه شدن مجدد را بوجود آورده، مورد بررسی قرار داده اند.





آقای هوپر و بیلیکوف در کار خود بر ماده تاریک تمرکز نموده اند که بر اساس نظریه موجود ماده تاریک در جریان سرد شدن کائنات در عصر هیدروژن طبیعی تحت نیروی گرانش گردهم متراکم شده بود (از آنجائیکه کائنات به علت نبود ستاره ها و نبود تابش های الکترو مغناطیسی تیره بوده به "عصر تاریک" مشهور است). در این زمان وقتی ماده تاریک متراکم شده، پیش بینی می شود که نابوده شده و از بین رفته. پیش بینی شده که در جریان نابودی ماده تاریک، تابش های پر انرژی گاما تولد شده اند. جائیکه تابش های گاما رفته حتمأ یونیزه شدن ماده هم به دنبال آن رفته.



هوپر می گوید " یک تابش گاما می تواند 1000 اتم هیدروژن را دوباره یونیزه کند. این میکانیزم می تواند به آسانی کائنات را دوباره درخشان سازد".

بر اساس دلایل آنها، نسبت به تابش ستاره هایی که در آغاز دوره یونیزه شدن مجدد تولد شده اند، یک میکانیزم نیرومند یونیزه شدن قوی دیگر حتمأ باعث طغیان در کائنات شده است. اما بعضی از دانشمندان با دیده شک به این نظریه می نگرند.



به گفته چارلز بنت – پژوهشگر ارشد ناسا که با استفاده از کاوشگر فضایی WMAP عصر یونیزه شدن مجدد را بررسی می کند " تا هنوز شواهدی در دست نداریم که نشان دهد ماده تاریک هرگز نابوده شده باشد. من نمی گویم این مسئله غلط است، بلکه برای من طوری مطرح شده که نمی توانم آن را به راحتی بپذیرم". آقای بنت نظریه مربوط به نابودی ماده تاریک را بصورت یک یونیزه شدن (مرموز) می پذیرد که توسط یک نظریه مرموز دیگر (آیا ماده تاریک هرگز نابوده شده است؟) شرح داده شده است.



تا کنون، نظریه مربوط به اینکه ماده تاریک میکانیزمی را بوجود آورده که باعث یونیزه شدن کائنات ما شده، هنوز خیلی ها فرضی به نظر میرسد. اما آقای هوپر خیلی مشتاق مطالعه اطلاعات بدست آمده از مأموریت سفینه فضایی پلانک است که می تواند مطالعه کند یونیزه شدن مجدد چگونه با زمان پیش رفته است. او می گوید "ماهیت زمان یونیزه شدن ماده تاریک از آنچه که توسط ستاره ها تولید شده متفاوت خواهد بود.
universetoday.com

نقش فضا در هوشیاری بشر



در ذیل یکی از راه های انقلاب علمی بصورت کوتاه آمده: اهمیت اطلاعات

بدون شک گالیله شایسته اعتبار یا امتیاز شجاعت فکری و تخیل است. اما چه چیز او را نسبت به چند نسل متفکرینی که در ساخت تلسکوپ از او پیشی گرفته اند، خاص و متمایز می سازد؟ اول، بخاطر اینکه برای اولین بار توسط گالیه داده یا اطلاعات جدید بدست آمد. تلسکوپ فقط یک سلاح مخصوص چشم نه، بلکه برای عقل نیز می باشد. وقتی یک رصد گر او را به سوی آسمان نشانه می گیرد می تواند چیز های را ببیند که ارسطو حتی خواب آن را هم نمی دید و در نتیجه این رصد گر در مقایسه با متفکران عهد باستان به مراتب " هوشیار تر" و آگاه تر از ماهیت فضا می باشد. با تحول علمی در می یابیم که عمیق فکر کردن ما را به جای نمی رساند، مگر اینکه کیفیت و دسترسی به اطلاعات را بهتر نسازیم.







تلسکوپ فضایی پلانک در حال جدا شدن از تلسکوپ فضایی هیرشیل



با توجه به این فکر، این هفته یکی از مهترین زمان برای ارتقاع ضریب هوش فضایی ما بود. یعنی پرتاب موفقانه تلسکوپ های فضایی هیرشیل و پلانک و ترمیم تلسکوپ فضایی هابل به معنی برداشتن یک گام بزرگ توسط اخترشناسان در جهت اطلاعات یا داده های فضایی، انتظار جزئیات بیشتر کیهانی و احتمال یک مقدار تغییرات در تفکر و اندیشه ما می باشد.



هیرشیل به مثابه یک سفینه فراسرخ بسیار امیدوار کننده آنچه را که رصد خانه فضایی سپیتزر نتوانسته، دنبال می کند. آئینه 3.5 متری او بزرگترین آئینه است که (برای اهداف نجومی یکی از بزرگترین سفینه های جاسوسی در فضا شمرده می شود) بدین معنی که نسبت به سپیتزر می تواند طول موج های طولانی تر فراسرخ را کشف کند و اخترشناسی فراسرخ را به سوی اهداف سردتر در کهکشان ما و به زمان های کهن تر در کائنات دور به پیش حرکت دهد.



پلانک تلاش نسل آینده در جهت کشف پس زمینه ریز موج کیهانی (cosmic microwave background) یا تابش باستانی چند صد سال بعد از انفجار بیگ بنگ می باشد. یعنی زمانی که کائنات اولیه به قدری سرد شد تا گاز هیدروژن شکل گیرد. همزاد قبلی او یعنی کاوشگر فضایی ریزموج ناهمسانگردی WMAP به ما کمک کرد تا تصویر کائنات اولیه را بدست بیاریم؛ یعنی تصویری که در کنار ماده معمول شامل ماده تاریک و انرژی تاریک می باشد. اما تلسکوپ فضایی پلانک دید ما را نسبت به این مسئله واضح تر ساخته و ما را به درک این پرسش که چه چیز باعث انفجار بزرگ یا بیگ بنگ شد، نزدیک تر می سازد.





این دو رصد خانه فضایی همراه با رصد خانه اشعه گامای فریمی که سال گذشته به فضا پرتاب شد، هر سه از رصد خانه های فضایی قرن 21 نمایندگی می کنند. این رصد خانه های فضایی بعد از طراحی و ساخت رصد خانه های بزرگ نسل هابل که در دهه های 70 و 80 ساخته و در دهه 90 به فضا پرتاب شدند، گام بزرگ و مهم در جهت کشف و شناخت جهان هستی می باشند.



در حین حال خود تلسکوپ فضایی هابل هم در حال تبدیل به یک رصدخانه قرن 21 است. با گذشت تقریبأ 20 سال از زمان پرتاب اش به فضا، هابل در حال تکمیل و تجهیز امروزی خود است. ( دو ابزار کلیدی آن ترمیم و یک دستگاه جدید نصب شده و این سخت افزار جدید شامل یک طیف سنج منشاء کیهانی است. این دستگاه همانند هیرشیل و پلانک یک تلاش جدی درجهت مشخص نمودن یکی از اساسی ترین پرسش های هستی است: ما از کجا آمده ایم؟



نمی تواند حدس زد که گالیله از این تکنولوژی چه می ساخت، اما دلیل و انگیزه برای ساخت این گونه سفینه های فضایی را حتمأ می فهمید.
http://www.kabulsky.com/view.aspx?tid=2&cid=11&sid=355