نام یک فضاپیما که با هدف مطالعه میدان مغناطیسی-پلاسما-نوفه های رادیویی خورشید بعلاوه ذرات پرانرژی و تابش وغبارهای کیهانی در سال 1990 بامشارکت آژانس فضایی اروپا و ناسا به مدار ارسال شده وهمچنان به کار مفید خود ادامه می دهد . تنها کاوشگری است که در منظومه شمسی در مداری قطبی دور خورشید می گردد ومی تواند به قطب های آن بنگرد.اولیس ۱۷سال پیش در ملاقات با مشتری کمک گرانشی کافی برای جداشدن از صفحه منظومه شمسی را دریافت کرد ودر مداری 6.2 ساله به دور قطب های خورشید قرار گرفت.اولیس تا سال 2007 توانسته دوبار از قطبین به خورشید نگاه کند.در همین سال به ملاقات قطب جنوب آن رفته ومانند دورهای قبلی از فاصله ایمن 300 میلیون کیلومتری آن گذر کرد.آخرین نتایج بدست آمده از اولیس نشان می دهند که دمای حفره های بزرگ تاج در نواحی قطبی با یکدیگر متفاوت اند ودمای حفره قطب شمال 7 تا 8 درصد کمتر از حفره تاجی جنوبی است.دیگر یافته عجیب آن ثبت سیل ذرات پرانرژی از نواحی قطبی آن هم در کمینه فعالیت های خورشید است.باتوجه به اتمام سوخت اولیس کارشناسان پیش بینی می کنند ماموریت اولیس در اردیبهشت 1387 پایان یابد.

طبق اطلاعات حاصل از اين ماموريت، دانشمندان آژانس فضايي اروپا توانستند ثابت كنند كه از اعماق داخل خورشيد صداهايي توليد مي شوند كه اين صداها باعث تكان خوردن و لرزش زمين مي شوند. محققان در آزمايش‌هايي بر روي فضاپيماي اوليس همچنين دريافتند كه ميدان مغناطيسي زمين، اتمسفر و سيستم هاي خاكي و زميني نيز تحت تاثير لرزش‌هاي صوتي قرار دادند. اين پژوهشگران دريافتند اصوات دوردست و مجزا كه پيش بيني شده از فشار و امواج جاذبه‌يي در خورشيد توليد مي شوند، براي رسيدن به زمين هدايت مي شوند و در محيط زندگي ما قابل تشخيص هستند. دانشمندان اين اصوات و طنين‌ها را در اطلاعات زلزله‌يي كشف كردند و آنها را در ولتاژهاي ايجاد شده در كابل هاي اقيانوسي و در طيف وسيعي از سيستم هاي زميني پيدا كرده اند. به گفته دانشمندان، هرچند اين صداها همگي در اطراف ما هستند اما با گوش انسان قابل تشخيص نيستند.

ناسا این فضاپیمای ۷۲۵ کیلوگرمی را بکمک موشک دلتا ۲ در 7 آوریل 2001 به سیاره مریخ فرستاد.وسایلی با هدف مطالعه سطح سیاره ؛ کشف آب وکشف فعالیتهای آتشفشانی و مطالعه محیط یونیده اطراف سیاره در مدار نورد نصب شده بود.اودیسه در تاریخ 24 اکتبر سال 2001 به سیاره رسید ودر مدار مناسب قرار گرفت.با کمک پدیده ترمز هوایی توانست در مداری نزدیک دایروی حول قطبی قرار بگیرد.از ژانویه سال 2002 به اندازه گیری های علمی پرداخت.کار اصلی آن در اواخر تابستان 2004 ادامه یافت از آن به بعدتا تاریخ اکتبر سال 2005 از آن به عنوان یک ماهواره مخابراتی رله ای جهت ارسال اطلاعات از مریخ نورد تحقیقاتی مریخ یا Mars Exploration Rover به زمین استفاده شد.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

افق های نو در سال ۲۰۰۵ با هدف سفری ۱۰ ساله به سوی پلوتون پرتاب شد. این نخستین ماموریت بشر به سوی پلوتون و کمربند خرده سیاره های یخی کمربند کویی پر در ورای مدار نپتون است. گرچه افق های نو بیشترین سرعت پرتاب را در تاریخ کاوش های فضایی داشته است اما حتی این سرعت اولیه نیز برای سفری «سریع» به پلوتون کافی نبود و طبق برنامه فضاپیما می بایست از فاصله حدود دو میلیون کیلومتری مشتری عبور می کرد و با دریافت انرژی مداری از مشتری سرعت می گرفت و در مسیر درست از شتاب حاصل استفاده می کرد.
حداکثر خطای ممکن در این مرحله فقط یک دقیقه بود. یعنی نباید بیش از یک دقیقه زودتر یا دیرتر به نزدیک ترین فاصله از مشتری می رسید وگرنه انرژی مداری را بدرستی دریافت نمی کرد و در مسیر درست قرار نمی گرفت. در این صورت فضاپیما ناچار می شد سوخت زیادی در راه مصرف کند تا در مسیر درست قرار بگیرد. خوشبختانه این مرحله حساس بی خطر سپری شد...

افق های نو با دریافت افزوده سرعت ۱۴ هزار کیلومتر بر ساعت، سرعت خود را پس از گذر از کنار مشتری به حدود ۸۳ هزار کیلومتر بر ساعت رساند؛ سرعتی چنان زیاد که وسیله ای با این سرعت فاصله نیویورک تا توکیو، در دو سوی جهان، را فقط در ۸ دقیقه طی می کند.
این نخستین بار نبود که مشتری چنین «هل» گرانشی رایگانی را در اختیار فضاپیماهای بشر می گذاشت یا این که دستکم هدف چنین ملاقات های فضایی می بود. پایونیر ۱۰ و ۱۱ در سال های ۱۳۵۲ و ۱۳۵۳ از کنار مشتری عبور کردند، سپس ویجرهای یک و دو در سال های ۱۳۵۷ و ۱۳۵۸ از کنار مشتری گذشتند.
فضاپیمای خورشیدشناس اولیس در زمستان ۱۳۷۰ چنان انرژی مداری ای از مشتری گرفت که از صفحه منظومه شمسی (دایره البروج) جدا شد و در مداری قطبی به گرد خورشید قرار گرفت. فضاپیمای گالیله، تنها فضاپیمایی که در مداری به دور مشتری قرار گرفت، در سال ۱۳۷۴ به دام گرانش مشتری افتاد و حدود ۸ سال داده های ارزشمندی از مشتری و قمرهایش را به زمین فرستاد. فضاپیمای کاسینی نیز در راه رسیدن به زحل در دی ۱۳۷۹ با عبور از کنار مشتری شتاب گرانشی کافی برای ادامه راه را دریافت کرد و ۲۶ هزار عکس نیز از مشتری و اقمارش گرفت.
اما در ملاقات نزدیک افق های نو با مشتری چه رخ داد؟ تلسکوپ مخصوص ۲۰ سانتیمتری (۸ اینچی) فضاپیما به نام لوری(LORRI) از هر چهار قمر گالیله ای و بسیاری از عوارض جوی مشتری عکس گرفت. ابزارهای علمی دیگر فضاپیما نیز آزمایش شدند. در نزدیک ترین فاصله از مشتری، میدان دید دوربین لوری فقط بخش کوچکی از قرص مشتری را که تا ۳/۵ درجه (۷ برابر قرص ماه در آسمان زمین) بزرگ شده بود، به تصویر می کشید و برای تشکیل تصویری کامل از مشتری ۱۵۰ عکس کنار هم به صورت موزاییکی لازم بود.
در رصد مشتری تلسکوپ های دیگری نیز افق های نو را همراهی کردند تا داده ها در طول موج های مختلف و از منظرگاه های گوناگون مکمل هم باشند.
تلسکوپ هابل مدتی از وقت خود را به تصویربرداری مرئی و فرابنفش نزدیک از مشتری در هنگام ملاقات افق های نو گذاشت. تلسکوپ فضایی پرتو ایکس چاندرا نیز در همان زمان به ثبت شفق های قطبی مشتری پرداخت. تصویر پرتو ایکس این شفق با تصاویر افق های نو و هابل از مشتری تلفیق شد و جلوه ای تازه از این سیاره ارائه داد. شفق های قطبی مشتری هزار بار قوی تر از همتای خود در جو زمین اند و احتمالا بر اثر برهمکنش یون های اکسیژن و گوگرد موجود در میدان مغناطیسی سیاره با ذرات باد خورشیدی به وجود می آیند.
منشا این یون ها علاوه بر خود مشتری انبوه گازی است که آتشفشان های آیو به فضا می فرستند و چون این ذرات دارای بار الکتریکی اند در امتداد خطوط میدان مغناطیسی بزرگ مشتری جریان می یابند؛ میدانی که حدود یک میلیون بار قوی تر از میدان مغناطیسی زمین است.

نام یک سری 10 تایی از فضاپیماهای آمریکایی که بین سالهای 1962 تا 1973 باهدف مطالعه سیارات تیر زهره ومریخ به فضا پرتاب شدند.هفت عدد از این فضاپیماها بانام های مارینر ٬2 ٬4 ٬5٬ 6٬ ٬ ٬7 9 و10 موفق بودند.اولین فضاپیمای موفق یعنی مارینر 2 در سال 1962 به عنوان اولین فضاپیمایی که به زهره رسیده به حساب می آید.باوزن 201 کیلوگرم به فاصله 34800 کیلومتری زهره رسید ودمای آنرا 800 درجه کلوین گزارش کرد.مارینر 4 به عنوان اولین فضاپیما موفق در سال 1964به مریخ رسید وبه ارسال عکسهایی از سطح حفره دار آن پرداخت.مارینر 5 یکروز بعد از فضاپیمای ونرا 4 به زهره رسید واز فاصله 3900 کیلومتری آن عبور کرد.به مطالعه میدان مغناطیسی زهره پرداخت وترکیب جو آنرا بین 85 تا99 درصد از دی اکسید کربن گزارش کرد.مارینر 6و7 در سال 1969 به مریخ رسیده وبه نقشه برداری از عوارض سطحی آن پرداختند.مارینر 9 در سال 1971 به مریخ رسید وبه عنوان اولین فضاپیمایی که حول سیاره ای به غیراز زمین در مدار ثابت قرار گرفت نام خود را ثبت کرد.مارینر 10 به بررسی سیارات تیر وزهره پرداخت.این فضاپیما به بررسی دمای سطحی زهره پرداخت وسپس بکمک نیروی گرانشی آن به عنوان اولین فضاپیمای بررسی تیر به سوی آن رهسپار شد .این فضاپیما برای اولین بار به وسایل عکسبرداری مجهز شده بود.

در بیستم اوت سال 1975 میلادی فضاپیمای وایکینگ 1 که توسط ایالات متحده آمریکا طراحی و ساخته شده بود به فضا پرتاب شد. نخستین هدف این فضاپیما کشف حیات در سطح سیاره مریخ بود.

به دنبال آن فضاپیمای وایکینگ 2 در نهم سپتامبر همان سال به فضا پرتاب شد. این دو فضاپیما تقریبا" یک سال بعد به مریخ رسیدند و تا زمان انتخاب یک محل مناسب برای فرود در مداری در اطراف مریخ قرار گرفتند. این دو فضاپیما هنگامی که در جستجوی یک محل مناسب برای فرود بودند عکسهایی را به زمین ارسال کردند.

یک ماه پس از ورود به مدار مریخ بالاخره یک محل فرود مناسب برای فضاپیمای وایکینگ 1 انتخاب شد. مریخ نشین فضاپیمای وایکینگ 1 تقریبا" 10 دقیقه پس از ورود به جو مریخ به آرامی فرود آمد. محل فرود در 4/24 درجه شمال قطب مریخ واقع شده بود. 45 روز بعد وایکینگ 2 در آن سوی سیاره 7500 کیلومتر دورتر از وایکینگ 1 در 9/47 درجه شمالی به آرامی فرود آمد. هنگامی که مریخ نشینها از فضاپیما های خود جدا شدند ابتدا سرعت آنها توسط هشت موتور از مدار خارج کننده راکت کند شد. در این مدت یک محافظ حرارتی کپسول را در مقابل اصطکاک ناشی از ورود به جو مریخ محافظت می کرد. هنگامی که سرعت فرود از 16 هزار کیلومتر در ساعت به حدود هزار کیلومتر در ساعت کاهش یافت یک چتر باز شد. در ارتفاع هزار متری چتر دور انداخته شد و یک سری هشت تایی از موتورهای راکت مریخ نشین سرعت فرود را باز هم کاهش دادند. در این لحظه سرعت فرود هر یک از مریخ نشینها فقط 8/8 کیلومتر بر ساعت بود.
هر دو مریخ نشین به دوربینهایی با قابلیت عکاسی پی در پی ،بیلهای مکانیکی و دستگاههایی جهت آنالیز شیمیایی و زیست شناسی نمونه های برداشته شده از سطح مریخ مجهز بودند. آنها تصاویر مربوط به طبیعت متروکه ،عوارض صخره ای و مناطق تپه شنی حاصل از وزش بادهای مریخی اطراف محل فرود وایکینگ 1 را به زمین ارسال کردند. اما آنها در انجام ماموریت اصلی خود که کشف حیات در سطح این سیاره بود ناکام ماندند.

پروژه وایکینگها بعنوان اولین وسایل ساخته دست بشر برای فرود آرام بر سطح یک سیاره به حساب می آمدند.زمان مفید کاری چهار فضاپیمای وایکینگ از 90 روز پیش بینی شده فراتر رفت.نتایج نسبتا" مفیدی از عملیات آنها بدست آمد ونهایتا" ناسا پایان پروژه را در تاریخ 21 می 1983 اعلام کرد.

بعنوان نتایج این پروژه میان سیاره ای اعلام شد که تغییرات دمایی جو سیاره بسیار کم است بعنوان مثال بالاترین دمای ثبت شده توسط هردو مریخ نشین 21- درجه سانتیگراد وپایین ترین دما نیز 124- درجه سانتی گراد گزارش شد.نتایج بدست آمده ازاین پروژه همچنین نشان میدادند که جو سیاره بطور عمده ای از گازکربنیک تشکیل شده است.نیتروژن آرگون اکسیژن ودر حدی ناچیز نئون٬ زنون وکریپتون نیز وجود دارد.جو سیاره شامل مقادیری اندک آب هم می باشد که مقدار آن تنها به یک هزارم مقدار آب در جو زمین می رسد.حتی این مقادیر ناچیز هم می تواند متراکم شده و ابرهایی را بر فراز جو تشکیل دهد وحتی می تواند موجب تشکیل مه صبحگاهی شود.هم چنین شواهد نشان می دادند که سیاره در گذشته جو چگال تری داشته که باعث جریان یافتن آب مایع بر سطح آن شده است.عوارضی فیزیکی شبیه به بستر رودخانه ها تنگه ها وخطوط ساحلی دریاها اشاره به وجود رودخانه هایی بزرگ وحتی دریاهایی داشته است.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

فضاپیمایی که با هدف بررسی سیار ات منظومه شمسی در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شد.این فضاپیما از کنار سیارات مشتری و زحل گذشت وتوانست تصاویر بسیار زیبایی از این سیارات به زمین ارسال کند.یک قرص طلایی در کنار این ماهواره نصب شده تا در صورت دستیابی موجودات فرازمینی در آینده بتوانند اطلاعاتی از آن کسب کنند. voyager به معنای کاوشگر است.

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

ستاره متغییر تپنده ای که از نوع غول زرد یا ابرغول می باشد.دلیل نام گذاری این است که اولین ستاره این گونه ستاره دلتا قیفاووسی بوده است. افزايش درخشندگی اين متغیيرها،سريعتر از کاهش درخشندگيشان رخ می دهد. به عنوان مثال خود ستاره دلتا-قيفاووس در مدت ١/۵روز به بيشينه درخشندگی خود می رسد در حالی که در مدت۴ روز به کمينه خود می رسد..در نمودار h-r این ستاره ها قسمت رشته اصلی را ترک کرده وبه قسمت بالا وسمت راست رشته اصلی و سمت چپ ستاره های غول منتقل شده اند.این ستاره ها در اولین ناپایداری بعد از عبور از رشته اصلی به سر می برند.در این ناپایداری های منظم٬ قطر ستاره تاحد 30 درصد کم وزیاد می شود.این تغییرات در مقدار درخشندگی نیز با همان شکل وجود دارد.دمای سطحی ستاره نیز با کم شدن قطر کم وبا زیاد شدن قطر زیاد می شود. در سال١۹١۲، « هنريتا ليويت» از دانشگاه هاروارد با بررسی۲۵ستاره متغير قيفاووسی در ابر ماژلانی کوچک متوجه نتيجه جالبی شد: هر چه دوره تناوب يک متغير قيفاووسی بلندتر باشد، درخشندگی مطلق آن بيشتر است. اين يافته کشف بزرگی در فاصله سنجی ستاره ها و خوشه های ستاره ای محسوب می شود. . در اين روش با اندازه گيری دوره تناوب می توان قدر مطلق ستاره راتعيين کرد و با کمک قدر ظاهری اش فاصله ستاره وحتی کهکشان میزبان از ما تعيين می شود. در سال١۹١۷«هارلو شپلی» با اين روش فاصله ما را از مرکز کهکشان به دست آورد.

در سال ۱۹۲۳" ادوين هابل" با كمك همين روش فاصله كهكشان امراه المسلسله را از ما حساب كرد و نشان داد كه اين مجموعه كهكشاني مستقل و مجزا از كهكشان ما است.

ستاره های متغییر قیفاووسی برحسب دامنه تغییرات ودوره تناوبشان به دو زیر گونه تقسیم شده اند:

ستاره های متغییر کلاسیک و رده W سنبله ای (W VIRGINIS) که دارای تفاوتهای ناچیزی با رده قبلی هستند.

دسته اول ستارگان جواني هستند كه در مرحله ناپايداري نمودار هرتسپرانگ- راسل به سر مي برند. اين نوع متغيیرها در بخش مسطح كهكشان يافت مي شوند و متعلق به خوشه هاي باز مي باشند. بين شكل منحني نوري آنها و مقدار دوره تناوبشان رابطه معيني وجود دارد.دسته دوم هم جزء ستارگان پير کهکشان ما هستند و به همين دليل در خوشه های کروی و در عرضهای کهکشانی بالا يافت می شوند.

دوره تناوب تغییرات نوری این متغییر ها بین ۲ تا ۶۰ روز دمای میانگین آنها ۴۰۰۰ تا ۸۰۰۰ درجه ودرخشندگی میانگین آنها بین ۳۰۰ تا ۴۰۰۰۰برابر خورشید است.

ستاره قطبی نیز از این رده متغییرها می باشد.

دلیل تپش این گونه ستاره ها:

سر آرتور ادينگتون ، فيزيكدان انگليسي ، جزء اولين حاميان تپش ستاره اي قيفاووسها محسوب مي شود. مطابق نظريه ادينگتون ، تپش ستاره اي در اثر دو نيروي متقابل به وجود مي آيد. در حالي كه نيروي گرانش سعي در انقباض دارد، فشار تشعشعي گاز را به بيرون مي راند. در اثر گرانش ستاره منقبض مي شود و در نتيجه دماي درون ستاره افزايش مي يابد. با افزايش دما ، فشار تشعشعي زياد شده و از انقباض بيشتر جلوگيري مي كند. افزايش فشار هم باعث نيروي مقابل شده و انبساط را موجب مي شود و به همين ترتيب چرخه طي مي شود.به بیان دیگر:

۱- وقتی که قیفاووسی فشرده می شود کدر می شود

۲-فوتونها در آن محبوس می شوند گاز را گرم می کنند وفشار آنرا بالا می برند

۳-گاز پرفشار متسع شده شفاف می گردد

۴-فوتونها میگریزند گاز خنک می شود وفشار فروکش می کند

۵-با افت فشار قیفاووسی در اثر گرانش منقبض می گردد

۶- مراحل بالا تکرار می گردد

این دوره تا وقتی ادامه می یابد که قیفاووسی در باریکه ناپایداری (Instability strip )یعنی ناحیه ای از نمودار H-R قرار بگیرد که ستارگان ناپایدارند ونبض می زنند.

چگونگی کشف ستاره دلتا قیفاووسی:

تا شروع قرن هجدهم تعداد متغیيرها بيش از ۶عدد نبود و سالها كشف متغيیرها مسكوت مانده بود. ادوارد پيگوت تصميم گرفت كه برنامه اي را براي افزايش شمار ستارگان متغیير اجرا كند. در همسايگي او جوان هفده ساله كر و لالي زندگي مي كرد كه دانش آموز با استعدادي در رياضيات و نجوم بود. اين جوان " جان گودريك" نام داشت. او در سال ۱۷۸۳توانست نشان علمي انجمن سلطنتي لندن را براي تعيين دوره تناوب و عامل تغييرات متغيیر راس الغول به خود اختصاص دهد. او و دوستش پيگوت مصمم براي كشف متغيیرهاي بيشتر تلاش مي كردند. در سال ۱۷۸۴پيگوت موفق به كشف متغير اتا- عقاب شد و به دنبال او گودريك به كشف تغييرات بتا – شلياق و دلتا – قيفاووس نائل آمد. متاسفانه گودريك در ۲۱ سالگي به علت بيماري ذات الريه در گذشت. اما نام او هميشه در نجوم باقي مي ماند. پيگوت موفق به كشف دو متغيیر ديگر به نامهاي R- الكيل شمالي ، R- سپر شد.

گونه ای از ستاره های دوتایی گرفتی(در کنار دو گونه دیگر) بسیار نزدیک بهم که در آن مواد از یک ستاره به شکل قرص بر افزایشی به سوی دیگری جریان می یابد.ستاره بتا شلیاقی سومین ستاره روشن صورت فلکی شلیاق اولین ستاره کشف شده این گروه است.متغییربودن این ستاره در سال 1784 توسط جان گودریچ کشف شد.اولین نمودار تغییرات روشنایی این ستاره در سال 1859 توسط argelander تهیه شدواز این به بعد ستاره ای از گونه ستاره های دوتایی گرفتی معرفی شد.عمل طیف سنجی که در سال 1890 انجام شد هم دوتایی بودن طیفی آن را نشان داد.بدلیل شکل خاص منحنی نوری آن که به شکل کوهان شتر نیز تشبیه شده است G.W.Meyers درسال 1898 پیشنهاددادکه دو ستاره با توجه به اثرات جزرومدی به سمت هم کشیده شده وتغییر شکل داده اند. ستاره اصلی , ستاره غولی از رده طیفی B8.5III بوده و در فاصله 882 سال نوری قرار دارد وقدر آن بین 3/3 و4/4 طی دوره 93854/ 12 روزه تغییر می کند این دوره کوتاه بیانگر نزدیکی دو ستاره می باشد.طیف ستاره همدم به دلیل جریان مواد به سوی ستاره دیگر مقداری گیج کننده است. ازطرف دیگر جرم آن بین 4تا 5 برابر ستاره اصلی است.با توجه به جرم بیشتر این ستاره همدم باید روشن تر از دیگری باشد که این طور نیست واین دانشمندان را سردر گم کرد.مطالعات جدید از این نظریه حمایت می کنند که ابری از مواد دریافتی از ستاره اصلی به صورت یک قرص بر افزایشی این ستاره همدم را احاطه کرده وموجب تیره شدن ظاهری آن شده است.ستاره اصلی که ستاره ای غول است محدوده لب روچه((ROCHE LOBE خود را پر کرده ومواد آن از نقطه لاگرانژی درونی به سمت ستاره دیگر جریان یافته واطراف آن یک قرص برافزایشی تشکیل داده است.آهنگ انتقال مواد یک صد هزارم جرم خورشید درسال است.

بطور کلی به ستاره هایی که دارای تغییرات نوری نامنظم بصورت انفجار هستند گفته می شود.

اين دسته از متغيیرها دچار انبساط و انقباض آرام نمی شوند بلکه ماده خود را به طور ناگهانی و به شدت پرتاب می کنند.گهگاهی اين فورانها تغييرات بسيار شديدی را در درخشندگی ستاره به وجود می آورند.

این گروه می تواند شامل ابرنواختر ها ,نواخترها, ستاره های نواختر تجدیدشونده , ستاره های متغییر نواختر مانند, ستاره های درخششی ,نواخترهای کوتوله ,بعضی از چشمه های اشعه ایکس وبقیه ستاره های انفجاری باشد.این ستاره ها در حقیقت ستاره های دوتایی بسیار نزدیکی هستند وانفجار بدلیل برهمکنش بین دومولفه بوجود می آید.دومولفه در حالت عادی یکی ستاره ای کم جرم است که لب روچه خودراپر کرده ودیگری که به عنوان ستاره اصلی شناخته می شود ستاره ای از نوع کوتوله سفید است.گاز وغبار از نقاط لاگرانژی ستاره کم جرمتر به سمت کوتوله سفید جاری می شود واز آنجاییکه اندازه حرکت مواد زیاد است بطور مستقیم به سطح کوتوله سفید نمی رسد بلکه با تشکیل قرص برافزایشی به مرور به آن اضافه می شوند.در نقطه برخورد مواد, لکه نورانی وداغ بوجود می آید که موجب افزایش درخشندگی سیستم می شود.دوره افزایش نورانیت بین دهها روز چند ماه وحتی چند سال متغییر است که با دوره های نامنظم رخ می دهند.تغییرات آهنگ سقوط مواد بر قرص برافزایشی ووجود ناپایداری در قرص برافزایشی ازمهمترین دلایل انفجارات ذکر شده اند.ستاره هایی که بدلیل قرار گیری ظاهری نسبت به خط دید دارای گرفت نیز هستند در شناخت هرچه بیشتر این گونه ستاره ها بسیار موثرند

این دسته از ستاره های متغییر اغلب در خوشه های کروی و در عرض های بالایی کهکشان یافت می شوند.دوره تناوب آنها ۰.۸ تا ۳۵ روز و تغییر قدرشان بین ۳/. تا ۲/۱ قدر است.این ستاره ها هم از رابطه دوره تناوب - درخشندگی پیروی می کنند٬ اما برای هر دوره تناوب مشخص ۷/. تا ۲/۱ قدر کم نور تر از همتایان قیفاووسی خود هستند.