حضور در فضا تجربهاي جديد و منحصر بهفرد براي بشر پس از چندين هزار سال زندگي بر روي سياره زمين است. پديده شگرف زندگي در فضا كه شايد بتوان گفت بارزترين خاصيت آن عدم وجود گرانش زمين و بيوزني است، قاعدتاً اثرات متعددي را بر ارگانيسم انسان در پي دارد. يك فضانورد از هنگام پرتاب به فضا تا بازگشت مجدد به زمين و حتي پس از آن، با دهها مساله حياتي پيچيده روبرو است.

از همين روست كه در كنار همه علوم و فناوريهاي عرصه فضا، شاخه پزشكي فضايي يا هوافضايي از نقش پررنگ و ويژهاي برخوردار است
عنوان اشرف مخلوقات، نيز در كيفيت و كميت حيات بسيار مهم و تعيينكننده است. البته بايد به اين نكته توجه داشت كه روان و جسم انسان همواره در تعامل و ارتباط متقابل با يكديگر قرار دارند و هر يك از آنها ميتواند بنا به شرايط حاكم، علاوه بر ايجاد تغيير در خود، در ديگري هم تأثير متقابل داشته باشد.

فضانوردان اقليتي بسيار بسيار اندك از انسانها را تشكيل ميدهند. ماموريت سخت و ويژه آنها در محيطي ناآشنا و نامانوس، باعث شده تا همواره به عنوان قهرمان در جوامع بشري مورد توجه قرار گيرند. اگرچه فضانوردان عدهاي خاص هستند كه به لحاظ قابليتهاي فيزيكي، هوش و سلامت روح در مقياس بالاتري از ميانگين جامعه قرار دارند، بديهي است كه به لحاظ توانمنديهاي جسمي، غرايز و روح و روان همان چارچوبهاي بشري را دارا هستند. عوارض ناشي از حضور در فضا و شرايط موجود در محيطهاي خارج از زمين، داراي اثرات جسمي و روحي مختلفي بر روي فضانوردان است.

فضانوردان از بين سالمترين و قويترين افراد به لحاظ جسمي و روحي انتخاب ميشوند. لذا اصولاً يك فضانورد قبل از فضانورد شدن به هيچوجه درگير مشكلات روحي و رواني نيست. آنچه كه ممكن است در فضانورد تاثير منفي داشته باشد، مربوط به دوره تمرينات بر روي زمين و بهخصوص در دوره ماموريت در فضا است.

قاعدتاً روانشناسي زندگي انسان بر روي زمين با روانشناسي زندگي در كپسولي با فضاي محدود، بسيار متفاوت خواهد بود. فضانورد در طول ماموريت خود با عواملي مواجه است كه تاثير مستقيم بر روي وضعيت روحي و رواني او دارند. حضور در يك محيط جديد: در فضا محيط به طور كامل عوض ميشود. بيوزني اولين احساس ناخوشايندي است كه فضانوردان با آن مواجه ميشوند. عدم رؤيت شب و روز، محيط بسته و بسيار محدود، تغيير شرايط زندگي (استحمام، خواب، دفع، غذا خوردن و غيره) از ساير ويژگيهاي اين محيط جديد هستند.

دوري از خانه، خانواده و نزديكان: همانگونه كه اشاره شد، دوري از نزديكان بر روي هر انساني تاثيرات منفي دارد. در فضا، احساس تنهايي نيز به اين مساله اضافه ميشود. بايد توجه داشت كه در حوزههايي مانند دريانوردي هم اين مشكل وجود دارد، اما تفاوت اساسي آن با فضانوردي در اين است كه در فضاهايي مانند كشتي يا زيردريايي، به هر حال، عده زيادي از افراد مختلف حضور دارند، ولي اين حضور در فضا در ماموريتهاي كوتاهمدت حداكثر به هفت يا هشت نفر و در ماموريتهاي طولانيتر به دو يا سه نفر محدود ميشود.

. . . مولفههاي موثر در روان فضانوردان . . .
به طور كلي، دو عامل اصلي در شكلدهي شرايط روحي كوتاهمدت و بلندمدت انسان موثر است. اين دو عامل عبارتند از ژنتيك فرد و شرايط محيطي. همانطور كه پيشتر نيز اشاره شد، فضانوردان در بدو انتخاب براي فضانوردي با مشكلات روحي و رواني درگير نبوده و از قابليتهاي شخصيتي و روحي بالايي برخوردارند. در واقع، عوامل رواني مانند اعتماد به نفس و شجاعت، هوش بالا، روحيه كار گروهي و قدرت تصميمگيري در شرايط بحراني به صورت ذاتي در فضانوردان وجود دارند. موارد فوق طي آموزشها و مراحلي كه فضانوردان پيش از سفر فضايي ميگذرانند، تقويت ميشود. مراكز تربيت فضانوردي، عوامل رواني فضانورد را به طور مرتب كنترل كرده و سعي ميكنند تا فضانورد را حتيالامكان در شرايط مشابه قرار دهند.

از طرف ديگر، طراحي و شرايط داخلي وسايل فضايي سرنشيندار و همچنين شرايط محيطي ايجاد شده براي فضانورد نيز در ارتقا و تثبيت سطح رواني بسيار حائز اهميت است. امروزه ثابت شده است كه ايجاد امكان ارتباط راه دور با خانواده و يا بستگان، نقش بهسزايي در كاهش اثرات منفي حضور در فضا بر سلامت رواني به دنبال دارد. تجاربي كه از روانشناسي فضانوردان در دو ايستگاه فضايي مير و ايستگاه فضايي بينالمللي بهدست آمده است، تا حد زيادي به دانش پزشكي فضايي در اين زمينه كمك كرده است.



حضور در يك محيط جديد: در فضا محيط به طور كامل عوض ميشود. بيوزني اولين احساس ناخوشايندي است كه فضانوردان با آن مواجه ميشوند. عدم رؤيت شب و روز، محيط بسته و بسيار محدود، تغيير شرايط زندگي (استحمام، خواب، دفع، غذا خوردن و غيره) از ساير ويژگيهاي اين محيط جديد هستند.

دوري از خانه، خانواده و نزديكان: همانگونه كه اشاره شد، دوري از نزديكان بر روي هر انساني تاثيرات منفي دارد. در فضا، احساس تنهايي نيز به اين مساله اضافه ميشود. بايد توجه داشت كه در حوزههايي مانند دريانوردي هم اين مشكل وجود دارد، اما تفاوت اساسي آن با فضانوردي در اين است كه در فضاهايي مانند كشتي يا زيردريايي، به هر حال، عده زيادي از افراد مختلف حضور دارند، ولي اين حضور در فضا در ماموريتهاي كوتاهمدت حداكثر به هفت يا هشت نفر و در ماموريتهاي طولانيتر به دو يا سه نفر محدود ميشود

بدن فضانوردانی که برای چند ماه در فضا اقامت داشته اند به اندازه بدن یک فرد 80 ساله ضعیف می شود. به گزارش خبرگزاری مهر، محققان آمریکایی پس از نمونه برداری از بافتهای ماهیچه های ساق پای ساکنان ایستگاه فضایی بین المللی موفق به کشف این موضوع شدند که میزان ظرفیت فعالیتهای فیزیکی فضانوردان ساکنان ایستگاه فضایی بین المللی پس از 6 ماه اقامت در فضا در حدود 40 درصد کاهش پیدا می کند.
این میزان ضعف با اینکه فضانوردان 30 تا 50 ساله به صورت ناگهانی به سن 80 سالگی رسیده و بدن آنها به همان میزان تحلیل برود، برابری می کند.
این تحلیل رفتن جسمانی در حالی رخ می دهد که ساکنان ایستگاه به صورت منظم به ورزش روزانه می پردازند. در حال حاضر ایستگاه فضایی به دو دستگاه تردمیل و یک دوچرخه ثابت مجهز است.
دانشمندان از تاثیر مخرب بی وزنی طولانی مدت بر روی سلامت ماهیچه های اسکلتی فضانوردانی که در آینده در سفر به مریخ حضور خواهند داشت، ابراز نگرانی کردند.
بر اساس محاسبات ناسا رسیدن به مریخ 10 ماه زمان می برد و با حساب اقامتی یک ساله بر روی این سیاره، کل سفر در حدود سه سال به درازا خواهد کشید.
پروفسور "رابرت فیتز" از دانشگاه "مارکوئیت" می گوید یافته اصلی مطالعات وی و همکارانش این است که اقامت طولانی مدت در شرایط خلا و بی وزنی منجر به تحلیل اساسی توده ای از فیبرهای ماهیچه ای، قوا و نیروی جسمانی خواهد شد و ورزش سخت نیز از محافظت از فیبرها و ماهیچه های بدن در این شرایط عاجز است و به این شکل توانایی ساکنان ایستگاه در انجام فعالیتهای سنگین با خطری جدی رو به رو است.
به اعتقاد فیتز در صورتی که فضانوردان امروز رفتن به مریخ را مورد آزمایش قرار دهند، بر روی مریخ برای انجام کارهای بسیار ساده حتی به تن کردن لباسهای فضایی با مشکل مواجه خواهند شد.
بی وزنی طولانی مدت بر روی ماهیچه های اصلی و مهمی از قبیل ماهیچه های پا اثر گذاشته و 50 درصد از قدرت آن را تحلیل می دهد.
طی این مطالعه 9 فضانورد آمریکایی و روسی قبل و بعد از اقامتی 180 روزه در فضا مورد آزمایش قرار گرفتند و نتایج نشان دادند تحلیل قابل توجه در بدن فضانوردان در اثر از بین رفتن بافتهای ماهیچه ای رخ داده است.
حتی آغاز ماموریت فضایی در شرایط فیزیکی عالی نیز نمی تواند به فضانوردان کمکی کند زیرا فضانوردانی که قبل از سفر از شرایط بدنی و ماهیچه ای عالی برخوردار بودند، پس از بازگشت با کاهش توانایی و بافت ماهیچه ای قابل توجهی مواجه شدند.
با این همه دانشمندان اعتقادی به متوقف کردن برنامه های سفرهای طولانی مدت فضایی ندارند. بلکه بر این باورند با بهبود برنامه های ورزشی فضانوردان و تجهیز بهتر ایستگاه فضایی برای محافظت از ماهیچه های بدن انسانها، می توان همچنان به پیش بردن برنامه های سفرهای طولانی مدت فضایی فکر کرد.
بر اساس گزارش تلگراف، ناسا و آژانس فضایی اروپا باید جایگزینی برای شاتلهای بازنشسته ناسا فراهم کنند و از این رو 6 سرنشین کنونی ایستگاه فضایی باید 6 تا 9 ماه در ایستگاه اقامت داشته باشند.
منبع:مهر

سری جدید برنامه آسمان شب از امشب آغاز می شود .در اولین برنامه به هلال شوال پرداخته می شود . :-D
جهت اطلاعات بیشتر بر روی لینک زیر کلیک کنید .

[SIZE=4]آغاز سری جدید برنامه آسمان شب[/SIZE]

سلام*
یه سوال نجومی دارم خودم در خیلی از سایتهای داخلی و خارجی جستو کردم اما نتونستم جوابش رو پیدا کنم،خیلی ممنون میشم اگر پاسخ بدین.
در روز اعتدال بهاری یا 21 مارس، خطی که از مرکز زمین به مرکز خورشید وصل شده است، از مرکز زمین که خارج میشود و از سطح کره ی زمین عبور می کند، از چه مکانی با چه طول جغرافیایی عبور میکند؟ بدیهی است که این شهر در خط استوا قرار دارد زیرا محورهایx , yدستگاه مختصات
geocentric equatorialدر صفحه ی استوای زمین است،ولی با چه طول جغرافیایی؟

یا طور دیگه اگه بخوام سوالم روبپرسم:
طول جغرافیایی یا بعد نقطه ی اعتدال بهاری(یعنی محل تلاقی دایره البروج و استوای سماوی در روز اول بهار) چه قدر است؟
از یک تصویری به ادرس زیر اینطور برمیاد (البته قابل اعتماد نیست)که این نقطه ی اعتدال، شهری است در امریکای جنوبی-برزیل با عرض جغرافیایی صفر و طول جغرافیایی تقریبا 48درجه و 42 دقیقه ی غربی است (یا تقریبا 49 درجه ی غربی) در همسایگی شهرهای زیر در برزیل
soure , para , chaves
ادرس تصویر
ضمنا این رو هم بگم که در کتاب نجوم خوندم هر258000سال این نقطه ی اعتدال یک دور کامل می پیماید*

:roll:در سال 1976 کاوشگر مدارگرد وایکینگ1 مجموعه عکسی از مریخ تهیه کرد این عکسها ساختاری رادر سطح مریخ نشان دادند که تداعی کننده ی صورت یک انسان بود برخی گمان میکردند که این ساختار مجسمه ی بزرگی است که نوعی موجود هوشمند آن را ساخته در واقع این عکس نشان دهنده ی یک کوه است:p

با تحقیقاتی که این چند روزه تو اینترنت کردم و مطالعه قسمتهای مختلف سایت خوب شما به این نتیجه رسیدم که بهترین گزینه برای دختر 5 ساله و علاقه مند به نجوم من دوربین دوچشمیه
حالا لطف کنید راهنماییم کنید که چه نوع دوربین دوچشمی بهتر و مناسبتره؟
آیا دوربین دوچشمی ای وجود داره که بشه ماه رو هم باهاش رصد کرد؟
و اینکه ما خرمشهر زندگی میکنیم..........کسی میتونه راهنماییم کنه که تو شهرهای اطراف ما مثلا آبادان و اهواز جایی هست که بشه دوربین دوچشمی و ابزار جانبش و کتب مفید در این زمینه رو تهیه کرد یا نه؟
ممنون که وقت میزارید و راهنماییم میکنید

سلام به همگی.......طاعات قبول
من همین الان عضو سایت شدم و خیییییییییییییییییییییییییلی از این بابت خوشحالم.
راستش من یه دختر 5 ساله دارم که خیلی خیلی به ستاره شناسی و شناخت کهکشانها علاقه داره(مثل مامانش)و بارها و بارها ازمون خواسته تا براش تلسکوپ بخریم.
به تازه گی از من خواست تا بعضی سوره های قرآن رو بهش یاد بدم و من هم از ماه رمضان شروع کردم و الان چند سوره رو حفظ کرده و من هم میخوام به عنوان جایزه اینکار به آرزوش برسونمش و براش تلسکوپ یا دوربین دو چشمی بخرم تا خودش با کشف عظمت کهکشان و جهان خدای خودش رو بشناسه،نه اینکه من بشینم و بهش بگم خدا اینه و این نیست
حالا از شما میخوام که راهنماییم کنید که تلسکوپ براش بخرم یا دوربین دوچشمی؟
آخه من بر عکس همسرم فکر میکنم دوربین دوچشمی برای شروع خیلی مناسبتره چون علاوه بر مزایای زیادی که داره به نظرم دید با یک چشم و انطباق تصویر برای بچه ای تو این سن با تلسکوپ خیلی خسته کننده ست.
ممنون میشم راهنماییم کنید
میخوام ظرف این یکی دو روزه براش تهیه کنم تا ان شاالله روز عید بهش هدیه ش کنم.
در ضمن ما خرمشهر زندگی میکنیم.

سلام دوستان. يکم سخته که توضيح بدم ولی خيلی ذهنمو مشغول کرده، شايدم اصلاً اشتباه برداشت کردم. به هر حال....
[ATTACH=CONFIG]929[/ATTACH]
می دونیم که هرچقدر به فضاي دورتر نگاه کنيم، مثه اينه که داريم تو زمان به عقب ميريم.اینا با هم نسبت مستقیم دارن پس هر چه قدر بيشتر پيش بريم، به زمان عقب تری برميگرديم.بیاین انبساط عالم رو بصورت دوبعدی فرض کنيم حالا طبق تصوير ، مثلا ما در نقطه C قرار داريم و نقطه B مبدا جهانه . بين فاصله C-B هرچقدر عميقتر نگاه کنيم، به زمان اوليه تری برميگرديم. ولی به نظر من قضيه در فاصله ی B-A فرق ميکنه. اگه ما B رو مبدا فرض کرده باشيم، نقطه A به اندازي C در زمان پيش رفته. پس اگه از C به A نگاه کنيم، نميتونيم بگيم که چون اين نقطه نسبت به B از ما دورتره ، پس A به زمان اوليه نزديکتره و مثلاً اون مبدا زمانه و بیگ بنگ اون جا اتفاق افتاده.پس نميتونيم به طور کلی بگيم هرچقدر از زمين بيشتر به اعماق فضا نگاه کنیم يعنی به زمان اوليه نزديک تر شديم.شاید ردش کنیم!!:-D اصلاً از کجا بدونيم که تو کدوم نقطه ايم؟ اميدوارم منظورمو رسونده باشم! شايد تصور من از زمان و انبساط غلطه.:confused: ميشه راهنماييم کنين؟

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی
   

سلام دوستان یه سوال داشتم اینه که چرا همه اجرام بیشتر حول استوای خورشید در حرکتند ؟ مگه نیروی گرانش خورشید در نقاط دیگرش مثلا قطبین به اندازه این قسمتی که سیارات به دورش میگردن نیست؟

تلسکوپ فضایی اسپایتزریک تلسکوپ فضایی باقابلیت کار در ناحیه مادون قرمز است که در روز دوشنبه سوم شهریور سال 1382 خورشیدی با یک موشک دلتا ازپایگاه کیپ کاناورال درفلوریدای آمریکاپرتاب شد ودر طول این پیش از 2 سال ماموریت، عکسها وطیف نگاری های مختلفی را با آشکار سازی انرژی مادون قرمز، گرما وتابش اجرام بین طول موجهای 3 و 180 میکرون ( 1 میکرون= یک میلیونیم متر) به انجام رسانده و به زمین ارسال کرده و این درحالی است که از روی زمین جو اجازه چنین مطالعاتی را نمی دهد.
قطر این تلسکوپ فضایی 85 سانتیمتر و سه ابزار پژوهشی این مطالعات را امکان پذیر کرده و اسپایتزر را بزرگترین تلسکوپ مادون قرمز جهان نموده است. این تلسکوپ فضایی به ما امکان می دهد تا با ابزارهای بسیار حساس آن یک نگاه ویژه به کائنات داشته باشیم و آنچه که از دید تلسکوپهای نوری پنهان می ماند را مشاهده کنیم. طبیعی است که بخشهای زیادی از فضا شامل غبار، ابرهای چگال و ذرات است که از دیدگان ما پنهان می ماند و در حقیقت این مناطق جایگاه شکل گیری ستارگان است ویا قلب کهکشانها است . مطالعات مادون قرمز به ما اجازه می دهد تا مناطق سرد فضا را مورد مطالعه قرار دهیم و یا ستارگان کوچکی که بسیار کم نورهستند وبا چشم دیده نمی شوندرا بررسی نماییم.سیارات ورای منظومه شمسی و ابر های غول پیکر ملکولی و حتی ملکولهای ارگانیک را که شاید در فضا موجود باشندمطالعه نماییم. جالب است بدانید چون امواج مادون قرمزبا بررسی گرمایش سر و کار دارد باید تلسکوپ تا نزدیکی صفر مطلق یعنیoC 273- سرد شود تا سیگنالهای مادون قرمز را دریافت نماید. به همین دلیل باید این تلسکوپ را از گرمای خورشید محفوظ نگاه داشت وبدین منظور یک سپر محافظتی در برابر خورشید برای آن تعبیه شده است ودر یک مدار دور از زمین بدور خورشید در چرخش می باشد، تا سریعاً بدون استفاده از مقادیر زیادی خنک کننده های خاص، سرد شود.یکی از کشفیات اسپایتزر شناسایی 21 کوازار بود که دانشمندان را به تعداد واقعی منابع تابش X آسمان که در برآوردهای اولیه بدست می آید،نزدیک می کند،ضمن آنکه مطاله دقیقتر بر روی این بخش پنهان فضا را در پیش روی ما می گذارد.چون کوازارها تابش پرتو ایکس دارند با بررسی این پرتوهادر پس زمینه کیهانیبا استفاده از این تلسکوپ و نظایر آن می توان به وجود کوازارها پی برد

تصویری از ابر ماژلانی بزرگ ( کهکشان اقماری کهکشان راه شیری ) که توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر تهیه شده است. این تصویر مادون قرمز موزائیکی از 300000 قطعه است که امکان مطالعه چرخه زندگی ستارگان و غبار را در یک کهکشان واحد فراهم می کند. در این نما نزدیک به یک میلیون جرم وجود دارد. رنگ آبی که در ناحیه مرکزی دیده می شود حاصل از ستارگان مسن تر است. نواحی روشن و بی نظم بیرون این منطقه با ستارگان حجیم و داغی پر شده است که در لایه ضخیمی از غبار دفن شده اند. رنگ قرمز اطراف این نواحی روشن از غبار داغ شده توسط ستارگان حاصل شده است. در حالیکه نقاط قرمز پراکنده در تصویر یا کهکشان های دورتر هستند و یا ستارگان قدیمی تر. ابرهای متمایل به رنگ سبز شامل گازهای بین سیاره ای سردتر هستند که توسط نور ستارگان روشن شده اند. تصویر غبار را در سه محل اصلی کیهانی نشان می دهد: اطراف ستارگان جوان، جایی که تجزیه می شود ( ابر های روشن با ته رنگ قرمز )، پراکنده در فضا و بین ستارگان ( ابرهای متمایل به سبز )، پوسته های از مواد به خارج پرتاب شده از ستارگان مسن ( نقاط قرمز رنگ که به صورت تصادفی در فضا پراکنده شده اند )
ابر ماژلانی بزرگ در فاصله 160000 سال نوری زمین واقع شده و تقریبا یک سوم کهکشان راه شیری عرض دارد.در حدود یک سوم کل کهکشان در این تصویر دیده می شود.
[ATTACH=CONFIG]927[/ATTACH]

فایل‌های پیوست

تصاویر بندانگشتی